“Hotel California”

hotel_californiaEen gratis parkeerplaats voor de deur. Koffie wanneer je maar wilt en en een allerhartelijkst ontvangst met een “Hee , daar is ze weer, een bekend gezicht!” Zeg nou zelf, wat wil je als gast nog meer? Het lijkt een modelverblijf uit een reisgids totdat  de realiteit tot me doordringt. Ik ben in “Hotel California”. Als je hier eenmaal binnen bent, kom je er nooit meer weg..

Dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar. Weg kom je altijd, maar je komt ook steeds weer terug. Als een boemerang  gedwongen terug te keren naar de basis.  Tenminste zo voelt het.  Als ik mijn kleding uit trek om me in het operatie hesje te hijsen, komt de volgende patiënt binnen. Ook een “bekend gezicht”. Zijn bezoekjes zijn al niet meer te tellen.  Het is voor mij pas de tweede keer dat er een pijn blokkade wordt gezet vanwege een thoracale hernia en eerlijk gezegd hoop ik ook de laatste keer, hoe welkom ik me hier ook voel.

De blokkade verloopt moeizaam. De plaats is lastig en de naald stuit steeds op mijn bot. Gaat het nog? Vraagt de verpleging me keer op keer. Met de tanden op elkaar knik ik van ja. Maar als ik heel eerlijk ben , stind het huilen me nader dan het lachen. Wanneer het weer voorbij is, maakt de spanning  plaats voor opluchting. Even later zit ik met een dik kussen in de rug rechtop aan een heerlijk bakje koffie. Mijn lief wordt opgehaald en ook hij wordt verwend met koffie.

De volgende patiënt wordt naar binnen gereden. En zo gaat het zonder twijfel de hele dag door en door. Ik besluit het niet af te wachten. Net als de vorige keer kan ik niet wachten het “hotel” te verlaten. Met een beetje hulp kleed ik me aan. Een ferme handdruk, een dank je wel voor de goede zorgen. “Tot ziens”, zeg ik. Mijn binnenste spreekt zachtjes de hoop uit dat ik nooit meer terug keer, maar mijn brein weet beter. “Tot de volgende keer” is geen ondenkbare  realiteit.

De zenuwblokkade haalt het probleem  helaas niet weg. De hernia blijft. De blokkade is slechts een vorm van pijn bestrijding. Of de behandeling  het gewenst effect heeft gehad weet je pas na enkele weken. Met andere woorden wanneer de pijn minder wordt. Juist in de eerste weken na de blokkade kan de pijn juist extra toenemen omdat de zenuw overprikkeld wordt en er ook zwelling kan ontstaan. Het kan nog zeker 6 tot 8 weken duren  voordat duidelijk is of de blokkade echt zinvol is geweest.  In de meeste gevallen is de blokkade tijdelijk. Hij kan 2 tot vier keer per jaar worden herhaald. Ik kan alleen maar hopen dat door vermindering van  pijn, de hernia vanzelf de kans krijgt om over te gaan. Kwestie van een stom flubbertje dat moet terugschieten binnen de wervel waar het thuishoort.

Wanneer mijn lief weer naar zijn werk is en ik alleen thuis ben, probeer ik zo comfortabel mogelijk op de bank plaats te nemen.  Vooral niet te letten op alle hondenharen die nodig de stofzuiger in moeten, de afwasmachine die leeg moet, de vuilnisbak die vol raakt of de was die opstapelt. Wat nu nodig is, is een lach, de mooie bos bloemen op tafel van mijn lief, koffie, mijn pc, theorieexamens oefenen en proberen kleine stukjes te lopen met af en toe een pijnstiller. Zoals voorgenomen leef ik in het nu, probeer ik geen verwachtingen te hebben, kijk niet te ver vooruit,  en tel mijn zegeningen. “Hotel California” is voor nu weer even een herinnering.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: