Op slot

een laagje flinterdun ijs @pictureankevanhaften

Met de klanken van de top 2000 op de achtergrond, haal ik alvast wat kerstversiering weg. Waar het ruimen van de kerstversieringen normaal gesproken altijd iets weemoedigs heeft, stop ik mijn sneeuwpopjes nu zonder enige gevoel in de doos. Mijn gevoel zit op slot en de sleutel ben ik kwijt. Nog nooit eerder heb ik dit zo ervaren. De feestdagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Meer dan ooit heb ik behoefte aan een nieuwe start, licht, zon, vooruitzicht.

Met een mat gevoel denk ik na over de diagnose wervelkolom artrose  die ik vlak voor de Kerst op mijn bord gepresenteerd kreeg. Ik kan er niets mee. Ik hoor de neuroloog nog vragen, Wat voelt u hierbij? Niks..  Frustratie? Ik heb geen idee wat ik moet voelen behalve de lichamelijke pijn die dit ongemak al een paar maanden parten speelt. Het pijnstillingsbeleid wat hij me voorschrijft is me veel te zwaar. Als er toch niets aan te doen is waarom zou ik me dan dagelijks volproppen met medicijnen die weer een volgend probleem veroorzaken? Hij vertelt me er ook niet bij voor hoe lang. Ik zal toch binnen een paar weken weer aan het werk moeten. Nee, willen, ik zeg het verkeerd. Het thuiszitten draagt niet bij tot een positieve gedachtengang maar aan de andere kant jaagt het me angst aan om terug te keren. Wat als ik faal, wat als de pijn blijft opspelen? Tussen willen en kunnen ligt momenteel een enorm gat maar het missen overheerst.

Tijdens de Kerstdagen werd ik ziek. Het begon met maagpijn, hartkloppingen, zweten, druk op de borst. In gedachten zag ik mezelf tijdens de eerste Kerstdag in het ziekenhuis liggen. Gelukkig ebde het weg gevolgd door een plotselinge ongesteldheid na 6 maanden. Tijdens het eten op eerste Kerstdag kreeg ik het weer benauwd. Het zweet brak me uit. Buiten ben ik afgekoeld om vervolgens zwaar verkouden te worden. Ik hoest me de longen uit mijn lijf en ondertussen gieren de hormonen als een razende door mijn lijf. Leve de overgang.  Ik geloof best dat dit afglopen jaar heeft bijgedragen in een snellere veroudering door alle stress.

En nu zit ik op slot. Letterlijk. Mijn lijf is op en mijn hart voelt niets meer. Zelfs bij de All you need is love kerstspecial die me normaal heel wat tissues kost, vloeit geen traan.  Raar, ik ben dit niet. Tijd om naar buiten te gaan. De koude lucht doet me goed. Ondanks dat ik helemaal alleen op de dijk loop, ebt het eenzame gevoel daar weg. Er ligt een flinterdun laagje ijs op het water. Ik realiseer me dat dit is wat ik voel. Alsof ik op een flinterdun laagje ijs loop. Voorzichtig kijken waar je de volgende stap neerzet om er niet doorheen te zakken in het ijskoude water. Het wordt tijd voor vaste grond onder mijn voeten.  Tijd om de sleutel terug te vinden. Tijd voor 2020.

Eén gedachte over “Op slot

  • 30/12/2019 om 14:44
    Permalink

    De behoefte aan een nieuwe start kan ik me goed voorstellen. Volgens mij ben je daar al (voorzichtig) mee bezig, en is dat het gevoel van het flinterdunne laagje ijs. Je hebt je ziek gemeld (naar je lijf geluisterd), je bent (veel) gaan wandelen in de natuur die je nu zo fijn vlakbij hebt, en ervaart elke keer weer (en schrijft hierboven ook: ‘tijd om naar buiten te gaan’ – hoe fijn het buiten is. Je schrijft hier ook ‘raar, dit ben ik niet’. Ik denk (en hoop) dat wat je nu allemaal ervaart eindelijk je echte ware zelf is, en niet het ‘lachen en zwaaien’ -masker wat je zo vaak op hebt. Bij deze blog vallen me ook de tags ‘depressie’ en ‘positief denken’ op. Beide vind ik niet terug in de tekst. Dat je somber bent deze dagen is niet meer dan natuurlijk (en zeker na het nieuws over je wervelkolom artrose), maar somber en mat zijn is nog niet depressief zijn (spreek ik uit ervaring). Positief denken is wellicht iets wat je van jezelf moet, of wat je denkt te doen, maar ik lees alleen bittere klachten en een onmetelijke onzekerheid over jezelf, wie je bent. Door dit blog, en de metafoor over het dunne laagje ijs, heb ik het idee dat je (eindelijk) ervaart wie en hoe jij wérkelijk bent, dat je begint te luisteren naar jouw eigen natuur, naar jouw eigen impulsen en gevoelens en dat je je (eindelijk) aan het afwenden bent van de verwachtingen van anderen. Ga zo door, zou ik zeggen, dan wordt dat ijs vanzelf dikker. En mijn aanbod onder je vorige blog geldt nog steeds. Liefs XX

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: