Vervolg reisblog Canada / Michigan-(07)Dromen komen uit

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(07)Dromen komen uit


Toen ik nog een klein meisje was, zag ik het voor het eerst. Ik weet nog dat ik dacht. Ooit zal ik daar heen gaan. Toen ik opgroeide dacht ik er vaak aan. Alleen de stelligheid waarmee ik ooit dacht dat ik daar ooit heen zou gaan werd meer een vraag. Zal ik daar ooit heen gaan? Het werd een soort van bucketlist dingetje. Ik heb niet echt een bucketlist. Sinds dat ik ziek ben geweest, ben ik juist van mening dat je moet genieten van ieder moment. Het speciale zit hem in de kleinste dingen. Dingen die vaak niet worden genoemd op een bucketlist. Je moet gewoon doen wat je wil, kan, wat in je vermogen ligt en vooral genieten, want het leven is zo voorbij.

lees verder

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(06)Op het topje van de wereld

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(06)Op het topje van de wereld

Ken je dat gevoel dat je op het topje van de wereld staat. Dat alles letterlijk aan je voeten ligt met boven je alleen maar lucht en jij alles kunt overzien als een adelaar die met de wind door de veren over de vallei heen vliegt op zoek naar prooi. Ik wel.. Ik voelde het in Canada op de tweede dag in Algonguin Park hoog boven op een rots. Een allesomvattend gevoel van geluk en rust.

lees verder

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(05)De zoete smaak van vaarwel

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(05)De zoete smaak van vaarwel

Voor alles is een laatste keer zegt men wel eens. Zo ook voor de zelfgemaakte pannenkoeken van Cooky. “I will miss making your pancakes” zegt hij weemoedig als we voor de laatste keer van zijn ontbijt genieten. “Maar je hoeft ons niet te missen”, zeg ik terug. “Ik heb een cadeautje voor je” en in zijn hand leg ik de kleine Delft blauwe klopjes die we meegenomen hebben uit Nederland om mensen die we tegenkomen die indruk maken mee te verrassen. Verbaasd en aangedaan door het kleine gebaar blijft hij met de klompjes in zijn hand staan. Als de taxi komt om ons naar het vliegvel te brengen om de huurauto op te halen, staat hij er nog steeds. Met de ene hand omklemt hij de klompjes en met de ander blijft hij zwaaien totdat we de hoek om zijn. Waar kom je dit nog tegen? Ik pink een traantje weg en met de zoete smaak van de pannenkoeken nog op mijn lippen blijf ik omkijken totdat Cooky en daarna de CN Tower uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen.
Een vriendelijke Chinese man die al heel wat jaren in Toronto woont brengt ons naar het vliegveld. Omdat we midden in de drukte van Toronto geen auto wilden hebben, hebben we ervoor gekozen deze later op te halen om verder te reizen. Het verhuurbedrijf probeert ons een extra verzekering aan te smeren. Iets waar we al voor gewaarschuwd waren in Nederland. We bedanken vriendelijk doch dwingend wat helaas niet leidt tot een beter humeur van de toch al chagrijnige verhuurder. Het maakt ons lacherig. Na alle papierwerk mogen we een auto uitzoeken. Er staan er twee. Met één blik op beide auto’s weet ik meteen welke mijn lief gaat kiezen. Ik krijg gelijk. Het wordt een dikke antraciet kleurige Dodge Charger. Even later zijn we op de weg, bestemming Algonquin Park waar we een tweepersoons blokhut hebben geboekt.
De weg naar het National park is adembenemend mooi. Een uitgestrekt natuurgebied vol bomen, meren en groene velden. Het is een kleine 4 uur rijden maar het is absoluut geen straf om hier kilometers te maken. Sowieso niet. De wegen zijn rustig en breed en de Dodge lijkt te zweven over de weg in plaats van te rijden. Onderweg stoppen we bij de goed aangelegde plaza’s waar je verschillende ‘fastfood’ ketens, toiletvoorzieningen en zitjes met zelfs relaxfauteuils met massagefuncties vindt. Wanneer we bijna bij onze bestemming zijn, stoppen we bij een supermarkt om inkopen te doen voor de geplande BBQ die avond en voor het ontbijt en natuurlijk een lekker wijntje voor bij het vuur.
Het welkom bij Parkway Cottages in Dwight is allerhartelijkst. We voelen ons meteen thuis. De blokhut is gezellig, schoon en compleet op een handdoekenpakket na die je eenvoudig kunt huren in het winkeltje waar ook de Buiten hebben we een eigen zitje en gas BBQ. Snel bergen we onze boodschappen op en verkennen we de directe omgeving van onze blokhut. Om de hoek ligt een prachtig meer. We kunnen er vrij gebruik van maken evenals van de kajaks, de waterfietsen, zwemvesten en andere waterattributen. Voor nu is het al lekker om onze slippers uit te gooien en met onze voeten het koele water in te lopen. We maken kennis met andere parkbewoners waarvan 1 jonge dame van Italiaans-Canadese afkomst die dolgraag naar Nederland zou willen gaan om daar te studeren. Mijn lief belooft haar een cadeautje voor de volgende keer als we haar zullen zien. Als de rust op het kleine strandje is wedergekeerd en we alleen achter blijven dwarrelen er twee prachtige vlinders over het strand. Vlinders die mij altijd doen denken aan twee mensen die ons zo lief waren en waar we voorgoed vaarwel tegen hebben moeten zeggen. Maar is dat werkelijk voorgoed? De vlinders bewijzen van niet.. Ik voel me intens gelukkig..

lees verder

Vervolg reisblog Canada / Michigan- Over Hoop en trots (pride)(04)

Vervolg reisblog Canada / Michigan- Over Hoop en trots (pride)(04)

De regen komt met bakken uit de hemel. Van een veel te hete week, lijkt het weer omgeslagen te zijn naar de herfst. Ik zet een kop koffie. Terwijl ik met mijn kopje naar de bank loop zwiept een klein gouden blaadje zachtjes heen en weer tegen mijn pols. Mijn gedachten dwalen af ..

lees verder

Vervolg reisblog Canada / Michigan- Hop on en off door Toronto(03)

Vervolg reisblog Canada / Michigan- Hop on en off  door Toronto(03)

Na een spookachtige eerste nacht in onze bed & breakfast worden we wat gedesoriënteerd wakker. The Queen kijkt ons vanaf de muur geruststellend aan. Vanuit de keuken beneden komt de geur van versgebakken eireren en spek. Nieuwsgierig loop ik naar beneden. Een vriendelijke man wenst me een goedemorgen toe. Hij noemt zijn naam maar ik ben hem meteen weer vergeten. De rest van ons verblijf in ons ‘spookhuis’noemen we hem Cookie. Ik leg hem uit dat de gastendoekjes toch echt te klein zijn om mijn ietwat brede lijf te drogen. We lachen er smakelijk om en binnen vijf minuten liggen er 4 dikke grote handdoeken in de badkamer.

lees verder

Dromen van een Rose olifant. Florida reisblog 13 (9 juli 2018)

Dromen van een Rose olifant. Florida reisblog 13 (9 juli 2018)

De nacht voordat we naar huis gaan kunnen we de slaap niet vatten. Deels omdat we gewoonweg niet naar huis willen, maar het leeuwendeel wordt  wederom veroorzaakt door de 300 gekleurde T-shirtjes jongeren die ons al de gehele vakantie achtervolgen.  Nu zelfs tot in onze slaap. Bonzen op deuren en schreeuwen en voetballen gaat ons toch echt te ver en boos  en nog steeds geïrriteerd door de nacht en de mislukte ontbijt ochtend ervoor bel ik de security. We blijken niet de enigen geweest te zijn en  na een flinke waarschuwing dat het gepeupel anders in de bus kan gaan slapen, wordt het na uren eindelijk rustig en droom ik even later over een rose olifant die naar suikerspin ruikt op weg naar de maan in een Apollo raket.

Die ochtend krijgen we een herkansing op het ontbijt van vers fruit en wafels van Mickey Mouse hoofdjes.  Het is heerlijk rustig in de ontbijtzaal van het hotel. De T-shirtjes zijn vroeg in de ochtend vertrokken. Dat vertrek heeft zijn sporen behoorlijk achter gelaten. Wanneer we door de open deuren kijken van de kamers waar ze verbleven, schrikken we van de enorme puinhoop die ze hebben achtergelaten. De overvolle prullenbak ligt om en hopen afval liggen door de hele kamer heen. Alles is uit de kasten getrokken en het beddengoed ligt verspreid over de vloer. De schoonmaakster die in een leeftijdscategorie valt warbij men in Nederland al lang met pensioen mag, staat er hoofdschuddend en met tranen in haar ogen bij. Met plaatsvervangende schaamte voor wat de jongelui hebben aangericht, troosten we haar.  Bij de receptie moet ik mijn ongenoegen over deze groep toch even melden. Ik zou hier zeker terug komen, mits er geen honderden jongeren op onze vloer zouden zitten waardoor de security midden in de nacht gebeld moet worden. Ze zijn er zich van bewust dat ze dit een volgende keer anders moeten doen zeggen ze. Ze schrikken enorm als de foto zien die mijn lief van de achtergelaten kamer heeft gemaakt maar verder is er buiten een stamelend sorry,  geen enkele vorm van compensatie.

 

 

 

 

 

We hebben nog een paar uur te overbruggen tot we naar de luchthaven gaan die zich maar een kleine twintig minuten rijden van het hotel bevind. We besluiten nog even naar Disney Springs te gaan, want waar anders dan op Disney grond kunnen we het beste afscheid nemen van deze magische reis? We worden op de valreep nog even getrakteerd op een dansshow. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van het mooi aangelegde Disney Springs, de luchtballon, het meer met de draak van lego, de vuurspuwende vulkaan en de Disney Stores. Een vriendelijke verkoopster die oorspronkelijk uit Engeland komt en die we die week al een aantal keren gesproken hebben, wenst ons een goede reis naar huis. Verliefd kijk ik nog één keer naar de rose olifant die naar suikerspin ruikt. Dromen mag toch?

Een paar uur later rijden we naar de luchthaven. De handbagage puilt uit met souvenirs en een van de koffers lijkt mij veel te zwaar.  Of we moeten bijbetalen is koffiedik kijken. Nog één keer luisteren we naar Kenny’s Get along.  Bij de rental leveren we de auto in. Alles verloopt snel en uiterst gemakkelijk.  We zijn veel te vroeg, maar mogen al meteen inchecken bij de balie van Britisch Airways. Een vriendelijke dame  schudt haar hoofd even bij de veel te zware koffer maar laat ons met een glimlach door. ‘Veel souvenirs gekocht zeker he’?! Ook de security verloopt snel en na een klein half uurtje staan we  in de monorail die naar de vertrekhallen toe gaat.

Na een paar uur zitten we in het vliegtuig.  Heerlijk ruim want de mensen die naast ons en voor ons zouden hebben moeten plaatsnemen zijn er niet. Vooral voor mijn lief erg prettig met zijn lange benen. Ook  op de terugweg is de verzorging weer goed en kijken we een paar prachtige films. Een aanrader is ‘Love Simon’.  Als de avond valt, vallen we in slaap. Mijn man met de benen opzij en ik… met in mijn armen een rose olifant. lees verder

Kennedy Space, een reisje naar de maan Florida reisblog 12 (8 juli 2018)

Kennedy Space, een reisje naar de maan Florida reisblog 12 (8 juli 2018)

Vandaag gaan we naar maan! Kennedy Space centre in cape canaveral staat als laatste op ons programma voordat we morgen weer naar huis vliegen. Omdat we onze zinnen hebben gezet op een zelfgebakken wafel in Mickey Mouse vorm, staan we vroeg op om in het hotel te gaan ontbijten.

Helaas.. dat pakt anders uit. Door flinke geluidsoverlast van de jongeren op onze etage waren we vroeg genoeg wakker, maar helaas waren 300 jongeren met gekleurde t-shirtjes dat ook. Alle 300 hadden schijnbaar dezelfde zin in Mickey wafels. In het restaurant was het een drukte  en voorla herrie van jewelste. Er was geen doorkomen aan om te kunnen ontbijten. Al zwaar geïrriteerd vanwege de manier van wakker worden door diezelfde grote groep, zijn we naar de eerste de beste I-Hop gereden om daar te ontbijten. Het is zeker niet het allerbeste ontbijt dat we hebben gegeten deze vakantie, maar de pancakes zijn lekker en de service vriendelijk en netjes. Het vette vlees dat oorspronkelijk bij mijn ontbijt zit wordt zonder enige moeite vervangen door ei en toast. We hebben morgen nog een tweede kans voor de Mickey wafels denken we optimistisch.

Na het ontbijt rijden we door naar Kenny Space. De rit van drie kwartier valt reuze mee. We hebben de grootste schik samen. De kennelijk grote zomerhit van Kenny Chesney , get along  die we al de hele vakantie onderweg in de auto horen, kunnen we ondertussen luidkeels meezingen. De natuur onderweg is voor mij al attractie genoeg. Moerassen met alligators, de grootste gieren,  en zelfs een zee arend op afstand.  In de verte zien we de lancering platformen liggen. Indrukwekkend . Zoiets kennen wij in ons kikkerlandje natuurlijk niet.

Aanvankelijk hadden we bij het plannen van deze reis besloten het Kennedy Space centre niet te bezoeken. We hebben beiden niet zo veel met space, maar op enig moment in de reis hebben we ons bedacht. Achteraf zijn we daar heel erg blij mee. Bij de eerste attractie  Heroes and Legends, ‘The astronaut hall of fame” vertelt de gastheer ons wat we deze dag absoluut gedaan moeten hebben. Het komt er op neer dat The hall of fame met bijbehorende  3 d film, de tour naar de lanceringplatformen met bijbehorend bezoek aan de hal waar de originele Apollo / Saturn V Raket opgebouwd ligt in verschillende trappen en een bezoek aan het Spaceshuttle gebouw waar Spaceshuttle Atlantis in zijn volle glorie te zien is. Tevens kun je in datzelfde gebouw een realistische simulatie meemaken van een shuttlelancering. Na deze drie grootste attracties waar je overigens al uren mee zoet bent is er nog veel meer te bekijken, maar dit zijn de absolute toppers. Verstandig is om de tour zo vroeg mogelijk te doen want de wachttijden voor de bussen lopen al snel behoorlijk op.

Na de ‘Heroes and legends’ lopen we dan ook meteen naar de bussen. We hebben geluk. Onze wachttijd bedraagt ongeveer 20 minuten en dat is kort voor deze tour van drie kwartier. Foto’s maken is onderweg erg lastig. Zeker als je je net als wij aan de verkeerde kant van de bus bevind en een zeeromvangrijke meneer het uitzicht enorm belemmert met een camera van even grote omvang als zijn hoofd. Gelukkig slaat de irritatie om wanneer op de terugweg blijkt dat het uitzicht ons misschien nog wel beter gestemd is. Het enorme NASA complex maakt indruk. Zo veel ruimte.

Tijdens de tour hebben we een tussenstop  bij de  Apollo/ Saturn V hal om de originele raket te bekijken. De raket die in stukken opgebouwd ligt is van enorme omvang. Een foto van mijzelf onder de raket geeft een kleine indruk van hoe groot, dat groot is. Het is zelfs onmogelijk om de raket in zijn geheel op de foto te krijgen. De Saturnus V is 110,60 meter hoog en heeft een diameter van ongeveer 10 m. Met een startgewicht van 3000 ton is het de zwaarste lanceerder die ooit volledig succesvol gevlogen heeft.( bron Wikipedia.org)

Na dit indrukwekkende bezoek aan de Saturn V,  een klein hapje eten, en andere ontdekkingen die we in deze hal hebben gedaan, stappen we weer in de bus op de terugweg naar het park. Daar aan gekomen stappen we een enorme spaceshuttle binnen waar o.a. de originele spaceshuttle Atlantis tentoongesteld wordt. Ook deze maakt indruk. Daarnaast wordt de wijze waarop de astronauten slapen, eten en naar het toilet gaan, duidelijk weergegeven.  In 8,5 minuten maken we een realistieche lancering mee met een spaceshuttle.  We kunnen kiezen tussen de experience met realistische beweging en eentje met alleen uitzicht. Omdat we denken in Epcot al te zijn ingewijd, durven we de beweging wel aan. Even later zitten we met klapperende nekwervels door het effect van de G krachten achterovergedrukt in onze stoel. Op het moment dat we denken dat onze nek het begeeft,  lijken we gewichtloos te zweven in de ruimte met een prachtig uitzicht op de aarde. Met een aangrijpend bezoek aan het ‘forever remebered” een tribute aan de 14 gevallen astronauten van de verongelukte Challenger en Columbia sluiten we het bezoek aan deze Shuttle hal af.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moe maar zeer voldaan stappen we tegen vijf uur de auto weer in naar ons hotel.  Onderweg krijgt manlief nog even de schrik van zijn leven als we nog geen halve meter van de weg een alligator in de berm zien liggen. Ik ben meer dan opgetogen dat ik nog één keer voordat we morgen naar huis vliegen dit intrigerende dier van dichtbij heb mogen zien.

Als we na een kleine drie kwartier rijden in ons hotel aankomen, nemen we nog een verfrissende duik om later op de avond ons galgenmaal te nuttigen bij Olive Garden een nabijgelegen Italiaanse keten. Het is werkelijk weer onvoorstelbaar wat we daar allemaal te eten krijgen voor de prijs de we uiteindelijk betalen. De overheerlijke salade en verse warme breadsticks zijn gratis en na de shareable nacho’s met pastasaus en gesmolten kaas zitten we eigenlijk al te vol voor het nog veel lekkerdere hoofdgerecht. Het lijkt alsof ook onze maag begrijpt dat we naar huis gaan en zich weer aanpast op Nederlandse porties. We leggen de uiterst vriendelijke ober uit dat we gewoon over en overvol zitten en dat we morgen naar huis vliegen. Zijn respons is een nieuwe versgebakken portie breadsticks die hij ingepakt heeft voor de reis. Hier voor onderweg zegt hij.. Wat is dit toch een heerlijk land.

  lees verder

Meer Disney, Lava en regen. Florida reisblog 11 (7 juli 2018)

Meer Disney, Lava en regen.  Florida reisblog 11 (7 juli 2018)

Na een laatste ontbijt met vers fruit en zelfgemaakte pancakes, nemen we afscheid van onze vrienden. Zij vliegen weer naar huis en wij gaan naar ons laatste hotel in Lake Buena Vista, dat slechts 20 mile van dit hotel blijkt af te liggen. Hoezo, we hebben ons een beetje verkeken op de afstanden?

Dat we ons niet alleen op de afstanden hebben verkeken blijkt als we ons later inchecken in het laatste hotel. We dachten voor de laatste dagen een luxer resort te hebben geboekt om nog even te relaxen voordat we naar huis zouden vliegen echter dat valt tegen en van relaxen komt weinig.

The Clarion Inn in Lake Buena Vista is een prachtig hotel. De kamer is ruim, compleet, netjes en vooral heel erg schoon. Ook dit enorme hotel blijkt uit heel veel gebouwen te bestaan.  Er zit een heerlijk zwembad bij waar we ook veelvuldig gebruik van maken. In de wensput achter het hotel in de tuin doe ik een wens die ik niet verklap. Wat er tegenvalt is dat het een aangesloten Disney hotel blijkt te zijn en uitgerekend hier in dit hotel alle gekleurde T-shirtjes met zomerkamp jongeren die we al de gehele vakantie tegenkomen, zich hebben neergestreken. De laatste dagen rust waar we dus op hebben gehoopt is ver te zoeken.

Toch ligt dat ook een beetje aan ons zelf. We zitten nog helemaal in de flow van Disney, ieder dag reizen of een uitstapje,  dat een dag niets doen bijna zonde van de tijd lijkt. We hebben immers nog maar twee dagen hier. Waarom niet ten volle genieten en benutten. Rusten kunnen we thuis ook. We stappen dus maar weer de auto in om even goed te gaan shoppen bij de naastgelegen shopping outlet.  We scoren er leuk een paar kledingstukken voor soms wel 70% korting en hopen vurig dat we nog voldoende ruimte in onze koffer of handbagage over hebben. Na het shoppen duiken we het koele zwembad in. Het is deze vakantie de eerste keer dat we water voelen dat koeler is dan onze lichaamtemperatuur.

In de avond rijden we naar Disney Springs. Daar zijn we natuurlijk al geweest  maar vandaag is het zaterdag en op zaterdagavond is er extra veel vertier met live muziek e.d. Daarnaast brandt dan alle sfeerverlichting. Gezellig! Als we aan komen rijden staat er al aangegeven dar de parkeergarages van vijf lagen helemaal vol zitten. Verschrikt rijden we door naar de tweede parkeergarage die ook vol aangeeft maar we rijden toch naar binnen. Meteen op laag 1 kunnen we de auto al kwijt. Iets klopt er niet helemaal, maar wij zijn binnen! Op naar de feestelijkheid!

Helaas, na de eerste meters, pakt zich een dreigende lucht boven ons hoofd samen en binnen een paar seconden komt de regen met bakken uit de hemel vallen. Okee. We zijn wel wat gewend als doorgewinterde Hollanders, maar vandaag hebben we echt geen zin in regen.  De weergoden weten echter niet van ophouden en de regen houdt aan.  We schuilen van winkel tot winkel. Ondertussen scoort mijn lief een paar zilveren Aligator oorbelletjes voor mij. Ik ben er dolblij mee. In de Disney store word ik helemaal verliefd op een rose olifant die naar suikerspin (Coton Candy) ruikt. Ik laat hem toch maar liggen. Iets in mij blijft smachten..

Als het iets droger wordt lopen we snel over de brug naar het restaurant waar we die avond wilden gaan eten. De lava lounge is een restaurant onder het vooral bij kinderen populaire Rainforest Café.  Het ligt op een prachtige plek aan het water met uitzicht op Disney Springs .  We bemachtigen nog net een laatste plekje aan het water aan de open pui.  Ondanks de regen en het onweer dat steeds harder gaat, blijven we heerlijk droog. Wanneer in Disney het vuurwerk de lucht in gaat zitten we eerste rang. Het eten is werkelijk voortreffelijk. Naar wat ik later hoor, beter dan in het bijbehorende Rainforest Café en in ieder geval een stuk minder luidruchtig. Hoewel ik moet toegeven dat ik de aankleding van het Rainforest Café echt erg leuk vind met dieren uit het oerwoud die interactief beweging en geluid produceren en een vulkaan die om het half uur op uitbarsten staat met rook en vlammen.

Na het eten houdt het onweer eindelijk op. Het wordt droog en de temperatuur is aangenaam. Nog een paar uur genieten we van Disney Springs op zaterdagavond met gezellige livemuziek, lampjes en open winkeltjes en gaan vervolgens moe maar voldaan naar huis. Morgenvroeg willen we ontbijten bij het hotel want daar hebben ze Mickey Mouse wafels en vers fruit en daarna rijden we naar Kennedy Space in Cape Canaveral voor een vlucht naar de maan. lees verder