Kiezen

choosing youMet een plof vallen ze in de bus. Maar liefst vier stuks. Stembiljetten voor het referendum. Zeg je Ja of zeg je Nee!? Het lijkt zo simpel. Maar aan alle keuzes kleven consequenties. Zelfs als je niets zegt, kies je iets. Ik moet me hier nog even in verdiepen. Er zijn belangrijkere dingen waar ik me op moet richten en ook daarin draait alles om kiezen.

Het is zo wezenlijk belangrijk.. kiezen voor jezelf, maar inderdaad zoals E. E. Cummings ooit zei, “de moeilijkste battle ooit” Het houdt in dat je moet kunnen loslaten, want wanneer je nee zegt tegen het één betekent dat vaak dat de ander ook nee zegt tegen jou! Aan de andere kant, waar er een deur sluit, gaat er altijd ergens anders een raam open..

Een acteur of bekende Nederlander kampt daar bij elke klus mee. Zijn vaste castingbureau belt voor een klus.  Maar zegt hij nee tegen deze één rol omdat hij dit keer misschien in de privé sfeer de keuze moet maken voor zijn vrouw of kind, dan kan de consequentie zijn dat hij voorlopig niet meer voor rollen wordt gevraagd vanuit dat betreffende castingbureau. Een afweging over wat voor hem zwaarder weegt. Ik mag hopen dat hij voor zijn vrouw en kind kiest, maar dat terzijde, want de volgende dag kan er maar zo een ander bureau bellen om hem te vragen voor een andere, nog veel uitdagender klus op het moment dat het hem uitkomt.

Gelukkig ben ik geen acteur en al helemaal geen bekende Nederlander. De keuzes die ik moet maken hebben geen landsbelang of dreigen niet in de privé of de weekend te verschijnen. Tóch zijn ook mijn keuzes moeilijk en hebben ze consequenties. De kunst is af te wegen wat het allerbelangrijkste is in mijn bestaan. Alle rollen die ik vervul zorgvuldig afgewogen. De echtgenoot, de moeder, de werkneemster, de vrijwilligster, de schrijfster, de vrouw met een missie.

Ik begin met de vrouw met de missie. Schildklierkanker bekend maken. Een plaats geven op de kaart tussen de kankersoorten. Erkenning voor de restklachten die er zijn en begrip voor honderden mensen die nu nog veel te vaak onbegrepen worden.

Goede kanker bestaat niet! was het begin. Voordat dit boek er was, was er nog weinig te vinden aan ervaringsverhalen op internet of boekhandel. Duizenden mensen heb ik mogen bereiken. Het ging verder met spreken op het Celsus congres waar ook minister Schippers aanwezig was, spreken voor een volle zaal oncologieverpleegkundigen , schrijven voor Telegraaf gezond en zelfs een vertaling in het Engels! En nóg ben ik er niet. Schildklierkanker patiënten stuiten nog steeds dagelijks op veel te veel onbegrip. Maar wanneer ben ik er wel? En ben ik daar de persoon voor? Ik hoopte dat te zijn. Ik heb het pad gevleid en anderen lopen er inmiddels met goed gevolg over heen. Blijf ik even rusten dan is de consequentie dat ik word ingehaald. Laat ik de anderen lopen en blijf ik achter, moe en uit gestreden? Of wil ik blijven proberen voorop te lopen, tegen wil en dank?

Nee dus! Ik sta waar ik voor sta, maar mijn tempo bepaal ik zelf! De missie is schildklierkanker op de kaart zetten. Het moet niet uitmaken wie dat doet! Als het maar gebeurd. Dat ik dit te persoonlijk neem, komt door mijn karakter, door mijn stemming, door razende hormonen, die me steeds influisteren hoe ik moet reageren. De enige erkenning die ik nodig heb is die van mijn man en kinderen en een paar heel goede vrienden.

De vrouw met de missie hangt eigenlijk samen met met de vrijwilligster en de schrijfster maar eigenlijk ook weer niet. De een kan prima zonder de ander. De schrijfster schrijft en dat zal ze blijven doen. Los van de missie, los van de vrijwilligheid, los van de moeder en de echtgenoot, deze staan voor mij met stip op nummer één. De vrouw met de missie staat al helemaal los van de werkneemster, tenzij ik in de gelukkige omstandigheden zou verkeren van schrijven mijn beroep te mogen maken.

Teruglezend, denk ik dat ik mijn keuzes al heb gemaakt. Die E.E. Cummings was zo gek nog niet. Ik blijf gewoon mezelf.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: