In een persoonlijk dagboek vertel ik over de weg naar herstel gericht op inzicht in en acceptatie van klachten door extreme vermoeidheid na Covid19 en pijn door wervelkolomartose en een onstoken schouderkapsel.(frozen shoulder)
Soms is er even afstand nodig om de dingen te kunnen zien voor wat ze zijn. Zo is dat ook na de eerste week revalidatie. Langzaam kom ik tot inzichten die me enerzijds doen twijfelen aan de weg die ik bewandel maar anderzijds de moed geven door te gaan. Vaag? Dat is nu precies de vinger op de zere plek als ik vanmorgen vroeg in mijn auto voor de deur van de revalidatie zit met slechts één gedachte in mijn hoofd: “waar ben ik aan ben begonnen?”.
Na de bewuste (onder) 0 meting ben ik vol goede moed gestart met de eerste week. Twee dagen achter elkaar bleek erg zwaar met het resultaat dat ik de dagen erna uitgeblust en met een onbeweegbare pijnlijke schouder mezelf door de dagen heb gesleept. Ik moet eerlijkheidshalve ook toegeven dat de laatste dagen hittegolf ook niet echt mee hebben geholpen in het geheel maar dat dit traject me tot nu toe zwaar valt mag ik een feit noemen.
Na de eerste afspraak bij de psycholoog, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan. Het is zo jammer dat ik bij de spaarzame 1e keer, mezelf compleet verlies in een “geblaat” over dingen die helemaal niet relevant zijn terwijl de werkelijke issues onbesproken blijven omdat ik ze al dan niet moedwillig ontwijk. Waarom doe ik dat? Waarom ga ik niet straight “to the point” maar blijf ik steken in “veilige” onderwerpen? De conclusie is dat ook hierin het vertrouwen weer een te grote rol speelt. Het verdedigingsmechanisme “vooral niet voelen , dan is het er ook niet” draait weer op volle kracht.
Ik besef dat me dit steeds meer in de weg zit. Wat is de reden dat ik niet gewoon kan zeggen wat ik vind, wil, niet wil, voel en denk. Waarom leg ik ieder woord op een weegschaal of praat ik of te laat of tegen de verkeerde persoon. En als het er eindelijk een keer uitkomt, op een verkeerde manier. In de dagen die volgen, neem ik mezelf voor dit mee te nemen naar de volgende keer.
En zo komt het dat ik vanmorgen voor de deur van de revalidatie in de auto zit met die ene gedachte. “Waar ben ik aan begonnen?’ De zwaarte valt tegen. De vermoeidheid , de pijn, de gevoelens die omhoogkomen die ik niet voelen wil. Met een zware zucht open ik het portier, sleep mezelf de auto op, de trap op naar boven. Een zacht “goedemorgen” ontsnapt uit mijn mond dat eigenlijk stil wil blijven omdat ik voel dat ik moet huilen. “Softy!”spreek ik mezelf vermanend toe, en stap vervolgens lachend het kantoor van de psycholoog binnen. Nog geen vijf minuten later rollen de tranen over mijn wangen. Ik praat, ben eerlijk en open. Het lucht op en het verstikt op hetzelfde moment. Langzaam kom ik tot inzichten die ik moet leren vasthouden in plaats van te vluchten.
Met een zwaar hoofd loop ik na een uurtje de trainingszaal in. Ik geef aan bij de coach dat pijn door de ontsteking in de schouder toeneemt na bepaalde oefeningen. Samen kijken we naar een andere invulling. Ik kijk uit naar de spuit die over een paar weken wordt gezet en tegelijk zie ik er tegenop omdat ik bang ben voor weer een mogelijke bacterie.
Een maal weer thuis overdenk ik de ochtend. Ik maak me te druk om wat ik wil, maar(nu) niet kan. De dag is met één woord omschreven, zwaar! Ja zwaar en het bed lonkt, maar toch loop ik na de koffie met Tikkel door de regen naar buiten. Waar ik me dan ook allemaal druk over maak, méér dan dit kan ik niet doen. En ik doe het! Wordt vervolgd……
Goed bezig Anke. Blijf in jezelf geloven, geef het tijd, zoals je nu in je laatste zin ook al aangeeft te doen. xxx