Pas op, hoogspanning!

Morgen is het zover.  We hebben er lang naar uit gekeken.  Het was een hectisch jaar  waarin we vrij abrubt hebben besloten  na 16 jaar te gaan verhuizen. De periode tussen deze plotselinge beslissing en de uiteindelijke koop en verkoop gingen niet zonder slag of stoot. Uiteraard niet, anders zou het maar saai zijn geweest. Nee gelukkig ging alles niet op rolletjes en was de spanning op momenten om te snijden. Wie wil er nu geen spanning?

Het zou een rustig jaar worden hadden we ons voorgenomen. Het enige dat echt gepland stond was een prachtige reis in juni naar Canada en Michigan in de VS waar onze vrienden wonen. Al heel gauw kwam daar een toch onverwacht lang afscheid van zoon twee bij. 6 maanden is hij weg geweest. Gelukkig is hij twee weekjes thuis geweest tussendoor om met ons gezin naar Disneyland Parijs te gaan maar die 6 maanden vielen ons goed zwaar.  Bovenop dit vertrek kregen beide zoons allebei tegelijk een eigen appartementje een paar dorpjes verder. Super geweldig voor hen, maar voor een doos als een mama die ik ben, toch best lastig te verteren. Buiten het feit dat ze de sleutel kregen tijdens de afwezigheid van zoon twee wat betekende dat de inrichting en het klussen, verven, witten, poetsen, etc, ons pakkie an werd. Van een rustig jaar was op dat moment al geen sprake meer.

Terwijl we in het appartement van zoon twee aan het klussen waren en de vorderingen van zoon één met een trots gevoel bekeken, bedachten we ons ineens dat we samen achter zouden blijven in het huis waar de kinderen groot zijn geworden.  Tijd om samen verder te gaan, dromen te gaan leven, veranderen. Waar we al veel eerder over nadachten, namelijk verhuizen, iets wat de beide zoons nooit wilden, werd ineens een mogelijke werkelijkheid. Binnen no-time besloten we de knop door te hakken. Dat dit precies in de tijd was dat we net naar Canada zouden gaan, stonden we even niet bij stil.

Eenmaal terug van weggeweest konden we kort daarna zoon twee weer in onze armen sluiten. Met zijn thuiskomst viel een hele hoop spanning van ons af om direct plaats te maken voor nieuwe spanning. Namenlijk de verkoop van ons huis en het rond krijgen van de koop van ons gevonden droomhuis een paar dorpjes verderop. Veel wil ik er niet over kwijt, maar ik kan wel zeggen dat ik in die paar maanden behoorlijk grijs ben geworden.

Natuurlijk is het allemaal goed gekomen want anders zouden we morgen geen sleuteloverdracht hebben dus de champagne kon open. Volgende project, inpakken en wegwezen! Noem mij maar raar, maar ik vind dat inpakken leuk. Sterker nog het geeft lucht en ruimte in je hoofd. Heel veel herinneringen zijn er door mijn handen gegaan. Van sommige herinneringen heb ik ter plaatste afscheid genomen en sommige neem ik zorgzaam ingepakt mee. Tijdens het inpakken ebde de spanning langzaam weg. Bij iedere stap die die we maakten om dichterbij onze nieuwe bestemming te komen, kreeg ik meer lucht.

Totdat een longonsteking  roet in het eten gooide. Om het nog leuker te maken kreeg ik toen de longontsteking weer over was een  bekende pijn van een paar jaar geleden weer terug.  Het enige dat ik kon denken was, “Nee, niet nu!” Het lijkt alsof er iemand met een naald in een voodoopop zit te prikken met mijn hoofd erop. Dit komt zo niet uit nu (oke, wanneer wel?) maar met een thoracale hernia is het toch lastig dozen sjouwen. Gelukkig komt er heel veel lieve hulp.

En toch heb ik geen stress. Spanning om te verhuizen voel ik niet. Wel vind ik het spannend. Maar dat is leuk. We zijn er klaar voor verder te gaan. We sluiten deze afgelopen 16 jaar in ons hart, althans, datgene wat we willen herinneren. De rest gaat mee met het afval dat naar de DAR gaat. Morgen is de ontlading en laten we de spanning van dit jaar los en hopen we onze rust te vinden in dat dorpje verderop. Ik zeg het maar zachtjes want het jaar is immers nog niet om….