U kunt gaan mevrouw!

“Het gaat u goed, als er iets is, weet u de weg terug.” Een warme hand omvat de mijne bij het afscheid. Ik knik verdwaasd. Mijn hoofd zit vol watten. Ik hoor mezelf “ja hoor” zeggen, maar in mijn hoofd schreeuw ik “nee!”. Mijn vragen blijven onbeantwoord in het luchtledige hangen. Terwijl ik de kamer uitloop, kijk ik nog een keer wat warrig naar hem om. Hij ziet het al niet meer want de volgende patiënt zit op hem te wachten….

Met een kort “we kunnen het niet vinden, u kunt gaan mevrouw” wordt alle hoop die je van te voren had in één zin de grond in getorpedeerd. De vragen die je netjes van te voren op een papiertje had geschreven om stuk voor stuk te bespreken in de kleine tien minuten die je krijgt om je verhaal te doen. Een verhaal dat voor jou al weken, maanden of zelfs al jaren speelt. Een verhaal dat de kwaliteit van je leven sterk beïnvloedt op een beduidend minder positieve wijze. Een verhaal dat je verandert als mens, een verhaal die je verlies laat lijden op het gebied van vrienden of werk of anderzijds. Een verhaal dat je wilt vertellen, waar je begrip voor zoekt en een verbetering van je dagelijkse leven of zelfs een permanente oplossing. Wanneer die antwoorden niet komen, blijft er een leegte achter waar je geen weg mee weet. Teleurstelling voor wederom een onafgemaakt bezoek aan de specialist waar je alle hoop op had gevestigd.

Wat dit met mij doet, is dat ik een soort van opstandigheid in me omhoog voel borrelen die me zegt geen voet meer in een artsenkamer te zetten. Waar het op neer komt is dat ik moet accepteren dat sommige dingen niet meer beter worden, dat verwachting tot teleurstelling leidt en dat de arts het soms gewoon niet weet.

Het maakt me ook boos. Want wat je niet kunt zien of vinden, wil niet zeggen dat het er niet is. Zoek dan verder, denk ik dan. Zeg niet tegen me dat het eigenlijk niet kan dat ik nog klachten heb overgehouden. Want eigenlijk zeg je daarmee dat ik ze verzin! Zeg niet tegen me  “het valt wel mee met die breuk in uw hand, want u kunt uw trouwring nog om” terwijl mijn oude trouwring net twee maten groter is gemaakt. Zeg niet tegen me “gelukkig kunt u nog lachen” terwijl de tranen hoog in mijn keel zitten opgepropt. Zeg niet tegen me “u weet de weg terug” want eerlijk is eerlijk, ik zie geen zin meer om nog te komen als het antwoord hetzelfde blijft.

Het klinkt misschien raar, maar ik was bijna opgelucht toen ik een diagnose kreeg. Een gevoel van, dit heb ik tenminste niet “verzonnen”, er is écht iets. Een stukje bevestiging met daarmee ook weer de hoop dat er bij een diagnose ook een behandelplan past, dus ook een oplossing. Ik durf te zeggen dat ondanks dat ik de diagnose kanker heb horen klinken, de ergste diagnose die je krijgen kunt is, “we kunnen niets vinden, u kunt gaan mevrouw “!

Deze blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar ziek

Eén gedachte over “U kunt gaan mevrouw!

  • 28/11/2016 om 10:56
    Permalink

    Het is triest om te lezen Anke, helaas is dit voor heel veel mensen een werkelijkheid. U moet er mee leren leven, sorry uw bloed is goed. Ik ben gestopt met al die onderzoeken ,ik heb een paar diagnoses gekregen en de rest? het kost tij en het belangrijkste het kost zoveel energie die we niet meer hebben. Ik zeg altijd een arts moet in zijn opleiding eerst leren omgaan met mensen, kan hij/zij dat niet dan ook niet de opleiding. heel veel sterkte Anke.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: