Zon

In de zuidelijke regionen zijn de carnavalsdagen weer voorbij en in alle delen van het land is de voorjaarsvakantie ten einde. Vakantiegangers komen terug van hun skivakantie of een weekje naar de zon De kinderen gaan weer naar school en de volwassenen weer aan het werk. Terug in het ritme van alledag ondertussen verlangend naar een terrasje in de zon.

De winter zal eind deze maand overgaan in de lente. Nog heel even, maar als ik heel eerlijk ben, mag dat liever gisteren als vandaag gebeuren. De laatste weken lijkt het meer op een stormachtige herfst en niet alleen buiten. Een zware wind waait over me heen onderweg naar huis. Kleine druppeltjes maken mijn gezicht vochtig. Misschien maar beter ook, ze maskeren mijn tranen. Het doet altijd pijn als vertrouwen wordt geschaad, zeker als het uit onverwachte hoek komt. Nadenkend over hoe de dingen zijn gelopen, kijk ik naar boven. Alsof ik mijn moeder nog om raad kan vragen. Een kleine zonnestraal schittert door de grijze wolken heen. Zou dat het antwoord zijn?

Misschien niet, maar de zon helpt wel vaak mee als het even niet mee zit. Ik ben niet iemand die snel depressief wordt vanwege weersomstandigheden maar als het dan toch even langdurig minder goed gaat, helpen storm en zware windstoten niet mee. Waar ik wel gevoelig voor ben zijn vooruitzichten. Ik vind het belangrijk om de zon achter de horizon te zien schijnen in plaats van de onduidelijkheid van dichte mist die mijn uitzicht al een tijdje belemmerd. Tijd om zelf voor weervrouw te gaan spelen. Als het aan mij ligt houdt het op met regenen.

Voor zover ik dat zelf onder controle heb, zal ik de regen trotseren. Men heeft niet voor niets de paraplu uitgevonden. Je kunt jezelf beschermen en buiten dat heb ik inmiddels wel bewezen dat ik ook wel wat spatjes kan hebben. Ik ben immers niet van suiker. Waar ik alleen niet op berekend was, was dat de storm de bomen heeft ontdaan van zijn overtollige takken en dat onze gemeente die takken niet heeft opgeruimd. Terwijl ik al wandelend met mijn hond van het kleinste zonnestraaltje geniet, zie ik niet wat er voor me op de grond ligt. Eén stap verkeerd en mijn voet knakt om als een luciferhoutje. Een donderslag bij heldere hemel zou je het kunnen noemen als een dag later de huisarts het oordeel “enkelbanden verrekt” velt en me doodleuk veroordeeld tot krukken.

Laat die zon nu maar doorkomen!

Eén gedachte over “Zon

  • 03/04/2017 om 11:04
    Permalink

    Lieve Anke
    Ik denk dat een heleboel mensen idd “gevoelig” zijn voor weersomstandigheden. Ikzelf, ben net zoals jij een “zonnen mens” Idd ,als het donker, mistig, regent, sneeuwt heb ik ook “last” van mijn gevoelens, vooral als het regent, dan “regent” het ook bij mij van binnen” Ik heb dat ook heel erg met datums, ik denk dat jij dat ook wel hebt (?). Ik vind het moeilijk om een eigen weer vrouw te “spelen” ook al doe ik wel mijn best ervoor! Is je vertrouwen pas geschaad? Door iemand? Ik hoop voor je dat je dat inmiddels een plekje hebt kunnen geven! Ik vind het knap van je, dat je niet depressief wordt van de donkere wolken, die om je heen hangen, ik heb wel de neiging ertoe.. maar probeer, net zoals jij toch de zon binnen in mijn lijfje te laten schijnen.. (En achteraf, als het lukt, dan geeft je dat een overwinnings gevoel!) De paraplu staat idd voor schuilen,/beschermen, de regen (je gedachten) doet je niets.. de paraplu houd een hoop “ellende” tegen.. Jammer dat de gemeente niet de takken heeft opgeruimd, daar moest jij de dupe van zijn! Hoe gaat het nu met je enkel (banden), natuurlijk heb ik wel op fb gevolgd met je pootje maar ik vraag het hier ook nog een keer.. Liefs San. Succes!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: