De dag na Kerst ben ik zoals altijd een beetje zoekende. Een beetje triest eigenlijk. De gezelligheid en de warmte van de dagen er voor lijken voor een jaar verdwenen. Wat rest zijn de overblijfselen van de gourmet inclusief de vettige lucht die een beetje in huis blijft hangen. Ik heb een kater maar niet van de drank. Terwijl ik mijn vijfde kop koffie zet, luister ik zoals elk jaar naar de top 2000. Mijn hart stroomt over. Bijna iedere song kleeft vast aan een moment, een gevoel, een herinnering…
George Michael
“Careless Whisper”
De levensgrote poster sierde mijn kamer. Afgewisseld met paardenfoto’s en alles van George Michael en Wham. De Popfoto en de Hitkrant werden elke week afgezocht naar plaatjes van mijn grote idool. De groei van meisje naar jonge vrouw was geen gemakkelijke overgang. Aan de ene kant speelde ik nog met barbies en was ik dol op dieren, ballet en paarden en aan de andere kant wilde ik zo graag meetellen in de zogenaamde grote mensen wereld. Mijn broers en zus waren wat ouder dan ik. Zij hadden al een liefde en mijn zus ook al een kindje. Ik leek een beetje vast te zitten in het kleine meisje dat zo graag groot wilde zijn. Achteraf begrijp ik dat dat kleine meisje zich veiliger voelde in haar eigen gecreëerde, beschermde wereld.