Zon, zee strand  (9)

20160606_103252-1Het is zondag 10 juli. De zon schijnt. Eindelijk,ik heb ernaar verlangd. Nadat we uit New York zijn teruggekomen hebben we alleen nog maar regen gezien. De zon maakt gelijk alles beter. De mensen om je heen zijn vriendelijker, geduldiger en vrolijker. De vogels fluiten en onze hond rent dolgelukkig buiten met zijn neusje in de wind. De telefoon gaat. Onze vriend vraagt of we mee gaan varen. Daar hebben we wel oren naar, Zon, zee en strand..nou ja soort van..

Een uurtje later liggen we prinsheerlijk te dobberen op het water. De zon en de wind maken van dit geluk een  perfecte combinatie. Ik overdenk de afgelopen week. Een week waarin duidelijk werd hoe ieder gevoel van falen me verder de afgrond induwt. Hoe dom ik ben geweest om niet toe te geven aan de toenemende pijn. Maar ook hoe dapper ik mijn weg weer terug pak. Ik heb grote stappen gezet door hardop uit te spreken hoe ik me werkelijk voel. Ik heb een afspraak met de huisarts gemaakt en wordt doorverwezen naar de pijnpoli en “last but not least” ben ik begonnen met autorijlessen ondanks de angst. Stiekem vind ik het nog eens hartstikke leuk ook. Nog een droom om te leven! Ik glimlach naar de zon boven me..heel langzaam zak ik weg in een diepe slaap, kabbelend op de golven van het water.

Na de flinke regenbui waarbij de straten van New York vol stonden met water is het de volgende dag stralend weer. Geen musea vandaag. W284e gaan de zon in. Met de metro maken we de reis naar Coney Island. Deze metro gaat ook voor een groot deel bovengronds. Het levert ons wederom een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan op. Maar dan vanaf de andere kant. In Brooklyn zien we zo’n enorm grote begraafplaats dat hij indruk maakt. Na ongeveer een uur komen we aan in Coney Island. Een enorme boulevard aan de Atlantische Oceaan. Kilometer lang  fijn zandstrand met een helder blauwe zee. Aan de boulevard vind je winkeltjes , barretjes, cafeetjes, eettentjes, en natuurlijk “the famous Nathans hotdogs”. De oorsprong van de hotdog ligt hier.

Achter de boulevard ligt de kermis , Steeplechase Park van Coney Island die sta274mt uit het jaar 1895. De opening van de wereldberoemde Cyclone-achtbaan in in thema en attractieparken.Het “wonderwheel” uit 1920 siert het uitzicht op de kermis.  Een reuzenrad waarbij de bakjes van binnen naar buiten draaien. In de jaren is de kermis uitgebreid met moderne attracties in creaties die wij hier nog nooit hebben gezien. Het is alsof de ouderwetse Zoltar, fortune teller in mijn ziel kan kijken. Hij vertelt me precies waar mijn worsteling ligt.

We laten ons met een ijskoude smoothie  in het zand vallen. De wind door de haren, althans mijn haren, en de zon op onze huid. Ontspannen, compleet relaxt alsof stress iets is dat alleen heel ver weg bestaat.  Mijn pijnlijke rug krijgt volledige rust. Wanneer we het gevoel krijgen dat we een gebraden kippetje zijn, lopen we de prachtig blauwe Atlantische oceaan in.

Met een schok zijn we weer in de realiteit. Wow dat water is zo koud als een onder nul bad. We mogen niet te ver want er kunnen haaien zitten. Dapper zetten we door. Klappertandend en bibberend. Met een plons lig ik in het water. Verfrissend. Eigenlijk ben je er zo doorheen, als je maar even doorzet. Net zoiets als het leven denk ik.. gewoon doen, doorzetten, op de tanden bijten  en gaan!

266Het ritueel van het braadkippetje en afkoelen tussen de haaien herhaalt zich deze dag keer op keer. Een fantastische dag. Helemaal weg uit de drukte van Manhattan, zon zee strand. Een paar schelpen in mijn achtertuin zijn de blijvende herinnering aan deze heerlijke dag. Doemelend op het fijne zandstrand vallen we in slaap. Een koude druppel valt uit mijn haar op mijn brandende huid . …

Ik word wakker als ik een druppel langs mijn gezicht voel gaan. Het is al vijf uur. We moeten gaan. Onze vriend start de boot en we varen terug naar de aanleg stijger. We hebben genoten. Even ontspannen was nodig en hij voelde dat feilloos aan. Dat is vriendschap. In de auto op weg naar huis denk ik even terug aan de droom van Coney Island. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden..

Meer lezen over deze reis

2 gedachten over “Zon, zee strand  (9)

  • 11/07/2016 om 20:02
    Permalink

    Pff wat mooi weer geschreven, ik ben even helemaal sprakeloos… en heb een brok in mijn keel… over je angsten, je overwinning, alles… Meis, ik heb diepe respect voor jou… je schrijft alsof ik een boek aan het lezen ben… Mocht je dit ooit, al je ervaringen, als boek gaan publiceren, dan wil ik wel als 1 van de eersten een exemplaar bemachtigen../ kopen… Ik ben trots op je!!!

    Beantwoorden
    • 11/07/2016 om 20:47
      Permalink

      Dank je wel! Boek 1 is er al Goede kanker bestaat niet!. Boek 2 zou ik graag uitgeven, maar de gelegenheid is er nu nog niet. Maar hoe dan ook, dank ik jou voor het lezen en je enorme compliment!

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: