Het roer om!

“Eerlijk zijn! Ank” Spreek ik mezelf vermanend toe. Met een zucht klik ik het voor mij meest passende antwoord aan. “Heeft u wel eens het gevoel uitgeblust te zijn? Nooit, zelden of soms, regelmatig of vaak”. Het is éen van de vragen van de digitaal toegestuurde vragenlijst ten behoeve van een revalidatietraject.

Binnen nu en een aantal dagen mag ik op kennismakingsgesprek. De vragenlijst dient van te voren te worden ingevuld er alvast van te voren een beeld gevormd kan worden wie ik als potentiële client ben, wat mijn klachten zijn, waar mijn gedachten zitten. Zo’n vragenlijst is me inmiddels niet onbekend. Ook bij aanvang van het traject bij dr. Rossi heb ik deze vragen al eens beantwoord. Veel verschil in antwoorden zit er niet in behalve dat deze vragenlijst ook gericht is op fysieke problemen en arbeidsgerelateerde vragen bevat.

Met mijn verstand op nul vul ik de vragen in. Het eerste dat in je op komt , is het juiste. Tenminste meestal. Bij sommige vragen had ik graag een uitlegveld gehad. Mijn leven is niet zo standaard dat je het met één muisklik met ja of nee kunt beantwoorden. Neem nou de reden van revalidatie. Een thoracale hernia met chronische pijnklachten die me af en toe doen schreeuwen om morfine. Iets dat ik pertinent weiger omdat ik nooit meer wil terugkeren naar de schemermaanden van december 2015 tot maart 2016. Een periode waar ik mij nauwelijks iets van kan herinneren. Zelfs de maanden daarna zijn nog moeilijk terug te halen omdat ook het afkicken van de morfine, het afstemmen van de pregabeline en de fijn afstemming schildklierhormoon vanwege kanker niet van een leien dakje gingen.

Maar de hernia is niet het enige waarvoor ik moet revalideren. De laatste vijf jaar zijn een aaneenschakeling geweest van gezondheidsproblemen Eerst de kanker die er in heeft gehakt gevolgd door  longontstekingen en depressies. Sterk als een paard ben ik na de kanker weer snel aan het werk gegaan om even snel weer om te vallen.  Op de plaats waar ik werkte kon ik niet blijven. Ik viel letterlijk uitgeblust buiten de boot. Het gevolg was dat de depressie zichzelf in stand hield in het zwarte gat van het niets. Ik kreeg hulp vanuit onverwachte hoek en mocht elders re-integreren totdat ik weer beter was. Vanuit daar zou er worden gezocht naar een andere plaats. Dikke vette pech overkwam me toen ik in de bloei van mijn nieuwe loopbaan overvallen werd door deze thoracale hernia.

Weer een gevalletje uitgeblust buiten de boot. Jammer,pech, komt weinig voor, je kunt er niets aan doen. Mooie woorden allemaal, goed bedoeld ook, maar ik kan er niets mee. Tegen beter weten in, klamp ik me vast aan iets dat ik ga verliezen. Waarom? Pech? Dit besef alleen al doet me inwendig gillen van onmacht. Hoe kan ik de regie terugnemen over mijn eigen leven? Hoe bevrijd ik mezelf uit de hoek waar de klappen vallen? Als je afgekeurd bent, bestaan er speciale banen voor mensen met een beperking, maar als  nog steeds werkende met een beperking val je letterlijk buiten de boot.  Binnen de vier muren van mijn werk en de regels van het UWV is geen tijd genoeg om beter te worden en dus ook niet om nog een nieuw plekje te vinden. Hoe krom is dat? Hoe rechtvaardig je dat? Hoe kun je voor de ander zorgen als je niet eerst voor jezelf kunt zorgen? Waarom iemand die graag wil werken straffen door hem in de hoek te zetten? Ik wil niet worden afgekeurd. Ik wil werken!

Het zijn zo maar gedachten die door mijn verwarde hoofd spelen. Ik wil af van het verdriet om wat ik al ben verloren, de overweldigende vermoeidheid van het vechten om het behoud van mij toekomst en mijzelf. Ik duim dat ik mag starten met deze revalidatie. Dat er ramen open gaan waar deuren dicht gaan, dat ik mijn regie weer zelf ga voeren. en het roer van de boot zal omgooien! Dat is een begin!

3 gedachten over “Het roer om!

  • 11/05/2017 om 18:00
    Permalink

    Jouw blog lees ik nog steeds en ben telkens opnieuw getroost door het idee dat er nog lotgenoten zijn. Herkenbaar en oh zo identiek aan mijn verhaal. Veel goeie moed van een medestrijder uit België.
    Dankjewel voor je openhartigheid in je blog! Dat siert een mens eerlijk waar 🙂
    Groetjes, Kathy

    Beantwoorden
    • 11/05/2017 om 18:07
      Permalink

      Dank je wel Kathy, De openhartigheid siert en tegelijk doet het me de das om ben ik bang. Maar ik verander niet want dit is wie ik ben. What you see is what you get!

      Beantwoorden
  • 11/05/2017 om 22:52
    Permalink

    Lees al je blogs eveneens, herken je strijd in IK WIL WERKEN , maar waarom zit ik gevangen in een lichaam wat eerst ,, beter,, moet worden om weer te MOGEN werken.
    Dat uitgebluste gevoel maar tegelijkertijd KOM MAAR OP MET DIE REVALIDATIE, lets go girl. Met veel ups en downs en plezier in mijn werk als verpleegkundige jarenlang toch dit mogen en kunnen doen totdat het toch al complexe lichaam werd afgestraft met een cva. Kom nou, 38 jaar, afkeuren? NEE, de zoveelste revalidatie, omscholen tot doktersassistente, hoera…..hoor weer bij de werkende wereld met beperking. Dan volgt er 1 of andere idioot die mij aan moest rijden ; schedelbasisfractuur, waar ook epilepsie uit is gekomen, auw post traumatische dystrofie door heel het lichaam. (Een ander heeft dat aan zijn/haar hand, voet of zo, nee ik doe het in 1 x raak, want er waren nogal wat botbreuken) schepje inwendig letsel en zie maar eens wakker te worden na 3 mnd. coma. Kom maar op ; Jarenlang revalideren, van simpel adem halen tot het mogelijk maken dat 2 vingers nog dit typen. EINDE werkzame leven, 2009, spontane dijbeenbreuk,2011, spontane polsbreuk, 2015 spontane heup breuk, uiteraard gepaard met onverwoestbare boze bacterieen, 8 mnd plat liggen , nieuwe heup en weer REVALIDEREN, oktober 2016, waarom ga ik na 20 stappen vooruit er 40 achteruit? Mevrouw, het spijt me om te vertellen dat u parkinson heeft. Ohh, maar dat wil ik niet, ben al zo moe van het eeuwige revalideren. Maar pilletje Madopar doet wonderen, toch weer die 40 stappen ingehaald tot 10 weken terug ; getroffen door een herseninfarct. En toch strompel ik 15 meter met een eifeltje en zit een onwillig doodmoe lichaam gedwongen in de mooiste Rolls Rocye, weer in de elektrische rolstoel omdat mijn linkerkant verlamd is. Maar lieve Anke ; Go girl, wens je veel succes met je nieuwe revalidatie traject en dat er ook voor jou een leuke baan in de toekomst op je ligt te wachten. Mij heb je in ieder geval in al mijn positiviteit dat het nooit zo donker is geweest of er schijnt wel ergens een lichtje en die komt er ook voor jou.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: