Destiny

meant to beDe storm is gaan liggen. Zowel in het land als in mijn hoofd. Regenen doet het nog steeds en hoe! Met de ruitenwissers op standje snel, rijden we een paar dagen geleden naar onze hoofdstad. We zijn op weg naar “Destiny”. Nee, niet naar onze lotsbestemming, hoewel?!

“Destiny” is een concert van Celtic Woman.Een groep dames uit Ierland die hun nieuwe cd kwamen promoten in Carré. Met kerstmis had ik mijn lief kaartjes cadeau gedaan voor deze avond. Al maanden eerder had ik ze besteld. Het leek toen allemaal nog zo ver weg. Voor de rust had ik er ook een overnachting in een fantastische bed & breakfast bijgeboekt. Ik wist toen nog niet dat die rust zo belangrijk zou zijn.

Deze dagen blijken echt even nodig om los te komen van alle irritatie die ik in me voel. En er zit meer dan ik had gemerkt. Pas als ik ontspannen aan het diner voorafgaand aan het concert zit, merk ik hoe gevangen ik me voel. Gevangen in het ziek zijn, in de rugpijn, in het niet kunnen werken. Gevangen in social media die meer dan een dagelijkse bezigheid is geworden. Maar ook gevangen in het schrijven. Waar anderen van vrije schrijfruimte genieten, voel ik me gebonden door de meningen van anderen. Iets dat ik me zelf laat opleggen. De telefoon gaat uit. Ik laat de achterklap voor wat ze is en ga genieten.

De eerste noten van de muziek raken me recht in mijn ziel.Ken je dat gevoel als muziek onder je huid gaat zitten? Als betovert luister ik naar de gezongen woorden over de reis die je maakt in je leven en dat je vertrouwen moet hebben in die reis. Daar is het weer. “Trust the journey,” de woorden die ik de afgelopen maanden zo vaak heb gehoord. Ik voel ter plaatse alle spanning via mijn tenen mijn lichaam verlaten. Het lijkt alsof deze woorden me blijven achtervolgen. Alsof ze willen zeggen, t wordt eens tijd dat je me gaat geloven!”

En ze hebben ook gelijk ook! Dat eeuwige getwijfel aan mezelf moet maar eens afgelopen zijn. Iemand heel erg dierbaar zet met deze vraag bij thuiskomst van  deze paar heerlijke dagen de spijker op zijn kop. “Naast al je persoonlijke tegenslag stel je wel erg hoge eisen aan jezelf. Je denkt en je voelt dat dat moet maar ben je dat werkelijk verplicht aan jezelf of aan wie dan ook? Nee! Is het antwoord. Ik ben niemand wat verplicht! Het enige dat ik verplicht ben aan mezelf is dat ik mijn leven leidt volgens mijn eigen normen en waarden, waarbij ik mezelf ten alle tijden recht kan blijven aankijken. Eerlijk en oprecht. En dat moet niet zo moeilijk zijn. Misschien is mijn destiny wel niet voor niets dit concert van “Destiny geweest..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: