Vast in de Twilight Zone

Vergeetachtigheid komt met de jaren zegt men, maar bij een schildklier(kanker)patiënt kan dit verschijnsel al eerder toeslaan. Sinds mijn schildklier is verwijderd, zit ik af en aan vast in een soort van Twilight Zone waar soms heel vreemde dingen gebeuren. En ik ben niet de enige.

In het dagelijks leven van de schildklier(kanker)patiënt doen zich de meest hilarische, grappige, beschamende, maar ook pijnlijke situaties voor. Ik hoor en lees de meest uitleenlopende verhalen. Van het aantrekken van twee verschillende sokken of een truitje dat de hele dag binnenste buiten zit tot het totaal ‘vergeten’ aan te kleden of langdurige zoektochten naar een bril die gewoon op de neus zit. Dit zijn nog onschuldige en grappige incidenten waar men zelf smakelijk om kan lachen.

Opslagcapaciteit

Toch kunnen deze ongemakken ernstigere vormen aannemen. Zéker op de werkvloer is dit vaak meer dan lastig. Concentratieproblemen en type- en spraakfouten zijn verschijnselen die er zelfs voor kunnen zorgen dat mensen op den duur hun werk niet meer goed kunnen doen. Sommige mensen hebben last van blackouts. Het is alsof alle opslagcapaciteit in de hersenen ter plekke in de Bermuda Driekhoek verdwijnt, waardoor ze de controle totaal kwijt lijken te zijn. Dat dit frustratie oplevert is niet meer dan logisch. Zeker wanneer iedere vorm van begrip ontbreekt.

Concentratieklachten en vergeetachtgheid lijken bij veel mensen vooral in het najaar met de invoer van de wintertijd toe te nemen. Opzich niet vreemd. De balans die voor een schildklier(kanker)patiënt juist essentieel is, wordt verstoord. Mensen blijven moe en hun slaapritme is uit balans. Of dit werkelijk invloed heeft, blijft een vraagstuk omdat er ook heel veel mensen zijn die geen last hebben van het tijdsverschil. Feit is echter is dat prof. dr. Domien Beersma de ‘overgang zomertijd/wintertijd ongezond’ noemde.

Negatieve spiraal

Persoonlijk heb ik niet éxtra last van de overgang van zomer naar winter. Sinds het verlies van mijn schildklier bezoek ik gedurende het jaar regelmatig de Twilight Zone. Door mijn ziekte en beperking in concentratie ben ik extra gevoelig geraakt voor het maken van fouten. Zéker toen mensen me er steeds op gingen wijzen.

Ik dacht dat ik niets meer goed kon doen, werd onzeker en kwam in een negatieve spiraal terecht. Totdat ik merkte dat ik bovenal maar gewoon een mens ben en iedereen fouten maakt. Ik heb voor mezelf een aantal simpele hulpjes gecreëerd. Zaken opschrijven om niets te vergeten, digitale reminders instellen, notities in mijn telefoon zetten, spellingscontrole gebruiken en bovenal blijven lachen om mijn soms hilarische versprekingen.

Al deze dingen hebben mij geholpen mijn bezoekjes aan de Twilight Zone te beperken en me een eersteklas vlucht opgeleverd naar een positieve, opgeruimde bovenkamer.

Dit blog is oorspronkelijk (2015) gepubliceerd via Telegraaf gezondheid . 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: