Leef! Niet gisteren, niet morgen, maar nu!

Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De zee spoelt zijn golven het brede strand op. Vijf jaren gaan aan me voorbij. Met de golven mee. Een dikke traan glijdt over mijn wang naar beneden. Met het puntje van mijn tong proef ik het zout van mijn tranen. Alles is zo helder. De smaak van het zout, de golven van de zee, de pijn, het verdriet, de angst en onzekerheid. De wil om te overleven, uit de put te kruipen, verder te gaan. Hier is waar alles begon. En hier is het waar ik het ook moet loslaten. Ik leef!

We keken er al driekwart jaar naar uit. Althans ik. Mijn lief gaf mij met Moederdag een cadeau uit pure liefde. Een dag die sinds de dood van mijn moeder dubbel voelt. Ik weet nog dat ik mijn cadeautje uitpakte. Verbazing, enthousiasme en een warm hart vol liefde want in mijn hand lagen toegangskaarten voor Jezus Christ Superstar met de “echte “Jezus, Ted Neely. Iets wat hij zelf nooit geboekt zou hebben. Maar hij wist hoe geweldig ik de film uit de jaren zeventig altijd heb gevonden.

Met een “vooruit dan maar, ik doe het voor jou houding” stonden we eindelijk 8 maanden later in de lift op weg naar onze hotelkamer. Het programmaboek en de dvd die ik bij dit arrangement erbij kreeg had ik in mijn armen omklemd. Een vriendelijke meneer knikte naar het boek.”Heeft u er zin in?””Ja zeker”, zei ik, ik wel, “maar mijn man doet het echt voor mij”. Hij lachte en ze dat hij dat vaker had gehoord. Moet wel echte liefde zijn dan he. Lachend stapten we de lift uit. “Nog succes he meneer”,  wenste hij mijn lief toe. In de pauze komt dezelfde meneer naar ons toe. Zijn pasje verraad hem. Hij hoort erbij.  “En meneer? Valt het mee? “vraagt hij lachend.

Al in de eerste paar minuten werden we volledig meegezogen in de show. Geweldig, bruisend, muzikaal, een fantastische cast. Hoewel ik het verhaal uit mijn hoofd wist na te vertellen en mee te zingen, pakte deze voorstelling me helemaal. Het kwam zo binnen, het gevoel, de sfeer, het verraad, de liefde, de vraag.  “Gethsemane”bracht me in tranen. Ted Neely speelt echt de rol van zijn leven. Jezus Christ Superstar “leeft”.

De dag na de voorstelling staan we voor de lift te wachten om naar het ontbijt te gaan.  Een lift stopt, maar is klaarblijkelijk al vol. Ik hoor mijn lief zeggen “Oh thats okay, we’ll take the next one”. Ik hoor zeggen. Oh sir thank you so much en daar zoeft de lift weer naar beneden. Met een gezicht van verbazing en ongeloof kijkt mijn lief me aan en zegt, Dat was Ted Neely…Het enige dat ik kon denken was.. “en hij daalde neer uit de hemel”…. en daarna was ik boos op mijn man, dat hij hem nog heeft gezien en ikke niet. Hij heeft me er de rest van de dag mee gepest.

Geen seconde heb ik getwijfeld of ik wel moest gaan. Een paar dagen hiervoor heb ik een pijn blokkade gehad voor mijn thoracale hernia. Ik loop als een oude dame en iedere beweging doet zeer. In de auto op weg naar Den Haag zat ik in de kussens geklemd. Dit móest doorgaan. Deze twee dagen waren meer dan alleen een voorstelling. Ik moest en zou naar de zee. Voor mij betekent de zee in Scheveningen zo ontzettend veel meer. In april 2012 toen ik te horen kreeg dat ik kanker had, schildklierkanker, zijn we een paar weken later naar Scheveningen geweest met zijn viertjes. De kinderen waren 13. Hoe belangrijk deze dag was, beschreef ik in mijn boek.

scheveningen 3 mei 2012 017

“Deze dag lijkt alsof de wereld van ons is. Er is geen kanker, er is alleen de wind, de zee, twee kroketten op een broodje en een hand vol schelpen. Zittend in het zand kijk ik hoe mijn twee pubers onbezorgd en vrolijk rondrennen als twee uitgelaten jonge honden. . We beklimmen het uiterste topje van de pier. Als ik boven kom voel ik twee warme veilige armen om me heen. Ik voel me intens gelukkig. De zee heeft voor deze dag de kanker weggespoeld”

Daar zitten we dan vijf jaar later, hoog en droog op het topje van de Scheveningse Pier. Met een weemoedig gevoelscheveningen-02 kijk ik naar buiten. Het is mistig, de zee spoelt zijn golven het brede strand op. Vijf jaren gaan aan me voorbij. Met de golven mee. Een dikke traan glijdt over mijn wang naar beneden. Hier is waar alles begon. De kanker, de operatie, de radio actieve behandeling, de depressies, de longontstekingen, de hernia, alles volgde elkaar op. Achter elkaar verloor ik steeds meer , mijn moeder, vrienden, mijn werk en vooral van mezelf als mens. En vandaag wil het loslaten. Ik wil mezelf zijn, Ik wil me geen opgejaagd stuk wild meer voelen Ik wil voelen, maar wel met grenzen die ik zelf kan aangeven. Ik ben misschien ziek en wie weet wat er nog meer op mijn pad ligt, maar ik leef, NU!

5 gedachten over “Leef! Niet gisteren, niet morgen, maar nu!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: