Revalidatiedagboek (7)
De revalidatie is bijna op de helft. Sinds vorige week heb ik het gevoel dat ik een bocht heb genomen de goede kant op. Het lijkt misschien langzaam maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Ook de schildpad komt uiteindelijk bij de finish en de overwinning zal extra groot zijn.
De opdracht is voltooid. 6 dagen lang heb ik geschreven, nee, hard en driftig getikt op de toetsen van mijn laptop. 15 A4tjes lang. 11.267 woorden van boosheid, frustratie, verdriet, angst maar ook woorden van acceptatie, begrip en hoop vullen de pagina’s van mijn opdracht om mijn boosheid eens van me af te schrijven. Ik voel me leeg. Mijn leven ligt in 15 kantjes voor me.
En? Ben je nu niet meer boos? word me gevraagd als ik mijn laptop dichtklap. Zo zwart /wit is het natuurlijk niet. Vraag is of ik überhaupt wel boos ben geweest. Is het wel boosheid dat dwars zat of eerder frustratie, een gevoel van machteloosheid omdat ik vaak geen invloed heb op de dingen die gebeuren, je overkomen. Is het niet vaak een kwestie van een gemis van zaken die er nooit zijn geweest? Is het niet zo dat juist acceptatie en de vragen die je jezelf zou moeten stellen of wat je voelt wel helpend is, ontbreken. Ik besluit de opdracht uit te breiden naar het schrijven van een aantal brieven die ik uiteraard nooit zal versturen. Ik begin met een brief aan mezelf. Het wordt tijd om meer begrip om te brengen voor de persoon die ik ben.
Bij de helft hoort het invullen van nieuwe vragenlijsten. Eigenlijk zijn het dezelfde vragenlijsten als die je invult bij aanvang van de revalidatie maar dan gericht op het nu. Er zijn vragen die betrekking hebben op zowel de lichamelijke als de mentale klachten en betreffen de laatste 4 weken en de laatste week. Zit er verandering in? Ervaar je verbetering? Ja!
Er zit een duidelijk verschil in de antwoorden als het gaat om vier weken terug of 7 dagen . Dat komt omdat ik pas echt de laatste week een duidelijk verschil merk in positieve zin. Ik ben sinds half juni behoorlijk wat afgevallen, 7 kilo om precies te zijn! Ik ben vrolijker, energieker, heb meer zin in dingen, ik krijg meer ruimte in mijn hoofd, de beweeglijkheid van de schouder is iets beter en ik heb minder pijn in de rug. Alles valt langzaam maar zeker op zijn plek.
Het wordt tijd om na te gaan denken aan werkhervatting. Bedoeling is om dat in overleg met de bedrijfsarts en de revalidatiecoach te doen. De revalidatiecoach blijft een vinger aan de pols houden hoe de werkhervatting verloopt. Dat geeft een veilig gevoel van een soort vangnet. Raar maar waar, ik ben best een beetje angstig om weer te beginnen. Ik zie op tegen het ritme dat ik nog niet helemaal terug heb. Ik denk aan wat er veranderd is sinds Corona, waar keer ik precies naar terug? Heb ik mijn eigen werkzaamheden nog? Allemaal onzekerheden die ik in mijn hoofd groter maak dan dat ze waarschijnlijk zijn.
Allemaal dingen die ook tijdens de revalidatie worden besproken. Het is normaal om na een lange afwezigheid zenuwen te ervaren voor terugkeer naar werk en collega’s. Ik heb er vertrouwen in dat ik dat bespreekbaar kan maken. Het is voor mij nu vooral belangrijk de motivatie te krijgen om de knop om te zetten om de bocht naar de positieve ontwikkeling nog beter te nemen. Hoe langer je dingen uitstelt, hoe moeilijker iets wordt en dat is echt onnodig.
Energiek loop ik deze ochtend gemakkelijk tegen de dijk op omhoog. Op de dijk geef ik mijn gedachten de vrije loop. Ik voel hoe de ochtendwind mijn longen vult met frisse lucht. Ik buk om een verse walnoot van de grond te rapen en besef hoe gemakkelijk het gaat. Ik krijg zin om te huppelen. Mijn zintuigen zijn scherp afgesteld. Alles lijkt veel intenser dan een paar weken hiervoor.
De geur van de dauw, de muisjes die voorzichtig met hun kopje boven de holletjes uitpiepen om snel terug te schieten als ze Tikkel zien. De schreeuw van de roofvogel in de lucht die diezelfde muisjes ziet wegschieten. De boten die voorbij ronken in de rivier die een eindje verderop ligt. Ik voel me weer levend en gelukkig in een relatief korte tijd zonder medicatie door gezonder te leven zowel mentaal als fysiek en besef dat als dit bijna de helft is, ik niet kan wachten tot ik aan het einde ben.
Wordt vervolgd…
De rest van het dagboek lezen
Dat klinkt hoopvol. Mooi dat het met stapjes zijn vruchten voor je afwerpt.