Blogtherapie

“Wanneer ga je nou eens voor jezelf zorgen?” is de vraag die me vanmorgen wordt gesteld. Een goede vraag waar ik het antwoord niet direct op heb. Ik ben gewend te zorgen en zet mezelf daarin vaak op de laatste plaats. Dat begint al  simpel wanneer ik me voorneem een kopje thee voor mezelf te zetten als ik uit mijn werk kom en er iets tussen komt. Het gevolg is koude thee of een leeg kopje naast de waterkoker met een theezakje erin dat al een tijdje klaarhangt om gebruikt te worden. Kortom: geen thee!

De laatste weken of zijn het maanden, zit ik een beetje in de lappenmand. Al langer voel ik me niet zo goed. Ik slaap slecht, mijn irritatieniveau  is hoog, ik heb hoofdpijn, hartkloppingen, komt er niets uit mijn handen, vergeet ik veel, lijkt mijn huid te vervellen als van een slang, krab ik mijn benen helemaal stuk, blijf ik hees na een longonsteking, zijn mijn bloedwaarden niet naar behoren waardoor oude wonden weer boven komen en als klap op de vuurpeil dreigt er zich thoracaal links weer een hernia te manifesteren. Naast onze zeer aanstaande verhuizing is dit wat veel en dan druk ik me heel erg zachtjes uit.

De vraag waarom ik de handdoek nog niet in de ring heb gegooid omdat ik roofbouw zou plegen op mijn lichaam beantwoord ik met volledige eerlijkheid. De wekker zorgt er voor dat ik opsta, mezelf aankleed, naar mijn werk ga, onder de mensen ben in een warm nest. Ik wil niet uitvallen. Ik wil mee blijven draaien in de mallemolen van het arbeidsproces en het dagelijkse leven. Ik ben gewoon even tijdelijk  wat minder operationeel. Ik ben maar half opgeladen, motortje stuk, radar werkt maar half. Iets in die trant, maar ik moet blijven draaien want anders kom ik stil te staan en roest ik vast.

Daar komt de onvermijdelijk retorische vraag. ‘Van wie moet je blijven draaien’?  Tja van mezelf. Ik wil aan de verwachtingen voldoen, van anderen, maar ook van mezelf. Ik wil bewijzen dat ik de sterke vrouw ben die ik al 47 jaar ben. Ik wil niet dat mijn beschermende masker gaat vallen. Dat men ziet hoe moeilijk het momenteel gaat. Ik wil de uitdaging die ik kwijt ben weer vinden, ik wil het warme nest dat ik heb gevonden behouden, ik zoek een tussenweg tussen hollen en stilstaan, een balans. Een uitlaatklep.

En dan valt het kwartje. Ik moet weer gaan schrijven. Daarin neem ik de nodige tijd voor mezelf. Daarin kan ik mijn gevoelens, mijn gedachten, angsten en geluk kwijt. De boeken die ik schreef waren immmers niet alleen voor anderen een grote steun, maar ook voor mijzelf van onschatbare therapeutische waarde. Het zal even lastig worden tussen het verhuizen door, maar naast een paar noodzakelijk medische onderzoeken zal blogtherapie mijn positieve ommezwaai worden. Top! Maar eerst een kopje thee!’ Die had ik mezelf beloofd.

Eén gedachte over “Blogtherapie

  • 02/12/2019 om 18:10
    Permalink

    Ah, kijk (ik lees even achterstevoren bij): iemand heeft je de vragen gesteld die ik net bij een ander blog ook stelde 🙂 Je zult niet verbaasd zijn als ik zeg (schrijf, denk) dat niemand van stilstaan vastroest. Dus ook jij niet. We hebben het allemaal broodnodig af en toe – misschien zelfs gewoon váák! – stilstand, stil zijn, nodig. We zijn immers geen duracellkonijntjes, maar mensen van vlees en bloed. En dan ben jij ook nog eens een mens dat een stevige tik heeft gehad door kanker en nog dagelijks met de restverschijnselen wordt geconfronteerd, een hernia hebt die af en toe opspeelt, regelmatig longontsteking heeft… mens, wanneer ga jij eens echt luisteren naar je lijf? En val jij eens stil – en merk je dat er dan juist geen roest ontstaat, maar integendeel: er weer olie komt die de machine weer langzaam maar zeker gesmeerd op gang gaat helpen… Ik hoop dat je in het schrijven ook die stilstand, die stilte vindt… XX

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: