Revalidatie dagboek (5)
Wanneer ik deze vrije maandagochtend op de dijk loop met Tikkel, klinken de woorden van de coach na een week nog steeds na in mijn hoofd. “Je bent gestopt met leven”…..
De derde volle revalidatieweek was een week waar ik tegenop had gekeken. 3 keer op en neer naar de revalidatie en een bezoek aan het ziekenhuis voor de lang op zich wachtende spuit voor de ontsteking in de schouder en om het af te maken de eerste jaar evaluatie op het werk. Al op de tweede dag ging de automatische piloot aan. Aan het einde van de week heb ik bijna de schietstoel gebruikt omdat ik dacht dat ik ging crashen. Bijna, maar toch ben ik doorgevlogen en veilig geland.
Waar word je blij van en waar haal je normaal gesproken je energie vandaan? vraagt de coach. Normaal, daar is ie weer. Dat woord dat sinds maart van dit jaar nooit meer hetzelfde zal zijn. Niks is meer normaal sinds Corona de wereld heeft overgenomen. Alle, vooral spontane bewegingsvrijheid die mij de energie gaf om de boog te laten ontspannen, lijkt verdwenen. Langzaam zijn we er in berust dat we niet meer kunnen doen wat ons gelukkig maakt.
Geen weekendjes in de auto springen om even naar Parijs te rijden, gewoon om te ontladen. Geen spontane uit etentjes, geen dansavondjes met vrienden. In het begin hebben we ondanks dat ik ziek werd nog geprobeerd de zin er in te houden door thuis “vakantie” te vieren met thematische etentjes met toepasselijke muziek en drankjes. We keken YouTube filmpjes over Disneyland Parijs en de mooiste vuurwerken bij gebrek aan het echte werk.
Na de berusting kwam echter de klad er in. Ik bleef moe na de besmetting met Covid 19 en kwam niet meer omhoog van de bank af. Ik verloor mezelf in stomme telefoonspelletjes. De energie wordt niet meer opgeladen. Ik zit in een kringetje dat lastig is om te doorbreken maar wel heel erg nodig. “Je maakt geen geluk hormonen meer aan, Je bent gestopt met leven”, zegt de coach als antwoord op mijn verhaal. Iets wat de rest van de week door mijn hoofd blijft spoken.
Hoe zit dat eigenlijk met die gelukhormonen? Je schijnt ze te krijgen door te knuffelen (lastig op 1,5 afstand maar zoals mijn liefste tante zegt. Ik leg mijn hand op mijn hart voor jou, helpt ook) , te sporten (oké, die snap ik niet helemaal, maar toch) en door dingen te doen waar je blij van wordt. Natuurlijk maken deze Coronatoestanden het niet gemakkelijker en blijven we beperkt in wat wel en niet kan op 1,5 meter afstand en binnen de gele landsgrenzen maar toch maken we plannen om ons leven weer nieuwe lucht in te blazen. Om te beginnen gaan we in de avond de telefoon wat vaker weg leggen, plannen we een hotelovernachting en gaan we lekker uit eten. .
De vermoeidheid en de stress van het opzien tegen de rest van de week eist tol. De dagen erna gaan op de automatische piloot. En kwestie van de knop weer omzetten en doorkachelen. De spuit voor de schouder valt in ieder geval mee en ook het gesprek gaat prima. Het is moeilijk te bevatten dat ik al een jaar aan het worstelen ben om weer aan het werk te komen. En jaar pech noem ik het maar. Iets waarvan ik weet dat het weer goed komt. Daar werk ik heel hard aan. Als Corona zich nu verder rustig houdt en uit mijn buurt blijft, ben ik blij.
We maken een uitstapje op het slechte pad en trakteren onszelf op een Big Mac. Iets waarin ik sinds ik met koolhydraatbeperkt eten ben begonnen, soms ineens erg zin heb. Die avond komt alles eruit. Van boven tot onder loop ik volledig leeg. Stress ontlading of een Big Mac die compleet verkeerd valt of beide. Hoe dan ook. Ik ben voorlopig meer dan genezen van koolhydraatrijk voedsel. Mijn lijf kan het schijnbaar niet meer verwerken.
Op de laatste dag van de week staat er nog een bezoek aan de psycholoog gepland. Als ik die ochtend wakker wordt, na ondanks of juist door de spuit een nacht veel pijn aan de schouder te hebben gehad, wil ik eigenlijk de handdoek voor die dag in de ring gooien maar ik doe het niet. De tegenstrijdigheden in mij komen in opstand. De automatische omzetknop werkt niet. Stil rijd ik naar het revalidatiecentrum. Het wordt tijd om te uiten. Wordt vervolgd..
De rest van het dagboek lezen
Wat moet dat heftig zijn allemaal en bij tijd en wijle een intens rotgevoel geven. Ja, die gelukshormonen zullen meer dan welkom zijn. Hoewel ik er zelf mijn schuur ook niet mee vol heb staan, had je zo een paar pakken van me mogen hebben. Helaas dat het zo niet werkt.