(2) Mijn antidepressiva is een dropje

tikkel-2Twee zwarte ogen kijken me aan. Smekend, verwachtingsvol, liefdevol. “Kom nou mee“. Mijn lichaam wil niet. Ik ben moe, zo vreselijk moe. Alsof ze begrijpt wat er in me om gaat, drukt ze haar hoofd tegen me aan. Een paar minuten later lopen we buiten. Haar neusje tevreden in de wind. Mijn neus, koud van de buitenlucht een glimlach op mijn gezicht.

Sinds dat door de schildklierkanker mijn hormonen zijn gaan spoken, wordt mijn lijf met enige regelmaat aangevallen door depressies. Zonder waarschuwing pakken donkere wolken zich samen boven in mijn hoofd. De donderslagen slaan toe op het zwakste moment. Het zijn fases. Soms kortdurend en soms voor langere perioden. Maar altijd gemeen. Een uitputtingsslag waarbij mijn wereld kleiner en kleiner wordt omdat ik me opsluit in mijn hoofd en in mijn huis.

Antidepressiva heb ik nooit willen slikken. Een bewuste keuze. Ik ben van mening dat het heel fijn kan zijn om gevoelens af te vlakken, maar dat is slechts tijdelijk. Het lost het daadwerkelijke probleem niet op. De beste heelmeester is er doorheen gaan, verwerken. Daarnaast werken deze middelen verslavend. Net zo verslavend als de morfine die ik kreeg voor de pijn als gevolg van een hernia.

Toen we besloten een hondje te adopteren zat ik nog zwaar onder die morfine. Ik zweefde als in een waas door de dagen heen. Een schim van mijn eigen geest.  Een mengelmoes van de morfine en depressie. Alles kwam tegelijk. Ik zat alleen nog maar thuis. Opgesloten in mijn pijnlijke lijf en duistere gedachten. Een hondje zou me uit mijn isolement halen.

Vanaf het moment dat haar kleine witje pootjes mijn armen omklemden, wist ik dat zij de ware was. Mijn door de morfine vertroebelde blik , werd helder zodra zij in ons leven kwam. Ik zou gaan afkicken. De morfine moest uit mijn systeem. Geen gemakkelijke klus. Rillend en trillend lag ik ’s nachts in mijn bed. Alles in mijn lijf schreeuwde om dat witte tabletje dat mij liet zweven. Overdag pakte ik bij elke aanval van verlangen de hondenriem. Beter bewegen en lopen in de buitenlucht dan toegeven. Haar blije koppie en kwispelende staartje gaven me redenen genoeg om naar buiten te gaan.

Niet alleen de morfine, maar ook de depressie gleden langzaam maar zeker mijn leven weer uit. Met haar kleine witte voetjes liep ze voor de eerste keer in de sneeuw en ik maakte het bewust mee. Vol verbazing en schrik sprong ze bij elke aanraking met haar tenen door de sneeuw. Alleen haar zwarte koppie was nog te zien. De rest had dezelfde kleur. Wit als sneeuw. Misschien had ik haar sneeuwwitje moeten noemen…

Ik schrik op uit mijn mijmeringen van toen ze nog maar net bij ons was.  De morfine is gelukkig al lang de deur weer uit. Wat is er al weer veel gebeurd in de tussentijd. Tikkel is niet meer weg te denken uit mijn leven. Een leven dat zij met haar aanwezigheid heeft verrijkt. In goede en in slechte tijden. Ik heb geen antidepressiva nodig. Mijn antidepressiva is een dropje.. Tikkel.

3 gedachten over “(2) Mijn antidepressiva is een dropje

  • 07/11/2016 om 09:27
    Permalink

    Lieve Anke
    ZO mooi om te lezen dat Tikkel je anti-depressiva is! Dieren voelen alles aan, pijn, verdriet. boosheid ect. Onze kat is precies hetzelfde Als ik mij verdrietig voel, komt ze naast je zitten, kijkt je aan met die lieve oogjes, alsof ze wil zeggen:”Vrouwtje het komt allemaal goed!” Fijn dat je geen anti depressiva slikt, het klinkt heel zwak mss maar ik slik ze wel. Al poosje en idd, ze vlakken af. Ik ben kei hard aan het werk met mijzelf! Mooi om te lezen dat je ook van de morfine af bent! Wat dieren allemaal niet te weeg kunnen brengen in je leven.. Ze zijn idd “alles”voor je. Zo heb ik 2 ervaringen mogen ervaren met coachen met het paard als spiegel, dat was heel erg confronterend. Een paard weerspiegelt jouw karakter,. die “leest” je echt. Het was een mooie en emotionele ervaring. Geef Tikkel maar een dikke knuffel van mij! Heel veel plezier je trouwe, lieve hondenvriendje! Liefs San. Overigens wil ik je nog even bedanken voor een heel lief mailtje die je een poosje geleden hebt gestuurd.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: