Ken je dat gevoel dat je er wel bent, maar ook weer niet? Een compleet onrealistisch gevoel terwijl je gewoon midden in de realiteit staat? Een onwerkelijk, onwezenlijk vreemd gevoel. Het is zeker geen akelig gevoel maar ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Een licht gevoel met een rare tinteling in de buik en een hoofd alsof het niet vast op mijn romp staat. Dát gevoel heb ik vandaag al de hele dag. Het gevoel dat ik zweef!
Het begon vanmorgen toen ik opstond. Nog een beetje dwaas van de wekker, waggel ik naar de badkamer voor mijn ochtendritueel. Eemaal beneden met mijn sporttas naast me op de bank zit ik in de startblokken klaar om naar de fitness te gaan. Even snel een banaan en een glaasje jus d órgange . Ondertussen pak ik mijn telefoon. Ik kan nog wel even snel even door mijn berichtjes heen, denk ik bij mezelf. In een klap ben ik gelijk wakker. Mijn telefoon blijft rammelen. De berichtjes blijven binnen komen. In één oogopslag zie ik de boosdoener.
De Telegraaf is vandaag uitgekomen met het artikel Geef zin aan je ziekte over de 5 bloggers die wekelijks bloggen over het leven met hun aandoening. Alle 5 willen we op deze positieve manier aandacht geven en vragen met betrekking tot onze ziekten.Een beeld schetsen van welke impact de ziekte heeft en dat we ondanks de ziekte ook mensen zijn met gevoel en een leven, een mooi leven! Weliswaar met hier en daar een beperking.
Natuurlijk wist ik wel dat het artikel er vandaag in zou staan. Ik heb er uitgebreid voor staan poseren in de tuin van de week toen de fotograaf op bezoek kwam, maar doordat het sporten vandaag op nummer één stond van mijn to do list en de ochtend nu eenmaal niet mijn allerbeste moment van de dag is, was ik de krant even vergeten. De foto, waar ik stralend maar qua gewicht minder flatteus op sta, was een minder subtiele aanwijzing voor mij dat het goed was dat ik ging sporten vandaag. Dus met driedubbele goede moed ben ik aan de slag gegaan in de sportschool.
Het krantenartikel heeft een haast magische werking op me. De gewichten lijken als vanzelf omhoog te gaan. Crosstrainen, wandelen en fietsen zijn compleet langs me heen gegaan. De apapraten lijken mechanisch te werken zonder aandrijving van mijn benen. De reacties die ik nog snel even op de weg naar de sportschool heb gelezen doen me zweven van trots. Als het sporten iedere keer zo gemakkelijk gaat als ik in de krant sta, zet mij er dan maar iedere week in.
Zonder gekheid. Ik ben écht trots. En dankbaar voor alle lieve reacties. Alleen maar omdat ik af en toe een stukje schrijf. Ik ben vooral blij dat ik de kans heb gekregen om mijn verhaal te delen om schildklierkanker awareness te kweken. Iedere dag krijg ik berichtjes van medemusketiers al dan niet met schildklierkanker die zich herkennen in mijn verhaal. Zich gesteund voelen. Als klein meisje zei ik altijd “mensen helpen”.. als ze aan me vroegen wat ik later wilde gaan doen. Nou kan ik natuurlijk niet de ziekte weg nemen, of daadwerkelijk iets veranderen aan iemand zijn beperkingen en klachten. Ik ben geen arts, geen wetenschapper en geen expert. Maar door de reacties die ik krijg, durf ik te zeggen dat mijn meisjesdroom toch een beetje is uitgekomen en dát helpt ook mij!
De Telegraaf gezondheid blogs zijn te lezen op de website van Telegraaf gezondheid, Leven met..
En trots mag je zijn. Dat je dit onder de aandacht brengt maar zeker ook dat je dat doet met een geweldige manier van schrijven.
Dank je wel Mies. Het schrijven is voor mij iets dat me gelukkig maakt. Dat ik er dan ook nog mensen blij mee maak is helemaal top.
Mooi geschreven, Anke! En wees trots en blij dat het schrijven zo’n wending heeft genomen….:-)
Thnx Ellie. Ik ben trots en blij en vooral gelukkig. Schrijven helpt zowel de ander als mezelf. Wat meer wil een mens.