Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}
Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op. Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt. Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.
Nee, ik ben niet depressief, verre van zelfs. Ik ben gelukkig om zoveel dingen. Mijn gezin voorop, waar we staan in ons leven als paar. Er is zoveel huwelijksellende om me heen dat ik alleen maar nog dankbaarder kan zijn voor wat wij delen. De omgang met onze kinderen. Hoe ze zijn gegroeid en ontwikkeld tot mooie mannen waar ik waanzinnig trots op ben. Mijn hond die mij nog altijd een glimlach op mijn gezicht tovert als niemand anders dat kan. Ik kijk uit naar ons nieuwe huis. Een nieuwe omgeving en tegelijk kijk ik met weemoed naar wat ik achter ga laten. Ik kijk terug op mooie reizen en tripjes naar Disney om even te ontsnappen aan de realiteit van de dag. Ik kijk vooruit naar nieuwe plekjes op de wereld om te ontdekken.
Wat is er dan mis? Wat maakt dat ik niet meer in staat ben mijn gevoel op papier te zetten op de manier waarop ik dat jaren heb gedaan. Het schrijven was een uitlaatklep, net zoals het zingen dat was in de jaren voordat ik schreef. En wat doe ik nu? Als een leeggelopen ballon zit ik op de bank, te wachten tot de dagen voorbij zijn. Ik wacht op een bak koffie die ik zelf moet zetten, ik wacht op ontbijt en lunch die ik zelf moet maken, ik wacht, geen idee waarop. Uren gaan voorbij met het spelen van stomme telefoonspelletjes waar ik verder niet bij na hoef te denken. Denken kost energie en alle energie lijkt vervlogen. Ik voel me alleen en vergeten en onbelangrijk. Slaat nergens op want dat ben ik niet.
Ik ken mezelf zo niet. Is het de overgang, is het de beginnende burnout waar de huisarts me voor waarschuwt? Een burnout waarvan? Ik leef niet. Uitgaan kost energie die ik niet heb, zingen doe ik al jaren niet meer, sporten moet ik niet eens aan denken. Mijn werk is leuk. Ik houd van het contact en de servicegerichtheid maar het geheel is eerder te weinig uitdagend dan te moeilijk of te druk. Mis ik de tijd waarin ik een ander doel had? Weer in het zadel komen na de kanker? Schildklierkanker op de kaart zetten bij medemusketiers en artsen?. Ben ik dat doel voorbij? Voel ik dat mijn boeken niet hebben gebracht wat ik ervan had gehoopt? Wat had ik dan gehoopt? Vragen waar ik geen antwoord op heb spoken door mijn hoofd. Eigenlijk is het helemaal niet zo stil in mij. Er is te veel gaande in mijn bovenkamer.
Iemand stelde me gisteren deze kritsiche vraag. ‘Heb je na al die jaren de juiste mensen bereikt met je blogs en je boeken?” Nee, want de artsen en bedrijfsartsen die ik had willen bereiken, luisteren niet. Ze geven er doorgaans de voorkeur aan te luisteren naar mensen met een papiertje of een bekende naam of betekenis in plaats van de simpele mens met persoonlijke ervaring. Iets wat ik meer dan jammer vind maar waarvoor ik te moe ben om te blijven vechten zeker zolang iedere dag een persoonlijk gevecht is tegen ziek zijn, moeheid en gebrek aan energie.
Voor wat het waard is, ik heb het in ieder geval geprobeerd.
Ja! Ik heb duizenden mensen bereikt met mijn schrijven, met het kweken van begrip door hardop te zeggen dat Goede kanker niet bestaat! Wereldwijd zelfs. En is dat niet waarom het ooit begonnen is? Is dat niet genoeg om enorm trots op te zijn? Dat het nu stil is geeft misschien aan dat ik er klaar mee ben. Maar hoe doorbreek ik die stilte? Misschien moet ik gewoon weer gaan zingen…..