Soms..

somsSoms heb ik van die dagen die ik graag snel vergeet. Maar soms heb ik ook dagen die ik graag over zou doen. Soms zou ik wel eens gewoon het vliegtuig willen pakken naar een land hier ver vandaan. Ergens waar het warm is en vriendelijk. Ergens waar de stress en drukte niet overheerst. Soms zou ik willen dat ik een vogel was…of een vlieg. Soms…

Vandaag is zo’n dag. Hij begint al verkeerd met een sms die mijn hormonen tot zwaar boven het knalpunt brengen. Ik voel ze razen door mijn lijf en kan het niet kwijt. Ik moet rustig aan doen, maar deze draken werken niet mee. Het gevolg is een boze bui die de verkeerde mensen treft om heel snel om te slaan in een huilbui van onbegrepen eenzaamheid.

Ik richt me op de was, dingen opruimen, weggooien, de hond die enorm in de rui is. Binnen een paar minuten heb ik zoveel haren bij elkaar dat ik, als ik zou kunnen breien, er een trui van zou kunnen maken.De boosheid zakt om plaats te maken voor spijt.Een traan drupt langs mijn wang naar beneden. Een natte hondenneus duwt tegen mijn hand. Ik ben niet alleen, ik heb een warme lieve hond en een kwebbelende vogel. Ik pak de riem en lijn Tikkel aan.

Buiten vallen vallen de hormonen weer op zijn plek. Misschien hadden ze de wind nodig om tot rust te komen. Langzaam valt alles weer op zijn plek. Ik ben niet degene die alles kan of moet oplossen. Soms moet het lopen zoals het gaat.Een serene rust van binnen. Zelfs mijn zeurende rug lijkt het even allemaal los te laten. De postbode bezorgt een via internet besteld jurkje. Vol moed trek ik het aan en bewonder mezelf in de spiegel. Mijn ogen staan moe, maar ze lachen wel, want warempel dit jurkje staat hartstikke leuk!.

Heel even lijkt een bezoekje aan de apotheek de rust te verstoren. De dosering Euthyrox is niet aanwezig en de assistente betwijfelt of het nog te bestellen is. Mijn hersenen maken a la minute overuren om creatieve oplossingen te verzinnen. Ik heb nog 100 en een half doosje 125, als ik dan… Mijn hersenspinsels worden onderbroken door de assistente. Ik kan bestellen hoor mevrouw, dan is het er morgen. Pffft.. En mijn hoofd is weer leeg.

Op de terugweg kom ik een vriendin tegen. We spreken af vanmiddag er nog even samen uit te gaan met de hond. Mijn energielevel is na het bezoekje aan de apotheek gedaald tot onder het vriespunt, dus eerst even rustig zitten thuis, kopje koffie en dan aan de wandel. Het weer is prachtig en Tikkel wil wel mee. Na en uurtje gaat de bel. Met een uiterst opgewonden hond trekken we de deur achter ons dicht. Zullen we anders bij mij in de tuin de hond lekker los laten rennen, stelt mijn wandelgenote voor. Ze kan nergens heen, alles is omheind. Ik twijfel, uit angst dat Tikkel er van door gaat, maar ga overstag.

Even later zitten wij in de tuin, heerlijk in de zon. Ik lach van oor tot oor want Tikkel draaft, raast en rent als een dolle, jonge hond door het gras. En ik? Ik ben dankbaar. Soms zijn er van die dagen dat ik gewoon blij ben met wie ik ben en soms valt alles gewoon op zijn plaats. Soms zijn er verder geen woorden nodig.

2 gedachten over “Soms..

  • 11/03/2016 om 11:19
    Permalink

    Herkenbaar verhaal,behalve de schildkleur, al ken ik het wel van mijn dochter die ook eutorox slikt. Had dit medicijn nog niet eerder voorbij zien komen als zijde “op”! Gelukkig dat dat niet zo is. Een ramp voor mensen die het nodig hebben! Dat kleine kliertje is zò belangrijk! De emotionele achtbaan waar je in zat ken ik maar al te goed helaas. Je hebt jezelf er opnieuw ( waarschijnlijk, omdat het niet de 1ste en niet de laatste keer zal zijn) toch maar weer mooi doorheen geslagen. En dát is een compliment waard! Liefs Wilhelmina

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: