Wie had ooit gedacht dat ik door het krijgen van kanker ooit volle zalen zou trekken En toch sta je daar ineens voor een afgeladen schouwburg verpleegkundigen. Stuk voor stuk bevlogen mensen met een hart voor de patiënt. Ik voel me vereerd. Want vandaag ben ik die patiënt , en ik mag deze mooie mensen vertellen waarom ik na een bewogen jaar een bevlogen mens werd.
De uitnodiging kwam onverwacht. De patiënt die zijn verhaal zou mogen doen, was helaas ziek waardoor de organisatie op zoek moest naar een andere patiënt. Nederland telt heel wat patiënten met allemaal een eigen inspirerend verhaal, dus ik kan niet anders dan enorm trots zijn dat er aan mijn persoon werd gedacht. Zonder veel bedenktijd zei ik volmondig JA op de uitnodiging.Een stuk was gauw geschreven. Al googelend kwam ik erachter waar ik zo snel ja op had gezegd. Het angstzweet brak me uit en bij het zien vande zaal waar ik mijn woordje zou moeten houden ging spontaan het lampje uit Waar ben ik aan begonnen?
Het antwoord op die vraag kreeg ik op locatie. Als een koningin ben ik onthaald door de organisatie en voorgesteld aan mijn mede sprekers van de volgende ochtend.Een warm en welkom gevoel van dankbaarheid dat ik zo adhock had kunnen regelen om te komen. De berichtjes op social media vol succes wensen van een achterban die in mij de stem zien die ik geef aan de patiënt hebben me doen vliegen. Terwijl ik live de zaal nogmaals bekijk, zie ik in mijn gedachten de mensen zitten die schildklierkanker hebben gehad, het nu hebben en die het nog gaan krijgen. Een zaal vol mensen die in me dagelijks berichten sturen, steunen en bedanken. Dáar ben ik aan begonnen.
Het was een korte nacht. Ik was blij dat mijn lief met mij mee mocht de avond van te voren. Ik weet dat hij er niet bij kan zijn op het moment supreme, maar wanneer onze voeten elkaar vinden in de nacht geeft het mij de geruststelling die ik nodig heb. Met een mengeling van zenuwen en vol verwachting sta ik de volgende dag al vroeg naast mijn bed. Boven het bed in de hotelkamer hangt een spreuk. “Moments to remember”staat er. Ik neem hem ter harte, en besluit bovenal te genieten van wat er straks op me af gaat komen.
En dat doe ik! Met volle teugen. Alsof ik vlieg gaat de ochtend voorbij. Ontmoetingen met mensen die ik alleen ken van social media krijgen een gezicht. Voor ik er erg in heb, zit ik op de voorste rij van de schouwburg en luister ik naar het inspirerende verhaal van mijn medesprekers. Ingrid de Graaf, Marlies Peters en Prof. Dr. Koos van der Hoeven. En dan ineens sta je daar. Ik hoor niets, zie niets, maar voel zo veel. Gevoelens van angst, trots, kracht en dankbaarheid vullen mijn zenuwachtige lijf wanneer ik mijn verhaal vertel.
Het verhaal van een bewogen jaar waarna ik een bevolgen mens werd. Het jaar waarin bevlogen verpleeglundigen mij op weg hielpen na bewogen momenten in mijn ziekteproces.
Dit is mijn verhaal. Ik hoop dat jullie het door willen geven (lezing) .Bewogen en Bevlogen