De kunst van de eerlijkheid

Wanneer iemand me vraagt naar mijn eigenschappen zal ik antwoorden dat ik een positief, maar realistisch mens ben, eerlijk en oprecht met een enorme dosis doorzettingsvermogen en trouw. Toch vraag ik mezelf kritisch af of die oprechte eerlijheid wel helemaal klopt. Want waarom slik ik dan 9 van de 10 keer in wat ik eigenlijk zou willen zeggen?

Misschien voor de lieve vrede omdat confrontaties niet altijd het gewenste resultaat leveren? Misschien omdat ik bang ben dat de ander me nadien niet meer zo aardig vind? De angst veroordeeld te worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vroeger heel anders was. Er was ooit een tijd waarin ik je recht in je gezicht zou zeggen dat ik je niet aardig vind, dat ik vind dat je de kantjes ervan af loopt, dat ik last heb van jouw gedrag, dat ik negatief wordt door jouw manier van doen of dat je me pijn heb gedaan en ik me door jou in de steek gelaten voel. Wanneer dat is veranderd weet ik niet precies. Er zit geen datum aan. Het zal zo zijn gegroeid door meerdere keren tegen een muur aan te zijn gelopen door eerlijk te zijn.

De laatste tijd verlang ik echter terug naar dat vroeger. Ondanks de muur die ik tegen kwam, keek ik wel helderder de spiegel in. In plaats daarvan doe ik mezelf te kort door in te slikken wat ik wil zeggen, te glimlachen en te knikken. Als ik er over nadenk weet ik eigenlijk stiekem best waarom mijn eerlijkheid lijkt te blokkeren in bepaalde situaties. Het heeft alles te maken met een gevoel van veiligheid.  Mijn lief en mijn kinderen bijvoorbeeld zullen me niet veroordelen of verlaten. Bij hen kan ik mijn gevoel de vrije loop laten gaan en zo zijn er nog een paar mensen in mijn leven. Zodra het verder gaat dan die selecte groep is de veiligheid echter niet meer gewaarborgd en begint het inslikken.Want stel je voor dat mijn eerlijkheid consequenties heeft.

Het iriteert me. Het feit dat een ander in staat is mezelf minder te laten voelen dan dat ik waard ben. Het feit dat ik blokkeer mijn ongezouten mening te geven wanneer ik voel dat ik zelf of een ander wordt benadeeld. Wanneer de dingen waar ik vol passie warm voor loop, de ander koud laat. Ik wil het leren, die kunst van de eerlijkheid beheersen dat ik kan zeggen wat voel en denk zonder het hoofd van de ander er af te bijten, zonder iemand pijn te doen. Wat moet het opluchting geven om gewoon te kunnen zeggen tegen de ander wat je denkt in een verstaanbare, begrijpelijke taal die de ander ook kan verwerken tot positieve informatie. Ik benijd hen die dat kunnen. Dr. Seuss had wel een punt.. ‘Wees wie je bent en zeg wat je voelt  want belangrijke mensen maakt het niet uit en wie het uitmaakt, is niet belangrijk.’

Eén gedachte over “De kunst van de eerlijkheid

  • 18/11/2018 om 17:09
    Permalink

    Dr. Seuss heeft zeker gelijk! Mensen die jouw eerlijke mening niet kunnen waarderen, zouden er niet toe moeten doen in jouw leven. En als je je dat écht beseft, zou je ook (weer) makkelijker eerlijk kunnen worden. Het is niet de ander die jou jezelf minder laat voelen: dat doe je zelf door je reactie erop. Onderga die reacties op jouw eerlijkheid niet; sta voor jouw mening en waardeer jezelf daar om. ‘Walk your talk’, is wel een beetje mijn motto. Doe wat je zegt, belichaam je woorden, wees consequent en congruent. Wéét waar je voor staat en wie je bent, en dan doet de reactie van de ander er echt niet meer toe – die zegt dan meer over die ander, dan over jou. XX

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: