‘Achter de wolken schijnt de zon’ Een gezegde waar ik ondanks vele tegenslagen altijd achter ben blijven staan. Terwijl de regen met bakken uit de lucht valt en de donkere wolken de hemel verduisteren, klaart voor mij persoonlijk letterlijk de lucht langzaam op. Er is lucht aan het einde van de tunnel.
Na mijn laatste blog ‘van Fred geleerd’, nam de wrange ‘gelijkenis’ met Fred, een bizarre wending. Voor de ontsteking in mijn arm die me al vanaf december, november parten speelt, kreeg ik een injectie. Twee dagen na de injectie werd mijn arm rood en dik en enorm heet. Conclusie; een bacterie. Er werd getwijfeld aan een huidbacterie (wondroos) of een bacterie in het gewricht. De ontwikkeling van de roodheid in de aankomende dagen zou moeten uitwijzen met welke van de twee ik te maken had. Wanneer de roodheid en hitte niet zouden minderen met een strenge antibioticakuur van 10 dagen (waar ik behoorlijk ziek van werd) was een operatie niet ondenkbaar. Gelukkig bleek een paar dagen later de kuur goed aan te slaan. Het bleek een huidbacterie. Enig voordeel van de antibiotica was dat ook een aandoening op beide schouders waarbij íets’ mijn huid leek op te eten, aan het herstellen is. Over twee vliegen in één klap gesproken.
Ondertussen beginnen de nachtmerries steeds akeligere vormen aan te nemen en komen vaak 3 of 4 keer in de nacht terug. Voor mijn gevoel sta ik aan de rand van de afgrond. Uitgeput en doodmoe. Mijn lontje wordt steeds korter en korter. Mijn gevoel zit op slot. Concentreren en focussen kost enorm veel tijd en energie. De Corona heeft me gesloopt, meer dan ik zo uit kan leggen. Duidelijk is in ieder geval wel dat ik het niet meer alleen kan. Ik heb hulp nodig. Wanneer ik bij de huisarts ben voor de arm vraag ik meteen of er al contact is gelegd met de revalidatie waar ik eventueel aan zou kunnen beginnen voor zowel de post Corona klachten als de artrose pijn.
En dan gaat alles ineens in een sneltreinvaart. Het revalidatiecentrum waar ik ook voor de hernia een paar jaar gelden met succes een traject heb doorlopen, neemt dezelfde dag nog contact met me op en nodigt me uit voor drie intakegesprekken. De intakes met de fysiotherapeut en de psycholoog vinden nog in diezelfde week plaats. Ook heb ik een gesprek met de huisarts praktijkondersteuner GGZ voor een eventuele verwijzing voor EMDR om de nachtmerries te lijf te gaan. In overleg met de psycholoog van het revalidatiecentrum wordt besloten dat eerst starten met EMDR erg zinvol is omdat ik anders al uitgeput zou beginnen aan een revalidatietraject en dat de kans van slagen eerder in de weg staat. De trein maakt vaart. Nog in dezelfde week is het contact met de EMDR therapie via de huisarts gelegd.
Na weer een zeer onrustige nacht open ik mijn mailbox. Er staat een verwijzing. Wachttijd 30 dagen! Opluchting maakt plots plaats voor grote paniek. Met trillende vingers bel ik de praktijk waar de EMDR wordt gegeven. Het eerste wat ik te horen krijg is dat de zomervakantie van start gaat en dat ik daar pech mee heb. Ons gesprek begint verkeerd. Ik raak nog verder in de paniekstand. Zij zit in tijdnood en ik letterlijk in ademnood. Huilend leg ik haar uit wat er aan de hand is. Ze belooft te kijken wat ze kan doen en nog geen uur later belt ze terug. Ik kan volgende week al terecht. Alsof de handen die om mijn luchtpijp geklemd zijn plotsteling loslaten, adem ik in en uit. Lucht!
Natuurlijk ben ik er nog niet, dat besef ik heel goed. Maar er is een begin. Mooie afspraken en het kooldrydraatarm eten ivm de Diabetes valt ook niks tegen. Daarover later meer. De duistere tunnel waar ik een tijd geleden in ben gelopen die me langzaam verstikt blijkt een uitgang te hebben. Ik sta aan het begin van de weg terug naar mijn leven, mijn werk, mijn eigen ik. Er is letterlijk ”lucht” aan het einde van de Corona tunnel.