Een leeg nest

Mijn telefoon maakt een zacht zoemend geluid. Een whatsappje op afstand. Mam, ik heb het apartement!  Ik slik en feliciteer mijn zoon. Nog geen 10 minuten later komt het volgende bericht. Mam, ik heb een apartement!  Ik slik en feliciteer mijn andere zoon. Het dringt maar  langzaam tot me door. Zo komen ze samen ter wereld en zo gaan ze samen uit huis. Tien minuten later slik ik nog een keer, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.

21 en een half jaar geleden werden ze geboren. Onze grote trots in twee hele kleine mannetjes.  Ze  deelden mijn buik en kwamen slechts tien minuten na elkaar ter wereld. 21 jaar en 8 maanden later zullen ze samen ons huis verlaten.  Ik weet het, het gaat zoals het hoort te gaan. Ze zijn volwassen, hebben eigen levens waarin ook anderen een diepere betekenis krijgen, ieder met een eigen mooie toekomst voor zich. Het is mijn verstand dat tegen me zegt dat het goed is zo. Je hebt je kinderen slechts te leen. Ze zijn niet jouw bezit. Er komt een moment dat je ze los moet laten. Het moment waarop je weet dat je als ouders alles in je vermogen hebt gedaan om te zorgen dat ze opgroeien als verstandige, eerlijke en sociale volwassen mensen die voorzichzelf kunnen zorgen en eigen beslissingen kunnen nemen. En dat moment is nu.

De trots die ik voelde toen ze ter wereld kwamen, is alleen maar gegroeid. Zo klein als ze waren toen ze veel te vroeg werden geboren,  de tegenslagen als kind op school, of op gezondheidsgebied, zoals ze hebben geknokt om in dit leven uit te groeien tot deze knappe, lange mannen.  Twee jongens met een eigen identiteit  die vaak in één adem werden betiteld als “de tweeling”. Iets waar we ons altijd tegen hebben verzet. Ja, ze zijn een tweeling, maar wel ieder hun eigen persoon.  Ondanks dat konden ze niet met en niet zonder elkaar. Of eigenlijk moet ik zeggen, kunnen, want het blijft een bijzondere relatie dat tweeling zijn.  Toen ze 3 maanden oud waren moesten ze allebei tegelijk geopereerd worden aan een navelbreuk en toen ze vier waren kregen ze  een half uur na elkaar een ernstige astma aanval. Met spoed zijn ze  allebei tegelijk in het ziekenhuis terecht gekomen. En toen een van de twee jaren later een ongeluk kreeg aan zijn been  en kermend van de pijn in de auto lag, zat de ander kermend op de bank bij de buren, ‘au au het doet zijn pijn’ en greep naar zijn been.  

Ik schrik op uit mijn mijmeringen over hun kindertijd en sta stil bij mijn dubbele gevoelens. Wat gaat het vreselijk snel.  Vorige week liepen we nog met zijn vieren in Disneyland Parijs te huppelen door de mainstreet en nu zijn we meubels aan het uitzoeken en staat de uitzet uitgestald in de kamer.  Hoe vaak heb ik het afgelopen jaar niet geroepen dat het ook best wel weer fijn zou zijn om terug te gaan naar waar mijn lief en ik  ooit begonnen. Samen..En nu het zo ver is, weet ik van gekkigheid niet waar ik met mijn gevoelens naartoe moet. Ik heb de meest uiteenlopende gedachten. “Wij worden oud”, “we krijgen weer tijd voor ons samen”, “ze horen bij ons” en straks zijn ze ineens ‘visite”,  “wat zal ik een stuk minder was hebben en boodschappen”. Wat zal ik ze missen! Is dit het bekende ‘empty nest syndroom?”

2 gedachten over “Een leeg nest

  • 02/04/2019 om 10:37
    Permalink

    Haha ja hoor Anke, héél herkenbaar!! Normale moedergevoelens zijn dat!
    Laat maar gaan die emoties 🙂
    Liefs Sabine

    Beantwoorden
  • 03/04/2019 om 17:53
    Permalink

    Wát het ook is: het lijken me mooie gevoelens, emoties en gedachten om te ervaren <3 Ik kan niet zeggen 'herkenbaar', want de bonuskinderen in mijn leven kwamen op verschillende momenten, op verschillende leeftijden en ze gingen ook op heel andere manieren weer hun eigen wegen. Maar mooi hoor, hoe jouw tweeling nu, zoals het een tweeling betaamt, op bijna hetzelfde moment uit huis gaan… Jullie band wordt nu heel anders!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: