Een draadje te veel

Zo veel gevoelens razen door mijn lijf , zo veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Gedachten die door elkaar heen woelen als een kluwen wol in de war gebracht door een spelende kat. Rustig probeer ik de draadjes weer uit elkaar te halen en netjes op zijn plek te krijgen, maar op een of andere manier lijkt het alsof ik steeds een draadje over heb. Gevalletje draadje los of eigenlijk een draadje te veel.

Klinkt dit in de war? Dat kan best kloppen, want ik ben het ook. Nu ik zo druk ben met alles op een rij te zetten, raak ik in de war door een te veel aan gevoelens. Iets wat ik eerder niet zo had, want ik deed altijd mijn uiterste best gewoon niet te voelen. En nu? Het overspoelt me als een golf in de branding van de zee. Het slokt me op, ik voel mezelf verdrinken en dan op het moment dat ik mijn longen uit elkaar voel spatten, komt er een serene rust over me heen als een warme deken van geborgenheid. Ik voel!

Eigenlijk iets heel moois. Dat is een feit. Maar omdat het zo veel gevoelens en gedachten door elkaar zijn, moet ik de knot nog ontrafelen. Er is ook niet nog al veel gebeurd de laatste jaren. Stof genoeg om over na te denken. Mooie dingen, verdrietige dingen, dingen die allerlei gevoelens en gedachten opwekken. Maar hoe parkeer je die in de juiste vakken? Hoe zorg je ervoor dat niet alles door elkaar draait?

Momenteel ben ik bezig met het waarom. Waarom reageer ik zoals ik soms doe. Waarom handel ik zoals ik doe. Waarom voel ik dingen die ik niet wil voelen. Waarom vecht ik na vier jaar nog steeds door om schildklierkanker in de picture te krijgen? Waarom voel ik me genoodzaakt op te treden als een soort van wereldverbeteraar als het gaat om zorg, de mens die het etiket patiënt heeft gekregen. Waarom schrijf ik mijn gevoelens op papier zodat iedereen ze kan lezen? Waarom doe ik dat laatste wel, maar heb ik moeite om deze dingen gewoon te delen met de mensen die naast me staan?

Steeds beter leer ik mezelf kennen. Het waarom krijgt langzaam vorm. Vragen, gevoelens, al deze draden komen langzaam tot een mooie ronde bol. Geordend en gerangschikt op alle kleuren van de regenboog. Behalve één.. mijn wil, drive of doorzettingsvermogen hoe je het ook noemen wil. Een eigenwijze draad die steeds uit de bol springt. Als mijn grens zegt, nu even niet, springt mijn wil er dwars tegenin. Als de pijn en de moeheid schreeuwen om rust, knalt mijn drive er een zesde versnelling tegenaan en geeft gas bij. Als anderen me tegenhouden zegt mijn doorzettingsvermogen dat ik me niet laat stoppen.

Een onverwoestbare kracht die in mij schuilt. Een zegen maar ook een last. Vastberaden een doel te bereiken dat steeds wordt verlegd naar meer. Nooit tevreden met behaalde resultaten want het kan altijd beter. Nooit berust in het nu maar altijd vooruitkijkend. Een eigenwijze draad die hoe ik hem ook in de bol verwerk altijd naar buiten treedt. Een draadje te veel die ik misschien moet afknippen. Een onzichtbare hand houdt me tegen… deze draad hoort bij mij.