Ken je dat gevoel dat je op het topje van de wereld staat. Dat alles letterlijk aan je voeten ligt met boven je alleen maar lucht en jij alles kunt overzien als een adelaar die met de wind door de veren over de vallei heen vliegt op zoek naar prooi. Ik wel.. Ik voelde het in Canada op de tweede dag in Algonguin Park hoog boven op een rots. Een allesomvattend gevoel van geluk en rust.
Inmiddels zijn we al weer weken thuis en aan het werk en zit ons leven in een roller coaster van gebeurtenissen rondom kopen en verkopen, verhuizen, welkom heten en afscheid nemen. Migraine neemt mijn hoofd over. Ik verlang intens naar de rust die ik heb gevonden daarboven op die rots in Canada. Het land heeft mijn hart gestolen, de mensen, de gastvrijheid, de relaxte sfeer, de natuur. Mijn gedachten gaan in de hoop dat de hoofdpijn zakt, naar Algonguin Park
Met een gigantische jeuk worden we in de blokhut wakker van de zonnestralen die door de gordijnen stralen. De avond ervoor hebben we gezellig samen gebarbequed op de gasbarbeque die in onze ‘achtertuin’bij de blokhut vrij te gebruiken is. Wij zijn echter niet de enige die lekker hebben gegeten. De muggen hebben zich die nacht tegoed gedaan ons. Canadese muggen blijken imuun voor muggenspray. We willen deze dag naar het National Park om een paar trails te lopen. Het Park is 63 kilometer lang. Met de auto kun je erdoor heen rijden om te stoppen bij de diverse aangeboden trails en hikes die je kunt lopen of fietsen. De trails varieren van 1 kilometer tot 15 kilometer lang en er zijn ook stops bij waar je zou kunnen overnachten. Zo avontuurlijk zijn we nou ook weer niet maar dat we de natuur in willen staat vast.
In het begin van het park laten we ons informeren over welke trails de meeste kans bieden op het tegenkomen van een eland want stiekum hoop ik daar toch wel op. We besluiten 3 trails te lopen van elk 2, 5 kilometer lang en tussendoor een keer te stoppen voor wat drinken en een ijsje. De rest van de 63 kilometer rijden we door het park heen. Op zich al geen straf overigens want de vele meren die we onderweg tegenkomen zijn werkelijk adembenemend.
De eerste trail voert ons langs de rivier. Het is heet en het water brengt ons gelukkig wat koelte. We komen nauwelijks mensen tegen. Dit hadden we na de hectiek van de vlucht een stad als Toronto echt even nodig. Na een korte stop na de eerste trail gaan we verder met trail 2. Deze gaat door het bos. We hopen elanden te spotten, maar buiten heel veel muggen en een eekhoorn die zijn mond vol heeft met proviand en zich haast dood schrikt als wij ineens op haar pad verschijnen komen we alleen een paar hoopjes elandenpoep tegen en ergens in het midden een wandelaarster die maar blijft kletsen tegen ons en met haar selfies steeds iets te dicht bij de afgrond komt. Ik krijg er de zenuwen van en ben opgelucht als we haar uiteindelijk kwijt raken omdat ze even wil rusten en wij door lopen.
Trail 3 is de zwaarste maar zeker de mooiste. Het pad brengt ons naar boven naar een klif waar het uitzicht alle woorden overbodig maakt. Daar voel ik het. Een intens van gevoel van geluk en innerlijke rust. Een gevoel van boven de wereld te staan die steeds lelijker en grimmiger wordt. Een gevoel welke een adelaar moet hebben die met de wind in zijn veren door de vallei zweeft. Een gevoel van alles aan kunnen. Een gevoel van complete nietigheid. Alles ligt daar letterlijk aan je voeten. De lucht bloven je. Alles wat is geweest achter je en alles wat nog komen gaat voor je.
Stil, moe maar zeer voldaan gaan we terug naar de blokhut waar het koele meer wacht, de bbq nog een keer wordt opgestookt en we het meisje van de dag ervoor de beloofde Hollandse klompjes cadeau doen. Ik had hier eeuwig kunnen blijven als we van de lucht hadden kunnen leven maar de volgende dag gaat onze reis verder…. Op weg naar weer een ander topje van de wereld..
