10 weken later…

afb: Anke van Haften 2020

Hoe gaat het nu met je vraagt een bekende me vriendelijk. “Goed’ luidt het standaard antwoord. Iets wat me akelig bekend voorkomt vanuit de periode na de kankerdiagnose. Het is te lastig om uit te leggen hoe het werkelijk gaat dus beperk ik me tot het gewenste antwoord. Althans dat denk ik….

Fysiek gaat het ook écht beter. Inmiddels ben ik weer in staat om een normaal telefoongesprek te voeren zonder kortademig te worden. Dat wat ik het meest heb gemist in het begin, doe ik inmiddels weer iedere dag. Wandelen met Tikkel over de dijk, steeds een stukje verder. Op goede dagen lees ik zelfs een boek. Iets wat ik na de kanker niet meer kon. Zegeningen die ik met beide armen omhels en daarop baseer ik mijn antwoord op de vraag hoe het gaat.

Het zijn de slechte dagen die opbreken. Mijn lontje wordt steeds korter. Ieder geluid dat niet uit eigen keus wordt gemaakt voelt als opgedrongen. De radio van buren in de tuin lijkt iedere dag harder te gaan. Deuren die dicht worden geslagen door menselijke hand of de wind maken me onrustig en gespannen. De behoefte aan stilte en rust wordt groter en groter. Ik voel me opgesloten maar naar buiten gaan voelt ook niet fijn. Boodschappen doen is allesbehalve ontspannen. Zelfs wanneer ik alleen mijn hond uit laat rijdt er politie voorbij die me zo indringend nakijkt waardoor ik het gevoel krijg iets verkeerd te doen. Terugkeren naar werk in thuiswerksituatie geeft onvoldoende voldoening. Ik voel me als een profvoetballer die niet mee kan spelen en alle wedstrijden op de bank moet blijven zitten.

Het is moeilijk mentale problemen onder woorden brengen wanneer er nog steeds mensen vechten voor hun leven in het ziekenhuis. Het lijkt egoïstisch om hardop te zeggen wat je mist als dat de prijs is die we samen betalen voor de gezondheid van de ander vooral als je zelf ziek bent geweest en weet wat het met je doet of misschien juist wel dáárom. Dit virus is slopend en niet alleen lichamelijk.  De consequenties voor ons ieder leven is  niet te overzien. Ons leven veranderd steeds meer in een, wat wel en niet mag staat vol boetes en politie die zich op een negatieve wijze profileert, bedrijven gaan failliet, werkloosheid groeit, mensen raken gefrustreerd. Ondanks dat de beperkingen worden verruimd, blijft de toekomst onzeker en uitzichtloos totdat er een vaccin is gevonden. Dat is allemaal realiteit die wanneer je die hardop uitspreekt wordt beschouwd als negatief want we móeten immers allemaal positief blijven en begrip houden voor de situatie.

Ik ben mezelf mentaal kwijt aan het raken. Steeds meer komt het besef wat er 10 weken geleden met mij is gebeurd. Steeds vaker herleef ik het moment waarop ik stikkend in de keuken probeer te happen naar adem. Langzaam verlies ik mijn verstand, De controle op wat er gebeurt en de grip op mijn gevoel. Hoe ik ook mijn best doe de positiviteit er in te houden, het lijkt me steeds verder te ontglippen om over te slaan in een overspoelende frustratie en angst. Het gebrek aan slaap, ontspanning en spontaniteit maakt van mij een ander mens. Ik mis aanrakingen, een knuffel van een vriendin of mijn kinderen. Maar maakt mij dit niet gewoon een mens? Heeft niet iedereen dit?

10 weken na de Corona vraagt iemand me vriendelijk hoe het gaat “Goed” zeg ik. Het is nu eenmaal gemakkelijker.

Na deze openhartige eerlijkheid ben ik even gaan wandelen om alles weer in perspectief te zien. De wind blaast Tikkel en mij bijna van de dijk maar het resultaat is zoals gewoonlijk goed. Thuis gekomen maak ik een pittig tomaten soepje klaar. Tijd om uit deze Corona dip te komen.

2 gedachten over “10 weken later…

  • 12/05/2020 om 12:26
    Permalink

    Een dergelijke openhartige eerlijkheid mag je (van mij) vaker delen hoor. Mooi, kwetsbaar blog. Je bent (denk ik) niet de enige die zich mentaal aan het kwijtraken is in deze bizarre tijd. Maar laat dat %&€# virus je nu geen tweede keer te pakken krijgen – na de fysieke aanslag nu ook een psychische. Blijf vertrouwen in de kleine, fijne wereld om je heen houden. Knuffel de mensen van wie je houdt. Er is niets zo gezond voor een goed werkend immuunsysteem als oxytocine, dat stofje dat vrijkomt bij knuffelen… Een ‘knus’ (Deense knuffel) van ver weg XX

    Beantwoorden
    • 12/05/2020 om 12:54
      Permalink

      Dank je wel voor je woorden en je knuffel xx. Ik doe mijn best de boel bij elkaar te houden. Ik besef dat ik zeker de enige niet ben die niet kan of durft te uiten en hoop iig door eerlijk en openhartig te zijn anderen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn en in hun gevoel.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: