Het bestaat echt! Liefde op het eerste gezicht. Een aantal keren in mijn leven heb ik dat wonder mogen ervaren. De liefde van mijn leven en na de geboorte van mijn kinderen. Momenten die onuitwisbaar zijn in mijn hart. Zo was het ook toen ik haar voor het eerst zag….Tikkel.
Het begon als een verdrietige dag eind januari 2016. Een week daarvoor hadden we een pracht van een hond op proef in ons gezin opgenomen en deze dag brachten we hem al weer terug. Tranen van verdriet stroomden over mijn wangen. De blauwe plekken op mijn armen waren een stille getuigenis van hoe de week ervoor was verlopen. Mijn hart huilde. Ik wilde hem niet terugbrengen, maar één ding had de afgelopen week ons geleerd. Max paste niet bij ons en wij niet bij hem. Een uurtje later gaf ik de riem huilend af aan de vrouw van de stichting waar ik hem van had gekocht. Verslagen.
Binnen hoorde ik honden blaffen. Kóm zei W, de vrouw van de stichting, we gaan even naar binnen om even met wat koffie te praten over wat er allemaal is gebeurd. Bij het blaffen van de honden, rukte Max zich los en rende naar zijn vrienden. Hij was thuis. Mijn verdriet, maakte plaats voor opluchting. Het was goed zo.
Terwijl W. koffie ging halen staarden een tiental trouwe honden ogen me aan. De waas van tranen die in mijn ogen lag, droogde op en mijn blik trok naar de kleine bruine oogjes op witte pootjes achter het gaas achter in de kamer. Haar ogen leken me als magneten naar haar toe te trekken. Smekend, trouw, vol met liefde en ik, ik smolt. Als vanzelf reikten mijn handen naar het klein witte hondje achter het gaas. Ik moest dit kleintje oppakken. Haar kopje drukte zich tegen mijn schouder en haar voorpootjes klemden zich meteen vast. Alsof ze zeggen wilde wat ik dacht.. “ik laat nooit meer los”.
Mijn lief en ik keken elkaar vragend over het kopje van de hond aan. Dit was niet de bedoeling. We zouden verstandig zijn en rustig nadenken of een hondje nog wel een optie was na het avontuurtje met Max . Dat had niet goed uitgewerkt. Het was niet de bedoeling de ene hond voor de andere te verruilen. Het ging immers om een levend wezen, een verantwoordelijkheid, een deel van het gezin. Daarnaast was dit kleine witte viervoetertje een meisje. En wilden we niet een reu vanwege loopsheid?
De vraag tussen ons werd beantwoord door het hondje zelf. Een likje over mijn hand. Een neusje dat zich tegen mijn wang aandrukte en twee pootjes die zich nog steeds aan me hadden vastgeklemd. Ik was verkocht.Een kwestie van liefde op het eerste gezicht tussen haar en mij. Wie koos hier nou eigenlijk wie?
Even later zaten we in de auto op weg naar huis. Tranen van geluk stroomden over mijn wangen. Op mijn schoot lag een klein wit meisje met een zwart kontje een zwarte neus en zwarte oren. Een droppie van een hond. Een zwart-witje, een Tikkel!
Geweldig mooi hoe het uitpakte na het verdrietige avontuur met Max. Het moet inderdaad écht klikken. Met Tikkel is het gelukt. Tikkel is een bikkel volgens mij.
Meer een diva dan een bikkel.Maar daarover later haha.. ze is een blogreeks waard.
Zo heeft die van ons een eigen website gehad (zal nog wel ergens zweven op het www) waarin ze schreef vanaf pup tot ze een half jaar was. Leuk zoiets. Doen die blogreeks zou ik zeggen.
Smelt!
Lieve Anke
Wat naar om te lezen dat je Max terug moest brengen, omdat Max niet paste in jullie gezin. Was het een te wilde hond? Wel dapper dat je Max had terug gebracht, ook al wil je nog zo graag, als het niet gaat, dan gaat het niet. Fijn dat Max “thuis”was. Krijg “tranen” in mijn ogen, als ik lees wat Tikkel toen te weer bracht bij jullie: De pootjes die om je heen klemden, het likje tegen je hand en dan die lieve bruine, hondenoogjes Ik kan mij zo goed voorstellen dat jullie verkocht waren! Dat had ik met mijn 1ste kat ook uit het Asiel: Ze heette Winnie, een “aan komen lopertje” Ze lag stil in een hokje, helemaal achteraan, ik zag alleen 2 groene oogjes. Ik heb een hele fijne tijd met haar gehad, helaas doordat ze ziek werd, heb ik haar 2 dagen na de bevalling van Liz moeten laten inslapen, ook zeer heftig,,, (Vooral omdat je net een nieuw leven geschonken hebt).Ik heb hele mooie tijden meegemaakt met Winnie (Ook met alle andere katjes!) maar Winnie blijft toch altijd een speciaal plekje in mijn hart veroveren. Mooie momenten omschrijf je met “liefde op het eerste gezicht”Nogmaals: Een hele dikke hondenknuffie van mij aan Tikkel.