Wat is een week ..als je pijn hebt..

7-daysKom over een week maar even terug. Ach het zijn maar zeven dagen. Wat is nou helemaal een week. Geruststellende woorden die ik mezelf toe spreek als ik de dokterspraktijk uit loop. Wéér een week verder om tot de conclusie te komen dat ik over een week weer iets verder ben..of juist nog geen stap verder.

De frustratie bouwt zich ondanks de geruststellende woorden die ik mezelf toe spreek, gedurende de wandeling naar huis. Een snerpende pijn gaat door mijn hand en mijn vingers moeten duidelijk nieuw leven ingeblazen krijgen. Ik ben boos en misschien ook wel een beetje verdrietig. Boos op degene die me zojuist extra pijn heeft bezorgd door het getrek en gedraai, boos op het zorgsysteem, boos op de wachttijden en vooral boos op mezelf.

Waarom ben ik van de trap gevallen? Waarom ben ik zo dom geweest om de laatste twee treden te missen?  Waarom hield ik de leuning niet vast? En waarom, ben ik gewoon doorgelopen met een pijnlijke hand? Waarom zorg ik niet goed voor mezelf? Waarom maak ik andere zaken prioriteit boven mijn eigen welzijn? Waarom schuif ik pijn opzij alsof het niet bestaat? Waarom heb ik zo lang gewacht?

Goede vragen die door mijn hoofd razen. Alleen de antwoorden blijven uit. Het waarom is niet belangrijk het was een ongeluk. Misschien dat haast parten speelde, misschien ben ik al zo veel pijn gewend dat ik deze heb afgedaan als”t zal wel gekneusd zijn, gaat wel weer over”. Hoe dan ook, ik ben inmiddels zes weken verder sinds de val van de trap. Zes weken waarin ik inmiddels twee bezoeken heb afgelegd aan de huisarts, een foto heb laten maken om een breuk uit te sluiten en een echo heb laten maken van de pezen en in de tussentijd nog een pijnblokkade heb laten zetten voor de hernia die nu al bijna een jaar dwars zit in mijn torso.

Positief bekeken is dat best veel in zes weken tijd. Gemiddeld elke anderhalve week actie. Maar helaas betekenen die zes weken ook pijn, veel pijn. Onzekerheid over wat er nu precies aan de hand is en een kastje naar de muur gevoel van een foto terug naar de huisarts naar een echo en weer terug naar de huisarts over een week om dan hopelijk te horen wat er loos is inclusief oplossing. Die naar alle waarschijnlijkheid ook weer een paar weken wachttijd oplevert. Een ondertussen blijft de pijn die ik niet kan wegnemen met een paracetamolletje of de zenuwpijn medicatie die al wordt geslikt voor de hernia. Het had wel handig geweest. Twee vliegen in een klap met dezelfde medicatie. Ware het niet dat de medicatie niet echt helpt.

Nog een frustratie die me bezig houdt. De pijn blokkade had nu toch al wel zijn werk moeten doen? Zes weken later zou er verandering moeten zijn, had de arts gezegd. Zes weken van afwachten, hopen en proberen het dagelijks leven weer in zijn volle glorie op te pakken. Nee een week is niets, maar als je pijn hebt is iedere dag een lastige en iedere zeven dagen een crime en iedere nieuwe week er bovenop nog moeilijker om te blijven lachen. Na zes weken lach ik als een boer die kiespijn heeft en de lach is na bijna 52 weken pijn bevroren op mijn gezicht. Een bevroren hoop dat op een mooie dag de pijn verdwenen is. Misschien volgende week.. (zeg ik lachend).

Want lachen dat doe ik! Niet om te maskeren dat er niets aan de hand is, maar omdat er naast de pijn nog zoveel ander moois is. Vooruitzichten die me motiveren en passie geven iedere volgende week opnieuw.

2 gedachten over “Wat is een week ..als je pijn hebt..

  • 10/11/2016 om 15:16
    Permalink

    Zéér herkenbaar. Die bevroren lach, waar laatst een wildvreemdendoorheen prikte. Die ingeslikte frustratie en pijn…maar gewoon doorgaan. als daar Oscars voor worden uitgedeeld hebben jij en ik en vele duizenden mèt ons er zo één in the pocket. Maar we willen geen Oscar, we willen “gewoon” van die eeuwige en ellendige pijn af! Top geschreven weer Anke! xxx

    Beantwoorden
  • 21/11/2016 om 13:00
    Permalink

    Lieve Anke
    7 dagen zijn teveel als je heel veel pijn hebt! Het zou meteen “behandeld” moeten worden, nix wachten, geen arts die je van het kastje naar de muur stuurt, geen “wachttijden” Geen geruststellende woorden voor je zelf, je pijn wordt er niet minder op! Geen Oscar voor ons, omdat ze idd een ijzeren lach toveren om maar te zorgen dat niemand ons verdriet en pijn ziet! Je moet gewoon, en ik weet hoe moeilijk dat is, je zelf kunnen zijn! Dit verhaal is idd heel erg herkenbaar! De vraag “waarom” moet je jezelf niet verwijten! Iedereen kan van de trap afvallen! Natuurlijk ben je boos op jezelf dat je niet beter hebt uitgekeken maar boosheid helpt niets tegen de pijn! (Daardoor wordt het mss zelfs aangewakkerd!) Prioriteiten stellen voor jezelf is heel moeilijk, ik spreek uit ervaring. Ik wil echt niet zielig klinken maar toen ik mijn 1ste kunstknie kreeg, was mijn man ook ziek, wie gaat er voor? Wie is de “sterkste”? Wie denkt:” Ik ga straks, als alles weer een beetje op een rijtje is, aan mijn revalidatie werken? Dat was ik, (Helaas heeft dat geen baat gehad ,want inmiddels heb ik mijn 2e kunstknie al.. Dat verhaal komt nog wel een keertje). Ik lees dat je blokkade nog niet veel effect heeft, ik hoop inmiddels van wel, al is het maar een beetje! Heb je er al veel baat bij? Ik ben blij, ik begin langzaam te voelen dat hij gezet is, iedere keer dat ik geen Oxicodon ” moet” slikken s avonds, maak ik van binnen een klein sprongetje! Jammer dat de medicatie niet helpt. ,die je al slikt voor je hernia. Meis, ook al lach je met als een boer met kiespijn/ heb je een bevroren lach, ik vind je kei dapper, dat je toch positief blijft en blijft lachen! IK blijf voor je duimen en hopen! Dikke kus en knuffel San.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: