Terug naar de basis..

Mam, ga je mee met mijn vriendin en mij naar de Koningsmarkt in het dorp? Wat leuk, denk ik, en tegelijk springen er duizend andere gedachten in mijn hoofd. Maar ik moet nog… HO STOP! wat is er nu zo belangrijk dat persé moet waarvoor ik dit moment met mijn zoon zou opofferen? Precies, niets! Terug naar de basis en stel jezelf de enige juiste vraag. Wat wil ik?

Een paar uur later zit ik alleen op de bank, de oranje bollen staan nog steeds onaangetast in de koelkast. Daarnaast staat een feestelijke taart gemaakt door mijn andere zoon en zijn lief. Vanavond gaan we hem aansnijden samen met haar moeder. Ik heb het flauwe vermoeden dat de oranje bollen nog een dagje moeten wachten. Ach wat geeft het, Willem Alexander zal het ons vast niet kwalijk nemen dat we zijn verjaardag een dag later vieren.

Dankbaar denk ik terug aan deze ochtend. Mijn lief behoorde tot een van de vele Nederlanders die gewoon moesten werken vandaag. Terwijl de Koning en zijn gezin uit de trein stapten op station Tilburg, stapte hij zijn auto in. Ik bleef alleen achter met tikkel en Gerrit. Zoon één was ook aan het werk  en zoon twee sliep bij zijn vriendin. In mijn hoofd had ik deze dag al uitgedacht. Op televisie naar de Koningsdag kijken, stofzuigen, de was op zolder eindelijk een keer opruimen en Gerrit zijn kooi schoon maken. Het was er in deze laatste week niet van gekomen door een hoop gedoe en stress, afspraken in het ziekenhuis en de pijn in mijn rug.

Een appje schopt mijn dagrooster onverwacht omver. Mam, ga je mee met mijn vriendin en mij naar de Koningsmarkt in het dorp? Leuk denk ik, maar tegelijk zie ik de haren van Tikkel, de grote hoop was en  de vieze kooi van Gerrit. Dat kan later ook, denk ik, dit is nu en even later zitten we gezellig bij de Bakker aan een oranje donut met koffie en struinen we de kleedjes af op de markt. Bij een kleedje blijft mijn zoon staan en koopt voor mij een Micky Mouse schilderij. Blij als een kind neem ik hem aan. Het maakt me warm van binnen. Net als gisteren avond toen zoon één en zijn lief taart stonden te maken in onze keuken. Het maakt ons leven completer en doet me beseffen dat dit alles is dat belangrijk is.

Mijn gezin en mijn gezondheid, iets waar ik toch echt beter mee om moet gaan.  Al het moeten, alle stress van zaken van  buitenaf vallen in het niets bij die basis. Waar word ik blij van, wil ik dit, word ik hier beter van? Deze primaire vragen zou ik mezelf moeten stellen elke keer als ik me in een stress situatie bevind. Ik moet terug naar de basis van waar alle ellende begon. Terug naar mijn binnenste ik. De regie terugvinden over mijn eigen leven en mijn eigen gevoel.

Precies dat zei de arts tegen me nog geen dag geleden toen hij me uitlegde dat deze hernia niet verder te behandelen is. Wortel en pijn blokkades werken te kort om het nog eens te proberen en opereren doen ze niet. Ik zal dus moeten leren omgaan met de pijn die verergert door stress van buitenaf. Ik zit in de hoek waar de klappen vallen, zei hij en daar moet ik uit. Terug slaan of afweren? Die regie moet ik zelf weer in handen nemen. Revalidatie zou me daarbij kunnen helpen. Wéér dat woordje, weer die instantie waar ik al drie keer nee tegen heb gezegd. Dit keer, zeg ik het meteen. Nee, dat wil ik niet. Duidelijk en resoluut. De arts begrijpt me en denkt mee. Hij komt met iets anders op een andere plaats. En ik? Ik ga ervoor. Ik ben er klaar voor om de regie weer op te nemen. Sterk en positief zoals ik altijd ben geweest. Terug naar mijn basis!.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: