Spoken
De regen klettert tegen de ramen, de bliksem verlicht mijn inmiddels donker geworden woonkamer. Ik ben net op tijd terug vanuit mijn werk. Ik houd niet van onweer. Het spookt buiten. Net als toen we op het punt stonden te vertrekken met het vliegtuig naar Canada.
Een race tegen de klok
De koffers staan klaar, de cadeautjes ingepakt, alles is geregeld een oppas voor huisje boompje en beestje. Lekker hier in huis. Je zou zeggen dat we klaar zijn om te gaan. Niets is minder waar. Nog nooit ben ik zo toe geweest aan vakantie maar deze keer is de timing echt ‘the worst” of juist niet?
Mensen die mij kennen hebben het mij vast al vaker horen zeggen. ‘Het leven is één groot feest, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen. Nu hangen er bij ons heel wat slingers en vooral rond de feestdagen, maar de laatste weken zijn de serpetines niet aan te slepen. Het is geen feest meer, het is een Topfeest!
Je blijft toch wel schrijven he, vroeg je me de laatste keer dat ik je zag. Ik zei, ‘ja natuurlijk’ maar in mijn stem klonk de twijfel. Ik denk dat je de twijfel hoorde want met zacht dwang zei je nogmaals dat ik dat écht moest doen. ‘Je hebt wat te zeggen. Goede kanker bestaat niet! ‘ Ik houd mijn woord. In ieder geval vandaag, in iedere geval nu. Voor jou…
Mijn telefoon maakt een zacht zoemend geluid. Een whatsappje op afstand. Mam, ik heb het apartement! Ik slik en feliciteer mijn zoon. Nog geen 10 minuten later komt het volgende bericht. Mam, ik heb een apartement! Ik slik en feliciteer mijn andere zoon. Het dringt maar langzaam tot me door. Zo komen ze samen ter wereld en zo gaan ze samen uit huis. Tien minuten later slik ik nog een keer, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.
Met een nieuwe bril op mijn neus lijkt het of de mist in mijn hoofd die er de afgelopen maanden heeft gezeten is weggetrokken. Alles lijkt ineens veel duidelijker en Ik bekijk de wereld weer met een helder beeld.
4 februari Wereldkankerdag 2019
Op 4 februari is het weer wereldkankerdag. Dé dag waarin extra aandacht wordt besteed aan de ziekte kanker en alles wat daarmee samenhangt. De (ex) patiënt, de partner en geliefden van, de medicatie, de diagnose, de behandeling en de (rest) klachten. Dit jaar is er extra aandacht voor de latere gevolgen. Want die zijn er… volop!
Met een wit gezicht en een hoofd vol snot, dichtvallende ogen en een rauwe zere keel zit ik op de bank. Teruggefloten door mijn eigen lijf. Moe van de drukte van de laatste weken, maanden eigenlijk of veel langer als ik terug ga denken. Een koel glas water spoelt de antibiotica weg. Werd alles maar zo gemakkelijk weggespoeld denk ik een beetje emotioneel. Ik voel mezelf gevangen in gedwongen stilstand. Zoals ik altijd doe wanneer ik ziek, zwak of misselijk ben, verzet ik me hevig tegen het ziek zijn. Het komt nu niet uit!
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..