Deep Impact! (Twee weken na fietser versus auto)

De blijheid om de komst van een nieuw hondje wordt helaas gruwelijk onderbroken door een plof op de deurmat. De verzekeringsmaatschappij van de bestuurder die mijn zoon exact twee weken geleden van zijn fiets slingerde, laat weten dat zij geen aansprakelijkheid erkennen. Mijn tot nu toe redelijk ingehouden woede en emotie breekt. Deze aanrijding heeft inmiddels  zo’n grote impact op het leven van mijn zoon en ons, dat we er een film van zouden kunnen maken, maar helaas de titel Deep Impact bestaat al!

Vanaf het moment dat hij is aangereden tot vandaag precies twee weken verder, zijn wij iedere dag bezig geweest met dit ongeluk. Bezig met afspraken in het ziekenhuis, verzekering, schadeformulieren, apotheek, slachtofferhulp, school, werk noem maar op! Geen dag is voorbij gegaan waarin er niet iets op het pogramma stond. Alles eist zijn tol zowel lichamelijk als geestelijk. Maar buiten dat zijn er voor mijn zoon verregaande consequenties voor zijn school, werk en de kansen om later zijn beroep goed uit te kunnen oefenen.

Het is de koelheid en de zakelijkheid waarmee de brief van de tegenpartij is opgesteld die zo bij mij binnenkomt. Een glasharde leugen en beschuldiging naar mijn zoon toe die centraal staat in dit hele verhaal “Wij kunnen geen aansprakelijkhed erkennen omdat zijn verlichting niet in orde was”.  Als ik niet zo enorm boos was, zou je het bijna grappig kunnen noemen. Het is duidelijk waar deze verzekeringsmaatschappij de vruchten van plukt! Toen de politie die avond arriveerde, was het eerste dat ze zeiden. “Goh dat zijn goede lampen, want ze branden nog”. De foto die in de krant heeft gestaan, laat zelfs de verlichting duidelijk zien, om nog maar te zwijgen over het felgroene refelecterende jasje dat hij droeg van het tuincentrum waar mijn zoon die avond had gewerkt. Dát en de inmens verlichte rotonde waarop het is gebeurd, maken dat het bijna onmogelijk is om niet genoeg te zien te zijn. Wat wél duidelijk te zien was, was de afstand tussen de fiets van mijn zoon en waar hij terecht is gekomen op het keiharde asfalt. Het moet een gigantische klap zijn geweest!

Weer passeert die avond voor mijn ogen de revue. Het is alsof er een dam wordt opengezet. De tranen van frustratie, boosheid van het onrecht en verdriet wat mijn zoon wordt aangedaan stromen voluit. Wat een Impact heeft deze aanrijding gehad. Mijn zoon heeft niet alleen maar materiële schade opgelopen zoals de fiets, telefoonscherm, jasje en zijn horloge, maar ook fysieke schade welke verregaande concequenties heeft. Daarnaast heeft hij ook psychische schade opgelopen door dit ongeval.  Inmiddels loopt hij bij slachtofferhulp, de fysiotherapie, slikt zware medicatie heeft zijn eerste bezoek in het nieuwe jaar in het ziekenhuis al gehad en een tweede volgt snel. Hij heeft een certificaat misgelopen op zijn opleiding en een examencursus. Ook zal hij zijn stage waarschijnlijk mislopen omdat hij zijn elleboog niet kan belasten waardoor de mogelijkheid er in zit dat hij dit jaar zakt voor zijn examens. Daarnaast loopt hij inkomsten mis van zijn bijbaantje. Zuurverdiende centjes waar hij straks zijn eigen Risico van zowel 2015 als 1016 van kan betalen. Nog maar te zwijgen over de onduidelijkheid of zijn elleboog zich in de toekomst tot zijn werk zal herstellen.

Wat ik me afvraag is hoe de bestuurder ’s nachts in zijn bed ligt. Zou hij nadenken over mijn zoon die nachtmerries heeft en alles herbeleeft? Wat was het nut van de bloemen en de verontschuldigingen die zijn gegeven om hem twee weken later genadeloos tot schuldige aan te wijzen terwijl hij netjes op een voorrangsrotonde reed, driedubbel verlicht met de geur van mijn pastaschotel al in de neus! Ik kan hem wél vertellen hoe mijn zoon slaapt….NIET!