Het zijn de kleine dingen…(2)

Met een gloeiend gezicht en een veel te snel en hard bonzend hart kijk ik vanaf de bank naar buiten. Tjilpend strijkt een vogel neer op de tak van de struik boven het vogelhuisje in de voortuin. Vrolijk kwetterend komt er een tweede bij en een derde. Zij zijn onwetend over de 1,5 meter afstand die wij moeten houden. Vrolijk en vrij vliegen ze heen en weer tussen de nieuwe bloesem die steeds meer opkomt in onze tuinen. Het wordt lente. Ik ben blij met dit cadeautje van de natuur.

Sinds een we ziek zijn thuisgekomen na ons tripje magie, ziet de wereld er ineens heel anders uit. Het lijkt alsof we in de twilight zone terecht zijn gekomen. Mensen rennen als een gek naar de supermarkt om te hamsteren  alsof de wereld binnenkort zal vergaan, de media brengt nog maar één nieuwsitem, iederereen die hoest, niest of koorts heeft moet thuis blijven of  zo veel als mogelijk thuiswerken. De scholen en horeca zitten dicht, steeds meer reguliere winkels sluiten hun deuren en de straten zijn uitgestorven.  En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Aanvankelijk dachten we nog dat het wel meeviel .We hoesten wat, hadden wat keelpijn en ik had wat verhoging rond de 38 graden. Dat laatste is sinds mijn schildklier is verwijderd echter geen zeldzaamheid. Mijn innerlijke thermometer is al jaren van slag. Al gauw werden de klachten echter erger en liep de koorts op tot hoog . Een trap oplopen werd een wereldreis  door de aanhoudende droge hoest en ademhalen een  flinke klus. Een steeds dikker wordende bal met slijm kwam vast te zitten om met schapen even te verdwijnen maar binnen een seconde weer terug te komen. Een bezoek aan de dokterspost en later een bezoek van de huisarts thuis sloot gelukkig een longontsteking uit.  Wél een heel hoge hartslag en een enorm hoge bloeddruk. Omdat er niet meer getest wordt, moesten we met de klachten uitgaan van het virus en thuis uitzieken. Iets wat we vanaf dag één gelukkig al deden om het risico tot besmetting  voor anderen te voorkomen. Rustig aan dus. Nou ja in alle eerlijkheid, we kunnen ook niet veel anders.  Energie is ver te zoeken. Het doet mij qua energie terugvoelen naar de periode waarin ik na de verwijdering van de schildklier door schildklierkanker zonder medicatie zat. In die periode voelde ik me langzaam wegglijden.

Ik wil blijven waarschuwen voor dit virus en de verspreiding ervan. Blijf kalm, hamster niet, houdt afstand en blijf thuis als je je ziek voelt. Neem geen risico’s, niet voor jezelf en ook niet voor anderen. Pas op elkaar en zeg vooral niet meer dat dit maar een griepje is want dat is de onderschatting van de eeuw.

De quarantaine is een eenzaam bestaan. Ondanks dat we met zijn tweetjes zijn, voelen we ons alleen. En toch relativeert dit enorm. Wij zijn één van de ‘gelukkigen’ die gewoon thuis mogen uitzieken. Samen. Hoe erg is het als je in het ziekenhuis ligt zonder bezoek. Hoe erg is het als je sterft zonder afscheid te kunnen nemen van je naasten en andersom. De beelden op televisie zeggen genoeg. Wij komen er weer boven op. Onze kinderen zorgen voor de boodschappen en zorgen dat onze hond lekker naar buiten kan. Het rondje dijk dat ik iedere dag met haar liep voordat ik ziek werd, hoeft zij gelukkig niet te missen.

Het doet je beseffen dat júist dat rondje dijk, een gewone wandeling in de natuur, de ochtendzon, de regen op je gezicht, de wind door je haren, de vogels de fluiten, de gesprekken die je voert met je beste vriendin zonder dat iemand mee kan luisteren dan de wind, de koffie achteraf of het in staat kunnen zijn in je auto te stappen om naar je werk te gaan, te mopperen over de veel te langzame koffieautomaat, de telefoontjes die niet stilstaan, de printer die vastloopt (oké verkeerd voorbeeld, niet de printer die vastloopt), je collega’s, dat etentje bij de wok, winkelen, boodschappen doen of een bezoekje aan familie alemaal niet zo vanzelfsprekend is als dat we er mee omgaan.

Ik voel dankbaarheid. Niet dat we ziek zijn geworden dat zou idioot zijn, maar wel voor de kleine dingen die de dagen beter maken. De prachtige zonsondergang in de lucht, de bloesem die uitkomt in de boom van de achterburen. De kwetterende vogels buiten of Tikkel die bij me op schoor ligt, de wensballon die ik heb gekregen omdat koffie en wandelen er even niet in zit. De kaartjes, de appjes  en de berichtjes vaak van mensen waarvan je het juist niet verwacht. Onze kinderen die voor ons klaar staan, de extra tv films die draaien op de televisie en  de buren die naar binnen zwaaien als ze langs lopen. Het is zoals het liedje zegt. Het zíjn de kleine dingen die het doen.