In mijn vorige blog stelde ik hardop de vraag waarom mensen voor eigen dokter spelen. Dit riep zoveel reacties op, van herkenning tot een dikgedrukt ‘daarom‘, dat een deel twee natuurlijk niet kon uitblijven. Lees verder.
Mensen geven talloze redenen om zelf te gaan dokteren. Van ‘de dokter weet het zelf ook niet’, tot ‘de dokter heeft al zo veel fouten gemaakt’. De meeste antwoorden komen vanuit boze frustratie, omdat mensen zich weinig tot niet gehoord voelen door hun behandelend arts. Mensen die zich al jaren met onbegrepen klachten bij de arts meldden en daar met het stempeltje ‘psychisch’ weer naar huis werden gestuurd, om vervolgens jaren later te worden gediagnosticeerd met een schildklierziekte.
Wanneer je je ziek voelt en je wordt niet voldoende gehoord, kijk je verder. Wie zou dat niet doen?
Informatie
Dat er iets gedaan moet worden aan deze boosheid en frustratie is duidelijk. De schildklier(kanker)patiënt voelt zich onbegrepen, vindt veelal geen gehoor bij zijn arts en gaat op zoek naar eigen oplossingen. Wanneer er beter zou worden gecommuniceerd, is deze frustratie al voor een groot deel opgelost.
Wanneer de patiënt het gevoel krijgt dat hij of zij mee kan praten en beslissen over zijn eigen proces, voelt hij zich ook meer serieus genomen. De patiënt wordt immers veel bewuster en mondiger door alle informatie die op het internet te vinden is. Wanneer de arts deze zelfverworven kennis zonder pardon van tafel veegt, levert dit een vertroebelde communicatie op.
Afgaande op de reacties voelen veel schildklier(kanker)patiënten zelf feilloos aan wanneer bepaalde medicatie niet meer volstaat. De waarde die met bloedprikken wordt aangetoond, zegt niet alles. De arts zou meer af moeten gaan op hoe de patiënt zich voelt, in plaats van alleen te kijken naar het bloedbeeld. De patiënt is in deze vaak zijn eigen ervaringsdeskundige en past de medicatie zonder overleg met de arts aan.
Eigen risico
Als andere reden om zelf te gaan dokteren worden de ‘veel te hoge kosten voor de gezondheidzorg’ genoemd. Mensen zouden het torenhoge eigen risico niet meer kunnen bekostigen en slaan de stap naar de specialist over. Dát scheelt een hoop geld. Dat dit een kwalijke zaak is, lijkt me duidelijk. Toch speelt deze reden een steeds grotere rol. Mensen die onder de armoedegrens leven proberen op deze wijze gedwongen te bezuinigen op hun gezondheid.
Er moet iets veranderen. De patiënt wordt mondiger, wijzer, bewuster en wil meedenken in zijn eigen proces. Hij wil gehoord worden, óók wanneer zijn voorkeur uitgaat naar een andere weg dan degene die de arts zou kiezen. Samenwerking en communicatie blijft het sleutelwoord van een goede gezondheidszorg. Daarom!