Laatste deel van het revalidatiedagboek nr. 11
“Dag Anke, Ik denk dat je een paar mooie stappen hebt gemaakt ondanks de Coronatijd en alles wat momenteel speelt. Respect daarvoor en ik wens je het allerbeste in de voortzetting hiervan”. Met deze woorden van de uiterst vriendelijke revalidatie arts sluit ik mijn revalidatie traject af. Met een opgeluchte glimlach leg ik de telefoon neer. Ik ben klaar..
Vorige week had ik fysiek gezien al de laatste week met de laatste gesprekken met psycholoog, coach en ergotherapeut en aan het einde van de week de laatste training. Vanaf deze week zal ik zelf aan de slag moeten met beweging en training. Tikkel en ik hebben er al heel wat kilometers opzitten. Naar een eventueel aanvullende sport ben ik nog zoekende, iets wat ik al lastig vind maar de coronabeperkingen maken het er ook niet gemakkelijker op. Toch zit ik niet stil. Bij gebrek aan sport, loop ik wat vaker de trap op en af en doe ik braaf mijn squats. Ondertussen blijf ik koolhydraatbeperkt eten en val ik nog steeds langzaam af.
Het team waarmee ik de afgelopen 12 weken heb gewerkt aan mijn gezondheid zijn tevreden. Of ik dat zelf ook ben is een vraag die ik niet volledig met een 100% ja kan beantwoorden. Conditioneel heb ik enorme stappen gemaakt. Vandaag loop ik met een paar stevige stappen tegen de dijk op zonder naar adem te happen als ik boven kom. In plaats daarvan zuig ik met één teug de heerlijke herfstlucht in om energiek de dijkronde binnen een klein half uur af te maken. Een winst van wel 500%
Helaas geldt dat niet voor het mentale stuk. Hoewel ik wel keuzes heb leren maken die goed zijn voor mij en daarnaast mijn frustratie met 15 pagina’s van me af heb geschreven is er geen sprake van hele grote winst op dit gebied omdat concentratie, relativiteit en acceptatie nog steeds flink achterblijven. Sinds de Corona lijkt mijn hoofd in de mist te blijven hangen. Iets om mee verder te gaan want sinds ik mezelf kwijt ben, mis ik de vrolijke, spontane en beetje gekke Anke best wel een beetje.
Ook de pijnlijke schouder blijft onder de aandacht. De onder echo geleide spuit die pas gepland stond voor half december is vervroegd naar morgen. Opgelucht was ik gisteren toen het ziekenhuis me belde dat er een plek vrij was gekomen. Weer een stapje verder in de vooruitgang. Ik zou willen dat ik dit jaar kon afsluiten met een simpele druk op de “enter” knop net als ik deed toen ik van de week de afsluitende vragenlijsten van het revalidatietraject invulde. Niet alleen voor mij maar voor iedereen die me lief is om me heen. Geen ziekte en pijn, geen onrust, geen angst, geen onzekerheid en vooral geen corona meer. Dat is mijn wens voor 2021
De rest van het dagboek lezen