Spoken
De regen klettert tegen de ramen, de bliksem verlicht mijn inmiddels donker geworden woonkamer. Ik ben net op tijd terug vanuit mijn werk. Ik houd niet van onweer. Het spookt buiten. Net als toen we op het punt stonden te vertrekken met het vliegtuig naar Canada.
Met weemoed denk ik terug aan onze reis. Nog maar een paar weken terug begonnen we aan ons Canada avontuur. Een reis al een jaar van te voren gepland die door de plotselinge aankoop van een huis en de verkoopperikelen van ons eigen huis bijna een tussendoortje werd. Nu ik terug ben, zie ik het anders. Het huis is het tussendoortje, de reis? Een highlight! Maar wel een met een stormachtig begin.
Ondanks het slechte weer onderweg waren we netjes op tijd op Schiphol. Het inchecken en de security verliep snel en voorspoedig. Natuurlijk even winkelen en een bakje koffie. Eenmaal bij de gate stond er nog geen vliegtug klaar. Op zich niet heel vreemd want we waren best vroeg, maar toen er een uur later nog geen vliegtuig stond, kreeg ik de eerste onderbuikgevoelens. Al snel bleken mijn onderbuikgevoelens waarheid te worden. Door het onweer hadden zo’n beetje alle vluchten een flinke vertraging. Begrijpelijk, maar helaas hadden we geen rechtsreekse vlucht en werd het wel heel erg nijpend om onze overstap naar Toronto in Parijs te halen. En al zouden wij het halen, kreeg men dan de koffers nog op tijd over naar het tweede vliegtuig?
Twee uur later dan gepland met nog een kleine 15 minuten tijd om over te stappen waar normaal een looptijd van 40 tot 45 minuten voor stond, landen we op Charles de Gaulle. Rennend, ondertussen biddend tot onze moeders in de hemel, trachtend de drang van het hevig moeten plassen te negeren, kwamen we vijf minuten voor het sluiten van de gate met een stekende pijn in de zij aan bij de gate. Nog nooit zijn we zo blij geweest met het zien van een lange rij. Ook deze vlucht was iets vertraagd. Amper een kwartier later zaten we in het vliegtuig en klonken we een glas champagne op de goede afloop.
Een paar uur later rolden in de Toronto onze koffers van de band. Ook deze waren op tijd in het vliegtuig beland. Dat er flink mee gegooid was, bleek even later toen zich achter mij een spoor van slipjes, beha’s en slippers vormden. Het duurde heel even voordat tot me doordrong dat die felroze beha op de grond van de hal van het vliegveld van mij was. Snel hebben we de koffer provisorisch gemaakt want de taxichauffeur stond al zo’n drie uur langer te wachten dan was afgesproken om ons naar onze bed & breakfast ‘Pimbletts’midden in Toronto downtown te brengen.
We kwamen aan bij een oud Engels, herenhuis. De deur zat potdicht. Twijfelend of we wel goed zaten, belden we aan. Na enige tijd hoorden we een geschuifel achter de deur en een zeer vriendelijke man met een stok op een zeer respectabele hoge leeftijd, deed de deur open. We zaten juist. De man wees ons naar boven naar een oude gammele trap. De muur in het trappengat hing vol met schilderijen, en foto’s van de Queen of Engeland en elanden en hertenhoofden. Hij kon niet mee want hij was slecht ter been. Onze kamer was een museumstuk. Een hemelbed prijkte in het midden. Boekenkasten vol met antiek en curiosa zonder ook maar één gaatje over te houden uitgestald als kostbaarheden. De King and Queen keken vanaf de muur stilzwijgend toe hoe we onze koffers uitpakten. Bij iedere stap die we zetten, kraakte de vloer, het bed, de kozijnen waar de kieren in zaten en de verf al jaren geleden was afgevallen. Er waren geen handdoeken. Wél gastendoekjes waar onze ‘Jolanthe” jaloers op zou zijn, maar daarmee zag ik mijzelf niet de oppervlakte van mijn enigszins brede lichaam afdrogen. Doodmoe van de reis lieten we de handdoeken maar even voor wat ze waren, gastendoekjes. Morgen weer een dag.We zagen overal spoken. De badkamer was gesloten toen ik er de eerste keer op wilde en toen ik hulp ging halen van mijn lief, ging de deur spontaan open. Eenmaal terug op de kamer sprong de televisie aan. Bij het vallen van de nacht leek het kraken erger te worden, of was het onze verbeelding?
