Kleur

Een saaie grijze, beetje miezerige dag, zo zou ik deze dag omschrijven als ik de rolgordijnen omhoog trek en een eerste blik naar buiten werp. Kleurloos is de omschrijving van velen maar feitelijk is grijs een kleur of in ieder geval een mengsel van kleuren. Als je door het grijs heen kijkt zie je alle kleuren van de regenboog.

Het regent als ik met Tikkel de deur uit loop. Ik ben opgestaan met veel pijn vandaag maar dat weerhoudt me er niet van te gaan wandelen. De pijn is een prijs die ik betaal voor de intensieve dag van gisteren waarin een bezoek aan de bedrijfsarts stond gepland met daarna een koffie bezoek aan mijn collega’s. Een bijkomende kleine zeer onverwachte reunie met verschillende collega’s uit een vorige werkomgeving  maakte deze vorige ochtend nog completer. Het was oprecht leuk om deze mensen na een paar jaar weer te zien en spreken. Het resultaat van gisteren  stemt me postief. De gang naar de revalidatie wordt gestart en heel langzaam keer ik weer een beetje terug naar mijn leven dat nu al een paar maanden redelijk stil ligt.

Op de dijk is het stil. In de wijde omtrek is er geen ander mens of hond te zien. Zelfs de vogels houden zich, op een reiger na, schuil voor de regen. De lucht is grijs en grauw maar toch zie ik overal kleur om me heen. Al is het maar de gele sjaal om mijn hals, het groen van de weilanden, het bruin van de akkers, het blauw in de vleugels van de reiger en de goudgele blaadjes op de grond. Ondanks de pijn voel ik me gelukkig. Mijn hoofd is opgeruimd en mijn blik staat op de toekomst. Niet té ver want ik probeer mezelf te laten leven in het nu. Onzekerheden  maken plaats voor hoop. Ik geniet. Ik leef! En dat doe ik heel bewust.

Terwijl ik met Tikkel op de dijk loop met de regen striemend in mijn gezicht en de wind door mijn haren denk ik aan de quote van “Omdenken” die ik op facebook voorbij zag komen: Neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet. Ik moest er om lachen en heb hem dan ook gedeeld op mijn eigen pagina. Hoe waar is dit! Dood gaan we immers allemaal. Je weet nooit wat er op je pad komt, dus je kunt er beter van genieten. En dat doe ik zeker na de kanker. Iets wat lang niet iedereen begrijpt, maar in feite hoef ik dat ook niet uit te leggen aan een ander behalve aan mezelf, mijn partner en mijn kinderen. Ik leef liever vijf jaar korter dat ik kan zeggen: “ik heb genoten”, dan dat ik sterf zoals ik mensen om me heen heb zien gaan. Verdrietig en ongelukkig.

Thuisgekomen met een pikzwarte Tikkel van de modder schenk ik mezelf, na Tikkel te hebben schoon gemaakt,  een kop koffie in. Ik ben opgetogen. In de mail zie ik de verwijzing voor het revalidatie traject voorbij komen. Geschatte wachttijd 28 dagen. 4 weken. Het valt me alles mee. Stap voor stap kom ik weer waar ik zijn moet. De dag krijgt steeds meer kleur. Nog even en ik loop weer met mijn gouden oortjes op door mainstreet USA in Disneyland Parijs. Daar ga ik vanavond maar eens een rood wijntje op nemen. Morgen komt de nieuwe keuken. Nog een vooruitzicht van verbetering en vernieuwing.