Het leven is soms worstelen soms dansen

 

Met een plof raak ik de mat. Éen schouder plat, de ander blijft omhoog. Liggend op de grond in de houdgreep. Buiten adem. Een seconde twijfel ik, laat ik los en geef ik over of worstel ik me uit deze benauwende greep. De tweede schouder zweeft boven de grond, slechts centimeters verwijderd van de ondergang….

Ik noem het wel eens het jaar waarin de vlinder vloog. 2012 het jaar waarin ik kanker bleek te hebben. Het jaar waarin mijn moeder stierf. Met het ontdekken van de schildklierkanker kwam ons leven Non-stop op de kop te staan. Het gevecht begon. Om leven, om eigenwaarde, om verlies, acceptatie, werk, familie, gezin. Niets leek meer vanzelfsprekend. Alles had een eigen weg nodig om verder te kunnen. Ik zette punten achter alles wat me verdriet deed en komma’s achter alles waarvan de weg nog niet duidelijk was. De punten zijn punten gebleven, de komma’s staan inmiddels tussen haakjes. Onduidelijk welke uitkomst. Er zijn perioden geweest waarin ik zelf tussen die haakjes  stond.

De kanker moest worden behandeld met radio actieve jodium. Een periode waarin ik als een zombie door het leven ging. Daarna moest een juiste dosering schildklierhormoon worden gevonden om mij zo goed mogelijk in balans te krijgen. Op papier is die balans na vierenhalf jaar gevonden. De realiteit is anders. Het bloed is goed, maar ik voel me niet goed. Restklachten worden niet erkend, wel herkend door duizenden anderen die hetzelfde lot hebben getrokken. Het krijgen van begrip en erkenning is al een worsteling op zich. De kunst is van die worsteling een dans te maken. Met de juiste passen, de juiste grip.  Begrip moet je uiteindelijk zelf kweken en nooit verwachten.

Het was na de diagnose dat de greep om mijn keel steviger en steviger werd. De operaties, de dood van mijn moeder, de depressie, weer een verdenking op kanker, verlies van werk en teleurstellende vriendschappen, de hernia, verwachting en hoop die vervloog. De grond kwam steeds dichterbij. De pijn bezorgt me een uiterst kort lontje, ik voel de degradatie en die maakt me boos, het onbegrip en de onverschilligheid maken me woedend en vol afschuw. Ik zie de teleurstelling in de ogen van iedereen die in mij gelooft en er op rekent dat ik voor ze vecht. Ik denk aan alles dat er in de jaren na de diagnose aan goeds is gebeurd. Mijn boek, de vertaling, de download, mijn ideeën, mijn passie Ik denk aan wat ik kan en waar ik in geloof. Ik hoor de stemmen van de bijzondere mensen die ik op mijn pad ben tegen gekomen. “Worstel je vrij!”

Met een plof raak ik de mat. Éen schouder plat, de ander blijft omhoog. Liggend op de grond in de houdgreep. Buiten adem. Een seconde twijfel ik, laat ik los en geef ik over of worstel ik me uit deze benauwende greep. De tweede schouder zweeft boven de grond, slechts centimeters verwijderd van de ondergang…. Als ik nu toe geef, ben ik verloren en dat laat ik niet gebeuren  Nooit! Met een felle kreet worstel ik mezelf uit de wurgende greep. Ik kijk mijn tegenstander recht in de ogen. De kanker, de pijn, de frustratie, de onzekerheid. Al mijn gedachten die mij vast hebben gehouden tot ze mij verstikten. Ik kijk ze aan, pak ze bij de schouders … en dans!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: