Dag kanker, hallo depressie

“U bent schoon!” In alle staten van feestelijkheid was ik, toen die woorden klonken.  Het is het mooiste bericht dat je maar kunt krijgen als je eerder de diagnose kanker hebt gehad. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis, kocht gebak en liet een paar tranen van vreugde en verlossing van de angst die me voor de woorden “U bent schoon” in zijn macht had gehouden Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over.

Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over. Het instellen bleek persoonlijk en iedere minimale verandering in medicatie zorgde voor maximale problemen. Zowel lichamelijk als geestelijk. Hartkloppingen, gejaagdheid, angstige gevoelens, opvliegendheid, somberheid, moeheid, gewichtstoename, diarree afgewisseld met obstipatie. De somberheid verergerde. Ik, Miss Positivo bij uitstek, kon deze gevoelens niet plaatsen want ik was immers beter.

Ik stopte het weg, praatte er niet over, lachte alles weg en genoot ondertussen van het uitkomen van mijn boek. Mijn verhaal over schildklierkanker, een vorm van kanker die vaak wordt beschouwd als goede kanker omdat er, bot gezegd, weinig slachtoffers door vallen.

Ik zat er compleet naast. Door het niet erkennen en vooral uiten van alle gevoelens van binnen, begrepen de mensen om mij heen niets meer van mij. Daardoor verloor ik meer dan me lief was. Ik viel in een donker gat. Zo donker dat ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen. Ik zat klem, en zag nog maar één uitweg, alleen die uitweg zou onomkeerbaar zijn. Op dat diepste moment zag ik de uitgestoken hand. Ik zag de liefde van mijn lief, mijn gezin, mijn vrienden. Ik zag hoe mooi de bloemen waren en hoe galant de vlinders vlogen. Ik zag deuren die voor me sloten, maar ramen die openden. Ik zag alle verdiepingen in het leven voorbij komen en besloot de ring in de gaan om de strijd met deze depressie aan te gaan.

Leerproces
Met resultaat, maar wat was het een moeilijke weg. Een leerproces over mezelf met daarnaast altijd de gedachte dat ik niet écht depressief ben, maar dat dit een chemisch gevolg is van de schildklierkanker die ik met goed gevolg heb doorstaan. Tenminste, zo zie ik dat. Deze depressies horen bij de restklachten die zijn overgebleven na de schildklierkanker. Ik heb alleen geen idee waardoor precies. Het zijn vragen die ik stel maar waar geen antwoord op komt. Komt het door de disbalans van de hormonen? Komt het door de radioactieve jodium-behandeling?

Op lotgenotenpagina’s hoor ik dezelfde vraag vaak voorbij komen. Geldt dit alleen voor schildklierkankerpatiënten of komt dit ook voor bij andere vormen van kanker? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat restklachten niet als zodanig worden erkend. Dat er te snel gewezen wordt naar een psycholoog en dat begrip en begeleiding na kanker nog té vaak ontbreekt. Met de woorden “U bent schoon” ben ik vogelvrij verklaard, los gelaten, maar hoe geweldig de woorden ook zijn, de kanker stopt daar niet. Onderhuids kruipen de gevolgen verder om ineens aan te kloppen op het moment dat denkt dat je weer verder kunt met je leven. Erken dan wat er is, maar zak niet weg. Vraag hulp en begrip, zie de weg naar boven en leef want je hebt de kanker niet voor niets doorstaan!

Deze blog was oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek