In een paar weken tijd is ons leven ineens veranderd in grote onzekerheid. Worden we ziek, en als we ziek worden, hoe erg zal dat dan zijn? Hoeveel doden gaan er nog vallen? Zullen de IC’s deze druk aan blijven kunnen? Zullen bedrijven blijven bestaan? Hoe zal de economie er uit gaan zien? Hoe gaan we om met die onzekerheid? Een ding weet ik zeker, dat alles onzeker is en daaraan houd ik me vast.
Misschien klinkt dat raar maar ik houd me vast aan de zekerheid van deze onzekerheid. Het heeft geen zin om na te denken bij het ‘wat als’. Ver vooruit kijken en plannen maken zit er nu niet in. Beter voor mijn gemoedsrust is het daarom te leven in het nu. Neerleggen bij de situatie waarin ik nú leef. Hoe bizar die situatie ook is. Natuurlijk wil ik van alles, droom ik van alles, mis ik van alles, maar stilstaan bij wat ik mis, maakt de acceptatie van ‘wat is’ aleen maar moeilijker. Het is een soort van overlevingsmodus die ik me eerder in een andere siuatie heb aangemeten, maar voor mij werkt het.
Wat me wél onzeker maakt is de berichtgeving in de media. Alle cijfers die als ik ze hoor nog steeds oplopen terwijl men bij hoog en laag vol houdt dat er stabilisatie is. Ik vind het verwarrend. Ik begrijp het niet maar ik ben dan ook geen deskundige. Dus probeer ik er afstand van te doen. Eén keer per dag nieuws is voor mij voldoende. Programma’s als ‘Jinek’ mijd ik al helemaal. Bovenop dat het allemaal al erg genoeg is, hoef ik mezelf geen extra irritatie te bezorgen.
We leven in een onzekere tijd, dat is zeker. Maar dat wil niet zeggen dat dit de enige zekerheid is die er is. Zo zijn er veel meer dingen zeker. Het is zeker dat iedere dag de zon opkomt ergens in de wereld. Het is zeker dat de vogels fluiten in de lente. Het is zeker dat de tijd verstrijkt ook al zitten we binnen. Het is zeker dat de avond valt. Het is zeker dat ik liefde krijg en geef, dat er mensen zijn van wie ik zielsveel houd. Dat ik aan ze denk ook al zie ik ze niet. Dat ik blij wordt van de mooie bos bloemen op tafel en de muziek uit de radio. Het is zeker dat de zon mijn huid heeft verbrand toen ik een prachtig boek uit las. Het is zeker dat ik steeds meer grijze haren krijg en mijn haar er uit ziet als een verwilderd schaap. Het is zeker dat mensen in staat zijn tot creativiteit in moeilijke tijden als deze en het vermogen heeft elkaar te helpen.
Ik heb geluk gehad. Zo zie ik het. Ik werd ziek en flink ook, maar ik mocht thuis uitzieken samen met mijn liefste dus alleen was ik ook niet. Ik had hulp voor de hond en de booschappen en veel mensen staken me een hart onder de riem. Ja het duurt lang en ja het valt tegen en oh já wat wil ik graag weer met Tikkel ons vertrouwde rondje over de dijk lopen. Maar het kan niet. Wat wel kan is in onze heerlijke tuin een bakje koffie drinken, een boek lezen, op mijn eigen tempo wat onkruid wieden, schrijven, kleine blokjes met Tikkel naar buiten zonder iemand tegen te komen. Iedere dag een stapje verder. Ik adem, oké af en toe nog wat moeilijk en snel. Ik ben doodmoe en uit balans, maar ik leef. Dat is zeker!