Met zijn borst naar voren stond hij tegenover me. “Moet jij eens even luisteren!”, schreeuwde hij met bloeddoorlopen ogen. Ik schudde mijn hoofd. Alles in mij zei me dat ik me rustig moest houden. Deze figuur was niet in staat om een normaal gesprek te voeren. Alle respect was zoek. Met opgeheven hoofd keek ik hem aan. “Als je het niet erg vind dan loop ik verder. Ik moet morgen vroeg werken” en met een geforceerde glimlach op mijn gezicht liep ik verder. Ik liet hem verbluft achter me. Mijn hart bonzend in mijn keel.
Een nare ervaring die me de gehele nacht heeft wakker doen liggen. Trots op de wijze waarop ik de aanvaring verder heb kunnen ontwijken, maar aan de andere kant hield ik er een knagend gevoel aan over. Zijn intimiderende gedrag snoerde mij de mond en dat is iets wat me dwars zit. Ik weet dat als ik deze discussie verder was aangegaan de agressie alleen maar was verergerd en dat er misschien zelfs fysiek geweld aan te pas was gekomen, maar toch zit het me niet lekker. Waar is mijn recht? Waar is mijn verhaal? Geldt in dit verhaal het recht van de sterkste of het recht van de meest dreigende? Het recht van de respectloze?
Het maakt me boos dat je je mond moet houden om de vrede te bewaren terwijl de ander maar kan roepen wat hij wil. Het is natuurlijk altijd al zo geweest sinds de mens bestaat, maar het lijkt met de jaren wel steeds erger te worden. Om het minste of geringste worden mensen boos, dreigend en gewelddadig. Diegenen die het hardste schreeuwen lijken de meeste aandacht te krijgen of het nou werkelijk inhoud heeft wat ze zeggen of niet. En omdat er steeds meer van deze schreeuwers bijkomen, hebben de muizenstemmetjes geen schijn van kans meer. Wanneer staat er eens iemand op met een duidelijke stem die deze respectloze schreeuwers eens vertelt dat dit gedrag niet meer wordt getolereerd. Dat we allemaal mensen zijn, met frustraties, meningen en gevoelens. Dat een mening niet iets is dat je moet opdringen, maar dat je ook eens de moeite kan nemen om naar de ander te luisteren.
Was het maar zo’n feest.Zelfs honden hebben er last van. Vanmorgen nog tijdens de ochtendwandeling. Mijn kleine opdonder heeft een dingetje met (nog) kleinere hondjes. Zo heeft ze een aantal hondjes in onze wijk waar ze gewoon niet mee overweg kan. Met eentje is dat duidelijk wederzijds.Wanneer ze elkaar tijdens de wandeling tegen komen, kun je de klok erop vooruit zetten dat ze tegen elkaar uitvallen. Wij baasjes glimlachen er samen om, zeggen foei en houden de hondjes kort aan de lijn. Een beetje na mopperend trek ik mijn viervoetertje dan weer verder.
Vanmorgen zag ik het beestje in kwestie al op een afstandje aan komen lopen met zijn baasje. Zijn baasje zag het ook en sloeg een ander pad in. Een sociale oplossing, dacht ik en liep verder totdat ik werd opgeschrikt door een luid gegrom, geblaf en geschreeuw. Het kleine viervoetertje van het andere baasje was tegen een paar andere kleine keffers aangelopen. Het baasje van de andere keffers was iets minder sociaal en schold de baas van het kleine hondje met een luid geschreeuw uit. “Je weet toch dat je deze weg niet moet pakken”Zo loop ik met mijn honden en jij loopt iedere keer een ander rondje”! Jij moet deze weg niet nemen! Ik hoorde het andere baasje zachtjes tegensputteren”Je hoeft niet zo te schelden, het zijn maar honden die blaffen”, maar het werkte als een rode lap op een stier. Gelukkig liep het baasje door, maar bij mij knaagt dit. Het baasje liep speciaal om mijn hondje te ontwijken een ander pad in en liep toen tegen deze bullebak aan, die hem vervolgens op ging leggen hoe en waar hij zijn hondje uit mag laten. Weer een schreeuwer die een ander de wet voorschrijft zonder te luisteren naar de ander. Twee keer dit soort intimiderend gedrag in één week over eigenlijk helemaal niets. Ik vraag me af waar de mensheid heen gaat.
Wat is er mis met een gesprek van mens tot mens? Wat is er mis met gezamenlijk zoeken naar oplossingen om vreedzaam samen te leven? Luisteren naar elkaar of even relaxen en luisteren naar de wind in de bomen als je boos bent in plaats van schreeuwend je mening op te dringen? Ik ga voor de wind ik heb genoeg agressie gezien..
Zal ik eens eerlijk zijn? Ik durf ook geen grote bek te geven aan mensen die het hoogste woord hebben ,die met vooruit gestoken borst lopen te schreeuwen tegen je.. Ik kruip dan in een, bang voor de gebeurtenissen die evt zouden kunnen komen, agressie, bang voor klappen, maar het is toch idd te gek voor woorden, dat wij dan, als “bangerikjes” niets mogen/ durven te zeggen! Bang voor klappen! Wij mogen ook voor onze mening opkomen! Alleen het nadeel is, dat als je een bang muisje bent, je niet met je borst vooruit staat, niet staat te schreeuwen, maar met een ingedoken lijfje staat, met een piepstemmetje praat en niet overtuigend overkomt! Dan worden ze soms nog bozer, Ik heb deze ervaring ook helaas ervaren met een ex: Was een lieve vent maar als we een meningsverschil hadden, ging het zo: Hij werd “boos” begon te schreeuwen, soms te schelden en ik? Ik dook in elkaar als een bang muisje, geen weerwoord, (Ik had zoiets van:” Het heeft toch geen zin om iets te zeggen want hij luistert niet of wordt nog bozer, wat ook zo was), Hij werd dan weer boos, omdat ik als een bang muisje daar zo stil zat, ik “moest” wat zeggen, niet janken! (Wat ik wel dan deed).. Ik heb daar ook helaas dus ook een trauma van over gehouden, ik vind het moeilijk om mijn mening te uitten, terwijl dat heel normaal is, ik heb 2 keer een assersiviteits cursus hiervoor gehad, ik heb er wel wat van geleerd maar om echt voor mijn mening op te komen, vind ik nog steeds moeilijk, Met behulp van mijn huidige man en psycholoog ben ik nu op de goede weg (Mijn man is de rust zelfe en ik durf stapje voor stapje mijn mening te geven). Ik wou dat “schreeuwers” wat meer luisterden naar mensen zoals ik (jij).. wij hebben potverdorie ook een mening! En willen ook gehoord worden! Ik kan mij daarom ook voorstellen dat je s nachts er wakker van had gelopen… Dikke knuffel aan je hondje, overigens… Liefs San