Zo gezond als een…

photo public domain vectors

Tja, zegt de huisarts, we schrijven aan oudere mensen en mensen met een verlaagde weerstand vaak nog wel wat extra’s voor bij deze aandoening, maar voor een gezonde jonge vrouw als jij is dat op voorhand niet nodig. Ik schiet keihard in de lach om daarna vol verbazing om me heen te kijken. Gezonde jonge vrouw? Zit die dame soms achter mij? Of bedoeld ze echt mij?

Met een vertrokken gezicht van de pijn zit ik voor de zoveelste keer bij de huisarts. Sinds ik ben verhuisd lijk ik een abonnement te hebben. Eigenlijk wist ik de diagnose al voordat ik de afspraak maakte, maar ik ben nou eenmaal iemand van de zekerheid en daarbij wil ik graag weten of ik niemand kan besmetten. Gelukkig blijkt dat in ieder geval niet het geval. Ik heb gordelroos op mijn schouder. Iets wat mij de hele dag door het gevoel geeft dat mijn arm volledig van mijn pezen wordt afgescheurd. En nee dat is niet overdreven. Jeetje wat doet dit zeer zeg!

Met een spiegel van paracetamol probeer ik de boel zo rustig mogelijk te houden. De Ibuprofen die ik nam voor de pijn van de artrose en de hernia mag niet in combinatie met gordelroos dus het is inleveren op twee fronten maar het gaat redelijk. Ik weiger weer een stap terug te doen. Blijf ook opbouwen met werken en blijf bewegen  Alleen de fysio moet ik noodgedwongen even ‘on hold’ zetten. Wat zal ik zeggen, de pijn begint zo langzamerhand te wennen alsof het bij me hoort. Ik heb ook helemaal geen zin in extra middelen zoals zenuwpijnpillen en dergelijke. Het is dus ook niet dat ik boos ben over het niet krijgen van dat extra’s waar de huisarts het over heeft maar ik ben wel meer dan verbaasd over haar uitspraak ‘een gezonde jonge vrouw zoals jij”.

Hoe graag ik ook die gezonde jonge vrouw zou willen zijn, ik kan met de beste wil van de wereld niet voelen dat ik dat ben. Sinds de schildklierkanker houd ik mezelf letterlijk met een pilletje in leven, heb ik jaarlijks en soms vaker een longontsteking, dagelijks gewrichts en spierklachten, ben ik doodop, heb ik een een huid als een berglandschap, jeuk, vergeet ik mijn eigen hoofd nog als ie niet vast zat en moet ik er werkelijk alles aan doen om mijn t gezondheid op peil te houden. Ja ik ben zo gezond als een …, als een wat? Een ex kankerpatiënt, een vrouw in de overgang, een inderdaad relatief jonge vrouw die in haar gehele lijf pijn heeft omdat het is aangetast door artrose en hernia? En, nee, ik heb geen zelfmedelijden, dit alles is de simpele realiteit van de restklachten van kanker.

Ik merk dat ik langzaam boos begin te worden over deze vast ook weer goed bedoelde uitspraak. Net zoals destijd de “goede”kanker in het verkeerde keelgat schoot en het “gedraag je toch als een ex- kanker patiënt”. Het geeft voor mij weer een duidelijk voorbeeld van hoe het leven van iemand die kanker heeft gehad, wordt onderschat. Dat niet wordt gezien hoe hard een groot deel van deze groep mensen moet knokken om weer “mens” te worden in de wetenschap dat je nooit meer hetzelfde wordt als voorheen. Je bent beter, dus wordt er ook verwacht dat je weer mee kunt draaien als “gezond” mens terwijl je je verre van “gezond” voelt.

Dat onbegrip is nu net wat ik in mijn tweede boek “De kanker voorbij”,  heb geprobeerd over te brengen. En nóg steeds loop ik ertegen aan. Dit soort goedbedoelde uitspraken kunnen zo verkeerd vallen. Communicatie met de patiënt is en blijft een vak! Wederom laat ik het zover mogelijk langs me afglijden. Zelfbescherming. Als ik me dit te veel ga aantrekken, gaat dit ten koste van de broodnodige  en inmiddels zorgvuldig opgebouwde mentale gezondheid.  Misschien moet ik de huisarts een keer een boek cadeau doen waarin deze wijze woorden van Prof. dr. Jan Smit staan:

 “In het boek ‘De kanker voorbij’ rekent Anke van Haften af met het idee dat je een punt achter kanker kunt zetten. Het laat zijn sporen na”

Meer weten over “De kanker voorbij”

4 gedachten over “Zo gezond als een…

  • 22/02/2020 om 13:18
    Permalink

    Ik vraag me weleens af of er iemand is die zo gezond is als een vis.
    Van de behandelingen tegen de sluipmoordenaar heb je, altijd (vaak) agressieve naweeën.
    Tja Anke aan pijn ga je wennen, jammer o.a. daardoor voel je je niet zo gezond ……..
    Ook de onzichtbare pijn maak het ook niet makkelijk. Ik zeg wel elke ochtend: ‘Ik ben er nog’.
    Oh ja en als je niks voelt als je wakker wordt, dan ben je dood.
    Niks Carpe Diem, leef alsof het je laatste dag is. Geniet of probeer te genieten.
    Fijne carnaval.

    Beantwoorden
    • 22/02/2020 om 13:24
      Permalink

      En zo is dat! Leef! Met of zonder pijn, liever zonder in alle eerlijkheid, maar vooruit. Ik geniet met volle teugen maar de domme kortzichtigheid van de medemens en dan oook nog arts mag best af en toe aan de kaak worden gesteld.toch? xxx

      Beantwoorden
    • 28/02/2020 om 15:53
      Permalink

      Hoi Wil, ik zie je reactie op Anke’s blog en denk: volgens mij durf ik mezelf wel zo gezond als een vis te noemen. Dus: ze bestaan hoor. Zelfs na kanker… maar geen enkele kanker is natuurlijk vergelijkbaar. Wetende hoe Anke worstelt met de naverschijnselen prijs ik mij elke dag weer gelukkig dat ik ze niet heb. Na het verwijderen van baarmoeder (waar de kanker zat) én daarna ook nog eens de eierstokken was ik ‘klaar met de kanker’ – in tegenstelling tot veel andere (kanker)patiënten, die zware medicatie nodig hebben, bestraling en/of chemo. Dat is mij allemaal bespaard gebleven. Als ik wakker word, voel ik niks (anders dan tevredenheid, geluk en blijdschap). Ik leef – niet elke dag alsof het mijn laatste is, dat zou ik niet lang volhouden… maar: ben gezond. En meer wens ik niet 😉

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: