Vertrouwen is als papier. Wanneer het eenmaal gekreukeld is, krijg je het niet meer perfect. Neem nou een diagnose als kanker. Een diagnose die je aanhoort met schrik in de benen, vaak met maar één enkele vraag in je achterhoofd. Overleef ik dit!?
Pas wanneer deze eerste vraag is beantwoord, wordt er verder gedacht aan eventuele consequenties. Hoe ziek word ik eigenlijk, welke behandelingen moet ik ondergaan, word ik kaal, kan ik nog kinderen krijgen, hoe gaan we er mee om? Allemaal vragen die schreeuwen om een antwoord.
‘Het valt wel mee’
Bij de diagnose schildklierkanker worden deze vragen vaak bij het eerste bezoek aan de arts al met één antwoord van tafel geveegd. “Je hebt kanker, maar het valt wel mee. Je hebt de goede kanker.” Bij veel mensen blijven de vraagtekens en de angst echter sluimeren. Ook wanneer de schildklier is verwijderd en de radio actieve jodium behandeling zijn werk heeft gedaan.
‘Schoon’ is bij schildklierkanker slechts een betrekkelijk voornaamwoord. Je kunt het vergelijken met een sticker die je van de ruit trekt. Er blijft altijd zo’n akelig plakkerig laagje achter dat je met azijn of spiritus en een schuursponsje pas weg krijgt. Zo is het ook met schildklierkanker. De schildkliercellen zijn nooit 100% weg te halen. En met dit in het achterhoofd blijft voor heel veel mensen de angst dat de kanker ooit zijn terugkeer vindt altijd aanwezig.
Angst
Zo belandde ik afgelopen week op de spoedeisende hulp. Al weken heb ik last van pijn onder mijn rib en rug en die neemt toe. Ik kreeg de diagnose gordelroos, maar eerlijk gezegd geloofde ik daar niet zo in. Toen ik op een bepaald moment tegen het plafond ging van de pijn gaf ik voor het eerst toe dat ik gewoon enorm bang was.
Omdat er in mijn bloed niets werd gevonden en een foto ook niets uitwees wilden ze me met pijnstilling naar huis sturen. Gevolg, complete paniek! “Kijk alsjeblieft van binnen, maak een echo, scan, MRI!”
– “Waar bent u dan bang voor mevrouw?”
Ze begrepen me niet. Ik voelde me een hypochonder, een aansteller en tegelijk bang en onzeker. Waarom kan ik na drie jaar die kanker niet loslaten? Na uren ben ik nagekeken, maar ik voel geen opluchting want duidelijkheid heb ik nog steeds niet. Wel een grote dosis morfine.
Ieder bobbeltje, knobbeltje, jeukend moedervlekje of verdikking van bindweefsel bezorgen me de kriebels. ik wil niet doorslaan in de angst die onderhuids aanwezig blijft. Ik wil me niet aanstellen, dus ga ik niet terug naar de huisarts. Dom! Daardoor bezorg ik mezelf alleen maar meer angst en twijfel. En als het toevallig wel iets ernstigs zou zijn, onthoud ik mezelf van goede zorg en tijd.
Ik geef een ander advies, maar volg dat advies zelf niet op. Beter een keer te vaak naar de huisarts, dan één keer te weinig. Ik zou willen dat er een goede strijkbout zou bestaan die de onzekerheid en het wantrouwen in mijn lijf weer kon glad strijken zodat ik het nieuwe jaar kreukelvrij kan beginnen.
Deze blog is oorspronkelijk gepubliceerd op de website van Telegraaf Gezondheid