“Je moet onthaasten”, zegt de huisarts. Oke fijn denk ik, maar hoe doe je dat? Met tientallen dozen en lege kasten om me heen zit ik op de bank. Op de achtergrond draait de uitzending van gisteren ‘De Beste zangers’. Het raakt me hoe verschillende muziekstijlen zich mengen en letterlijk verbroederd. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen tijdens “the Shallow” versie van Tim en Floor, kijk ik onnadenkend naar een hoekje in de kamer en ineens schiet het door mijn hoofd. Daar staat een deel van mijn leven klaar om verder te gaan, met mij.
Er is geen enkele gedachte geweest om deze spullen zo bij elkaar te zetten en toch lijkt het alsof het zo moet zijn. Voor het schilderij van New York staat een verkeersbord uit de States met een speed limit van 35. Een uithangbord van een bowlinghal welke 24 uur open is , twee bowlingkegels, een nummerbord uit Florida en een lantaarnpaal van biermerk “Bavaria”. Ze hebben niets met elkaar te maken en tegelijkertijd alles.
Je moet onthaasten zegt iemand anders tegen me nog geen paar weken na de uitspraak van de huisarts. “Als je zo doorgaat zoals je nu doet kom je een boom tegen. Je rijd op een snelweg met 130 kilometer per uur negeert de waarschuwingsborden, je negeert het gebodsbord waarop je speedlimit staat aangegeven, je negeert het stopteken en ziet de drempel niet. Achter die drempel staat een boom”. Deze levendige voorstelling van waar ik op af rijd, komt aan.
Het klopt. Ik ben die bowlingbaan die 24 uur per dag open is. Ik ben de kegel die omver wordt geworpen. Soms zijn er veel ballen voor nodig, soms maar één. Ik kom weer overeind maar wankel nog door de klap van de vorige keer. Ik heb nog maar één tikje nodig.
Ik kijk naar het groepje bij elkaar daar voor het schilderij van New York. De stad van de haast vol indrukken, de stad waar je als je daar te lang verbijft jouw leven met gemak overneemt. Ik denk terug aan het geluk en de rust in Canada en in Florida waar ik sinds lange tijd volledig ontspannen ben geweest. Plaatsen waar de haast niet lijkt te bestaan. Ik zie de Bavaria lamp en denk aan waar mijn wiegje stond. Ik denk aan Brabant “want daar brandt nog licht”. Ik denk aan mijn werk, aan alles wat moet en aan alles wat wordt verwacht, aan wat ik mis en wat ik anders zou kunnen. Ik denk aan de afgelopen 16 jaar in dit huis. Aan alles wat ik daar gevonden en verloren heb. Ik zie de boom achter mijn huis waar ik verliefd op werd al bij de eerste stap die ik in dit huis zette. Ik denk aan mijn nieuwe huis en aan alles wat ik meeneem in mijn hart. In een paar minuten flitst mijn leven aan mijn voorbij en dan staat alles stil…
Mooi geschreven Anke, en dan staat alles stil, ik begrijp je.
Lieverd het komt goed, doe het in jouw eigen tempo. Jullie gaan weer een nieuwe start maken in je nieuwe huis. De herinneringen aan die 16 jaar blijven voor altijd en na de verhuizing maak je weer nieuwe. En wat denk je, kerst vieren jullie toch wel hoor❣
Dat is een feit Wil.. Kerst is waar wij zijn, maakt niet uit waar. Dank je wel voor je lieve woorden X
Onthaasten zou je ook kunnen zien, als niet altijd hollen, maar vanaf nu bewuster stilstaan bij het moment. Vaker even op de rem trappen en om je heen kijken. Realiseren wat je hebt en nog gaat realiseren. Blijf dromen, het leven is te mooi, dus alles eruit halen wat er in zit. Als je holt zie je het niet. Blij.
zeker waar. Als je holt zie je minder. Hoewel ik zeer tevreden ben met mijn leven as it is met mijn gezin dat daar voorop in staat. Eigenlijk zou meer niet belangrijk hoeven zijn. Een wetenschap die ik bezit maar soms aan de haast voorbij gaat De waardering voor het leven leerde ik tijdens mijn ziekte wel kennen.
Jij bent de enige die het in de hand heeft: wel of niet onthaasten, meenemen of loslaten, geluk vinden daar waar je al bent….