Over Leven: Wie schrijft die blijft

Iemand aan wiens opinie ik een grote waarde hecht, zei laatst tegen mij. Wie schrijft die blijft! Op dat moment twijfelde ik of ik door moest gaan met het frequent schrijven van mijn blogs omdat ik me ook moet richten op het hervinden van mijn balans en kwaliteiten in mijn werk. Ook al heeft de mening van deze persoon een zwaarwegende factor in mijn beslissingen, deze beslissing komt geheel uit mijn hart. De uitdrukking “wie schrijft die blijft” heeft in mijn geval een letterlijke betekenis. Namelijk, wie schrijft die leeft!

De balans opmakend van de afgelopen drie jaar, kwam het besef hoe belangrijk dat schrijven voor mij is geweest. De afgelopen drie jaar van mijn leven zou je kunnen omschrijven als “ik heb een beetje pech gehad”. Hoewel een “beetje pech” misschien ook wel een understatement genoemd mag worden. Van de diagnose schilklierkanker ging ik tijdens dat proces van kanker naar de dood van mijn moeder en van daar naar een flinke hersenschudding, longontsteking, verdenking op longkanker en een depressie van de categorie zwarter dan zwart.

Het schrijven was een soort levenslijn door deze hele aaneenschakeling van ziekte, verdriet en pijn. In de laatste periode van depressie zelfs letterlijk. Dat klinkt misschien een beetje zwaar, maar zo is het niet bedoeld. Het is een waarheid. De meest eerlijke waarheid die ik ooit heb verteld. Als ik niet had geschreven en als ik niet mezelf had vastgebeten in mijn activiteiten rondom het op de kaart zetten van de schildklierkanker zou er geen kwestie zijn geweest van blijven. Hoe verdeeld er dan ook wordt gedacht over mijn schrijven, mijn activiteiten en mijn ik, ik ben meer dan gelukkig met de keuze die ik heb gemaakt om mijn woorden op papier te gaan zetten.

Je kunt het zien als een soort van zelfmedicatie. Door te gaan schrijven ben ik eerder beter geworden dan wanneer ik dat niet had gedaan. In de eerste plaats werkt schrijven als een therapie maar in de tweede en zeker niet de minste plaats werkt het als een compas. Zowel voor mezelf als voor een hoop anderen die troost en herkenning vinden in de woorden die ik schrijf. Ik heb in ieder geval mezelf en de weg terug naar leven weer gevonden. Ik kan zelfs zeggen dat ik meer mezelf ben dan ooit te voren. Een heerlijke wetenschap.

Want wie ben ik? Er is een periode geweest waarin ik erg onzeker was en zocht naar de “ik”die ik ooit ben geweest. Vrolijk, zeker en positief met een doorzettingsvermogen waar je een hele grote U tegen zegt. Daar ben ik weer. Voor het eerst sinds een hele lange tijd durf ik hardop te roepen dat ik weet dat ik goed functioneer op alle fronten. Dat ik er mag zijn en in staat ben mijn gedachten en dromen om te zetten in daden. Gewoon doen! Is mijn nieuwe motto geworden. Ik sta volop open voor alle nieuwe dingen die op mijn pad komen. En schrijven zal ik. Want iemand wiens opinie ik erg hoog heb zitten zei tegen me: “Wie schrijft die blijft” En dat, zet ik hier zwart op wit , ga ik doen!