Met een beetje tegenzin vertrek ik zaterdag rond de middag met mijn lief naar de jaarlijkse Jukeboxbeurs in Rosmalen. Ik voel me niet bepaald lekker met een hoofd vol snot en een keel als een grove rasp, maar laat me toch maar overhalen om er “even” uit te gaan. Een uur en een file voor de toerit naar het oude Autotron later lopen we in de drukte van de beurs tussen de jukeboxen, petticoats , gekleurde cocktailvorkjes en Monchici aapjes.
Het was goed druk op de beurs. Een bonte verzameling van bezoekers uit heel Europa. Overal om me heen hoor ik Belgisch, Duits, Engels en Frans klinken. Veel mensen zijn in compleet bijpassend tenue . Als we even wat gaan drinken is het een feest om alleen maar te kijken naar deze verkleedpartij. Ik moet zelfs twee keer kijken als een heuse Marilyn Monroe look-a-like als twee druppels water langs me heen loopt. Ik verbaas me hoeveel mensen er op af komen. Zijn het handelaren? Fanaten van de jaren vijftig? Of zijn het net als ik liefhebbers van vervlogen tijden. Op zoek naar een stukje herkenning uit een verre jeugd? Mijn lief is een mengelmoes van beiden, de jaren vijfig fanaat en de nostalgiezoeker. Hij is gek op jukeboxen en de muziek uit die tijd maar heeft net als ik ook het gevoel wat past bij de aangeboden nostalgie. En van dat laatste is er echt aanbod genoeg!
Met oh’s en ah’s van oh weet je nog? En uitspraken van “die hadden wij thuis ook!”lopen we langs de kramen die zijn uitgestald. Een bruin wollig beestje trekt mijn aandacht. De meeste vooral vrouwelijke helft van de mensen van mijn leeftijdscategorie kent ze vast nog wel, het schattige wollige Monchici aapje aapje uit de jaren zeventig/tachtig dat zijn duimpje heel lief in zijn mond steekt, ligt daar in een bakje weggestopt. Met een beetje weemoed denk ik terug aan de tijd dat deze aapjes een rage waren in de klas. Ik heb er ooit eentje van Sinterklaas gekregen een clowntje was het.
Als we verder lopen met de swingende Rock en Roll muziek op de achtergrond valt mijn oog op een paar pastelkleurige cocktailvorkjes. Ik heb precies dezelfde in de keukenla liggen thuis. Ze zijn helaas niet meer compleet. Een golf van emotie gaat door me heen. De gedachte is aan mijn moeder aan wie die kleine vorkjes toebehoorden Ze lagen ooit op een stapel om weggegooid te worden. Om een of andere reden heb ik ze er tussen uit gevist en bewaard voor als ik ooit op mezelf zou gaan wonen. Jaren later toen mijn ouders op visite kwamen, heb ik die vorkjes op tafel gezet bij een blokje kaas. Ik zie nog de verbaasde blik van mijn moeder.. Heb je die vorkjes bewaard? Ze vond het zo geweldig dat ik dat had gedaan. Nu ze er niet meer is, zijn die vorkjes nog dierbaarder dan ze ooit waren. Het is alsof mijn lief dit van me af kan lezen want hij koopt liefdevol twee setjes van die vorkjes voor me. Gek hè hoe blij je kunt zijn met een paar van die kleine vorkjes?
*sharing is caring*
Hihi de goede oude tijd !!
Zonder mobieltjes en facebook etc.
Als ik de vorkjes zo weer zie is het voor mijn gevoel nog niet eens zolang geleden.