Een stipje aan de horizon

foto (c) Anke van Haften 6 januari 2020


Zie je dat zwarte stipje in het veld aan de horizon in de foto? Dat stipje dat ben ik. Wandelen is therapie. Sinds ik verhuisd ben en thuis ben door de pijn in mijn rug en de aanrijding met de tractor wandel ik, wanneer het weer het toelaat, met Tikkel over de dijk. Een ronde van zo’n drie kwartier uit en thuis. Het wandelen ontspant en tegelijk doet de beweging mijn rug goed. Toch voelt het vandaag anders.

Langzamer en vermoeider dan normaal stap ik na weer een lange ochtendwandeling de drempel over. Tikkel drinkt de waterbak leeg en ik zet voor mezelf een bakje koffie. Ik ben koud, een beetje verstijfd en een beetje down. Duidelijk anders dan gisteren na exact dezelfde wandeling. Misschien omdat het grijs is en de zon vandaag niet door de wolken piept. Misschien omdat ik vandaag weer meer pijn lijk te hebben. Misschien omdat ik me druk maak om dingen die ik langs me af zou moeten laten glijden.

Ook Tikkel kijkt me niet begrijpend aan. Toen we terug liepen keek ze zelfs een paar keer onderzoekend achterom om te kijken of ik er nog wel liep. Normaal praat ik honderduit tegen haar en tegen mezelf. Soms loop ik zelfs te zingen. Kan allemaal daar, we komen toch niemand tegen. Vandaag niet. Vandaag ben ik stil. In gedachten verzonken over de wijze van benaderen van medici. Stop er een pilletje in, ga naar de fysio of naar de psycholoog lijken tegenwoordig het gemakkelijke antwoord op alles. Oh ja, je moet maar afvallen. Hoe kan ik die vergeten.  Een fijne opmerking van een onpersoonlijke arts die niet verder in een dossier leest dan zijn neus lang is. Ik  kan niet zeggen dat het volstoppen met medicijnen mij het gevoel geeft positief mee te werken in een snel en goed herstel. Sterker nog van het één krijg je weer een andere vervelende bijwerking waardoor je nog verder van huis raakt. Fysio helpt altijd maar kort en haalt de bron van ellende niet weg en een psycholoog is helpend als het probleem ook daarwerkelijk in de psyche ligt.

Eerlijk gezegd word ik een beetje moe van dat geduw naar de psychische hoek.  Het is nu niet dat ik de laatste tijd niet genoeg tijd heb gehad om na te denken over mezelf, mijn verleden, toekomst en gevoelens. Als ik mezelf nu nog niet ken dan denk ik niet dat het ooit nog gebeurd. Ja ik maak een psychische verandering door maar wel een hele goede. Ik begin in te zien dat mijn psychologische hulpmiddel, mijn masker, niet meer nodig is. Ik hoef niet te lachen, ik hoef niet te zwaaien. Ik mag sjachrijnig zijn, en boos omdat ik pijn heb en me in de steek gelaten voel. Ik hoef niet net te doen alsof alles in orde is. Ik heb een uitgesproken mening over veel dingen die ik nog moet leren uiten naar de personen die het betreft maar het feit dat ik het al redelijk hardop durf te denken, geeft de positieve transitie weer die ik doormaak.

Vertrouwen in medici heb ik eigenijk niet meer. Waar is de arts die verder kijkt dan zijn eigen winkeltje. Waar is de medicus die verbanden legt? Waar is de dokter die de pillen laat liggen en luistert? Waarom meten mensen met twee maten? Wat is mijn waarde voor een ander en waarom is dat eigenlijk belangrijk voor mij? Waar is dat stipje aan de horizon vandaag dat ik gisteren zo duidelijk zag staan in de schaduw van de zon? Wanneer leer ik dat hardlopers doodlopers zijn?

Heb ik zelf het antwoord op al deze vragen? De psycholoog in ieder geval niet anders had ik de antwoorden onderhand al wel geweten. Het masker afzetten doe ik zelf. Ik heb het niet meer nodig. Hardlopen is niet meer het antwoord op het vinden van erkenning. Het brengt alleen maar uit balans. Mensen zullen altijd met twee maten blijven meten evenals dat ze meningen vormen, anderen iets willen opleggen en overheersen en hun gelijk willen behalen. Ik wil daar niet aan mee doen en ik wil ook niet dat het me nog langer pijn doet. Ik wil mezelf zijn en deze vrouw accepteren ook al heb ik een maatje meer. Ik wil weer proberen af te vallen, maar niet als het me wordt opgelegd op een denegrerende toon. Ik wil minder pijn. Ik wil keihard werken aan mijn herstel. Ik ga zoeken naar die arts die verbanden zoekt en legt. Ik wil zingen op de dijk, ook als er iemand langs loopt. Ik wil het stipje aan de horizon zien en daarin mezelf herkennen. Ik heb het antwoord op mijn vragen.  Dat is wat ik wil.

6 gedachten over “Een stipje aan de horizon

  • 07/01/2020 om 12:43
    Permalink

    Je hebt het mooi omschreven!! Ik loop tegen hetzelfde aan, de artsen die niet verder kijken dan hun vakgebied waardoor er aardig wat missers worden gemaakt. Ze geloven me domweg niet als ik wel iets ervaar van bv. nieuwe medicatie. Nee het kan niet, het zit vast tussen mijn oren en na verloop van tijd komen ze er toch achter dat ik toch gelijk had maar ja wat dan want verder kijken pffff. hoe doe je dat en overleggen met een collega… waarom zouden ze, doe dat zelf maar en hup weer een nieuwe verwijzing en weer een nieuwe arts en weer je verhaal opnieuw doen en weer niet gehoord/begrepen worden. Het maakt je moedeloos en wat doe je eraan? Die ene overkoepelende arts, jeetje wat zou dat fijn zijn!!!!! Hulp in de wirwar, dat zou rust geven!! Maar zo lang dat er niet is toch proberen scherp te blijven en opkomen voor jezelf, je kent je lichaam het beste, laat je niets wijs maken. En ik weet het, het kost zoveeeeeeel energie, energie die je beter ergens anders voor kan gebruiken (als je het hebt) maar geef de moed niet op, er zijn pieken en dalen.

    Beantwoorden
    • 08/01/2020 om 09:27
      Permalink

      Beste E,
      Dank je wel. Opkomen voor mijzelf blijft lastig. Een les die moeilijk te leren is maar wel nodig. Ja wat zou het mooi zijn he die medicus die de verbanden legt tussen alle klachten en niet aleen in zijn eigen vakgebied blijft hangen. Juist die rust is o nodig als je het nodige mankeert. Liefs Anke

      Beantwoorden
      • 09/01/2020 om 12:37
        Permalink

        Beste Anke,
        Opkomen voor jezelf is ook lastig, ik heb er ook heel veel moeite mee, maar je moet wel anders blijf je staan waar je nu staat en ieder stapje naar voren (hoe klein ze ook zijn) daar moet je het voor doen. En vaak zet je weer 3 stappen terug en dan weer 1 naar voren maar door niet voor jezelf op te komen dan verlies je het!! Mijn ervaring is dat je het niet meer gaat zoeken in de grote dingen, de kleinere dingen geven zoveel voldoening. Bv een goed gesprek met een arts (ze zijn zeldzaam ik weet het), dat hij/zij je begrijpt, dat geeft moed en hoop en hoop doet leven, dat is weer een stapje. En ook al lijkt het nu uitzichtloos en is het een wirwar en val je van het 1 in het ander…. het zit in de mens om voor die stapjes te gaan en hoe dan ook het zal je lukken. Hoe moeilijk het ook is: probeer voor jezelf op te blijven komen, blijf het gesprek met de artsen aangaan, blijf je gevoel uiten en laten we inderdaad hopen dat de artsen out of the box durven te denken/handelen. Want ik geloof dat er dan veel meer rust komt voor de patient!!
        Sterkte E.

        Beantwoorden
  • 07/01/2020 om 22:01
    Permalink

    Ik vind dit een wat warrige blog, en heb het gevoel dat je het soms ook tegen mij hebt 😉 Wat jij ervaart als ‘geduw naar de psychische hoek’ is wellicht (en in ieder geval door mij) bedoeld als: ga eens bij JEZELF te rade, in plaats van antwoorden en oplossingen te zoeken bij artsen die niet verder dan hun eigen winkeltje kijken. JIJ bent zelf de ‘medicus’ die verbanden kan leggen, niemand anders! Het gaat er (wellicht) niet om dát, en óf je jezelf kent, maar of je bereid bent consequenties te aanvaarden van (jouw eigen) gedrag. Maar ik hoop werkelijk dat het je lukt nu te gaan leven naar het antwoord op je vragen.

    Beantwoorden
    • 08/01/2020 om 09:38
      Permalink

      Beste Anuscka,
      Kennelijk heb ik mijn mijn schrijfsels het vermogen mensen te doen denken dat ik iemand en in dit geval jou persoonlijk adresseer. Ik zal het opvatten als compliment, echter mijn blogs zullen nooit persoonlijk voor iemand zijn, over iemand gaan of op iemand anders slaan dan mijzelf of eventuele patientengroep. Dat dit blog warrig kan overkomen zal komen omdat ik warrig was op het moment dat ik het schreef. Juist door te schrijven schep ik voor mijzelf orde in de chaos in mijn gevoel. Ik ben daadwerkelijk op zoek naar de medicus die de verbanden zoekt en legt op het medisch vlak en niet op het psychologische vlak.

      Beantwoorden
      • 08/01/2020 om 14:03
        Permalink

        Duidelijk Anke. Schrijven helpt zeker orde scheppen in chaos. Ik hoop van harte dat je vindt wat je wilt…

        Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: