Je kunt de televisie niet aanzetten of ik hoor de stem van premier Rutte over het nieuwe “normaal”. Ik merk dat ik me er aan begin te ergeren. Het nieuwe ‘normaal’ bestaat net zo min als dat ‘goede’ kanker bestaat. Maar wat is dan nog normaal in deze periode van lockdown en quarantaine? Heel eerlijk? Ik weet het niet, Jij wel?
Waar de positiviteit overheerste in mijn gevoel, dreigt de weegschaal nu uit te slaan naar de andere kant. Mijn lontje is kort. Ik ben snel geïrriteerd, ik slaap slecht door de drukke dromen vol nachtmerries die me ’s nachts wakker houden. Waar mijn fysieke gezondheid zich langzaam naar de goede kant ontwikkelt, dreigt mijn mentale gezondheid kopje onder te gaan. Ik voel me een slak in een slakkenhuisje dat zich bij het minste of geringste terug trekt in de schelp. Ik mijd de televisie als het gaat om nieuws en actualiteitenprogramma’s . 1 keer per dag nieuws is meer dan voldoende aan Corona ellende. Een ellende die buiten de zieken en de overledenen een nog veel grotere omvang gaat krijgen waarvan men de consequenties niet lijkt te zien.
Extra mensen sterven aan een hartinfarct omdat de regels voor reanimaties zijn aangepast of uitgezaaide kankers omdat behandelingen zijn stopgezet en omdat mensen simpelweg niet meer naar de huisarts gaan. Bedrijven gaan op de fles, duizenden mensen raken hun baan kwijt. Mensen raken depressief, kinderen raken achter op school of uit beeld binnen de hulpverlening. Huiselijk geweld neemt toe en zo zullen er nog veel meer consequenties zijn van deze uiterst ‘intelligente’ lockdown. Nog zo’n woord waar ik me vreselijk aan erger. Want wat is er zo intelligent aan? Het is een misschien noodzakelijk kwaad, maar bij het woord ‘intelligent’, stel ik me heel andere betekenissen voor.
Wat normaal zou zijn is dat we nu met dit mooie weer een terrasje zouden pakken, a.s. maandag langs de kleedjes struinen waarop allerlei oude rommel ligt uitgestald, naar een festival gaan op 5 mei om de bevreiding te vieren, op vakantie gaan na een jaar hard werken, eindexamenfeesten geven omdat we geslaagd zijn, of een knuffel geven aan omdat het eindexamen minder goed heeft uitgepakt. Normaal is dat ik iedere ochtend om 7 uur in de auto zit op weg naar mijn werk waarin persoonlijk contact voorop staat. Normaal is mijn zoon die me uit automatisme een knuffel wil geven in plaats van verschrikt terug te deinzen omdat dat nu niet mag.
Natuurlijk is het zo dat we alles wat we als normaal beschouwen veel te lang maar voor lief hebben genomen zonder al te veel waardering. Onze ogen gaan daar nu voor open. Althans die van mij wel. Ik durf te wedden die van jou ook. Maar praat niet van een nieuw ‘normaal ‘over zaken die niet normaal zijn. 1,5 meter afstand is niet normaal. Mensen zijn gezelschapsdieren, leven in groepen, praten en hebben fysiek contact. Knuffelen, praten, een hand een aai, een arm die kalmeren en resulteren in minder stress.
Een verlenging van nog een maand is het beste om te doen om dit virus in te dammen zegt mijn hoofd maar mijn hart zegt dat dit ook betekent nog een maand waarin we onze ouderen niet mogen bezoeken, mensen die alleen sterven in verpleegtehuizen zonder dat ze hun familie nog een keer hebben kunnen knuffelen. Ik word er treurig van. Ik probeer de mooie dingen te blijven zien. De natuur, de zon, de rust om een boek te lezen. Mijn “get well’ ballon die ik kreeg van mijn vriendin toen ik ziek was, loopt langzaam leeg, net als ik. De verwerking van de snelheid waarmee ik zo ziek ben worden is in volle gang. Ik heb te veel tijd om daar bij stil te staan. Ik herleef het moment waarop ik bijna stikte, keer op keer. Ik hoor mezelf roepen dat ik niet naar het ziekenhuis wil en het gefluister van de huisarts tegen mijn man dat ik wellicht geen keus heb. Ik voel de druk in mijn borst en mijn hart dat zo hard bonkt dat ik niet meer kan nadenken nog steeds alsof het gisteren was. Is dit het ‘nieuwe normaal’?
Nee! Zeg ik resoluut. Een ‘nieuw normaal’ bestaat niet, net zo min als ‘Goede’ kanker dat deed toen ik deze diagnose kreeg in 2012. Ik trek mijn schoenen aan en ga wandelen. Dat mag in ieder geval nog wel én is normaal!
Mijn boek Goede kanker bestaat niet! is te koop via alle boekhandelaren en via de uitgever
Voor wat betreft ‘het nieuwe normaal’ en ‘de anderhalvemetermaatschappij’ ben ik het helemaal met je eens – ik ben blij dat ik niet meer in dit Nederland van Rutte woon. Hier is het (gelukkig) allemaal lang zo erg niet, maar ook ik word (ben) verdrietig en opstandig door de enorme consequenties die de lockdowns overal ter wereld hebben… het middel is inmiddels vele malen erger dan de kwaal – zeg ik, (nog) niet aan corona geleden hebbend – en uit jouw beschrijving maak ik op dat jij daar waarschijnlijk heel anders over denkt… We leven in een bizarre wereld nu.
Hoi Anuscka, Ondanks dat ik zelf ziek ben geweest, ben ik het ergens zeker met je eens. De afwegingen die worden gemaakt zijn met zulke verstrekkende gevolgen dat ik twijfel aan wat nu erger is.. moeilijke situatie.