Je blijft toch wel schrijven he, vroeg je me de laatste keer dat ik je zag. Ik zei, ‘ja natuurlijk’ maar in mijn stem klonk de twijfel. Ik denk dat je de twijfel hoorde want met zacht dwang zei je nogmaals dat ik dat écht moest doen. ‘Je hebt wat te zeggen. Goede kanker bestaat niet! ‘ Ik houd mijn woord. In ieder geval vandaag, in iedere geval nu. Voor jou…
Mijn telefoon maakt een zacht zoemend geluid. Een whatsappje op afstand. Mam, ik heb het apartement! Ik slik en feliciteer mijn zoon. Nog geen 10 minuten later komt het volgende bericht. Mam, ik heb een apartement! Ik slik en feliciteer mijn andere zoon. Het dringt maar langzaam tot me door. Zo komen ze samen ter wereld en zo gaan ze samen uit huis. Tien minuten later slik ik nog een keer, een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.
Met een nieuwe bril op mijn neus lijkt het of de mist in mijn hoofd die er de afgelopen maanden heeft gezeten is weggetrokken. Alles lijkt ineens veel duidelijker en Ik bekijk de wereld weer met een helder beeld.
4 februari Wereldkankerdag 2019
Op 4 februari is het weer wereldkankerdag. Dé dag waarin extra aandacht wordt besteed aan de ziekte kanker en alles wat daarmee samenhangt. De (ex) patiënt, de partner en geliefden van, de medicatie, de diagnose, de behandeling en de (rest) klachten. Dit jaar is er extra aandacht voor de latere gevolgen. Want die zijn er… volop!
Met een wit gezicht en een hoofd vol snot, dichtvallende ogen en een rauwe zere keel zit ik op de bank. Teruggefloten door mijn eigen lijf. Moe van de drukte van de laatste weken, maanden eigenlijk of veel langer als ik terug ga denken. Een koel glas water spoelt de antibiotica weg. Werd alles maar zo gemakkelijk weggespoeld denk ik een beetje emotioneel. Ik voel mezelf gevangen in gedwongen stilstand. Zoals ik altijd doe wanneer ik ziek, zwak of misselijk ben, verzet ik me hevig tegen het ziek zijn. Het komt nu niet uit!
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Kersttijd, een tijd van terugkijken op hoe snel het jaar is verlopen, hoe druk het was, hoe mooi het was, de geluksmomenten maar ook welk verdriet het heeft gekend, een tijd waarin we reflecteren maar ook een tijd waarin we kijken naar de toekomst. Leven en werken uit passie, verbindingen maken..
Ondanks dat ik qua geluid meer in Pieterburen thuishoor rijden we doelbewust de andere kant op in zuidelijke richting. Eindbestemming ‘Neverland’. De weken ervoor zijn moeilijk geweest. Qua gezondheid zit ik allesbehalve lekker in mijn vel, daarnaast zorgt de overgang voor steeds meer overlast en was ik mijn richting compleet even kwijt. Ik begon te denken in termen als ‘niemand en iedereen’, ‘alles en iets’ en ‘altijd en nooit’. Een teken aan de wand dat mijn gemoedstoestand niet de goede kant op gaat. Tijd om even los te laten en mezelf te voeden met rust en ontspanning. 500 kilometer verder vinden we wat we nodig hebben.
De magie van Disney doet zijn werk goed als ook de buitenlucht voor mijn benauwde zeehondenblaf. Krijg je daar nou nooit genoeg van, vraagt een vriendin. Nee! Is ons volmondige antwoord. Wat wij daar binden is zoveel meer dan wat het op het oog lijkt te zijn. Voor ons is Disney niet alleen maar een pretpark met attracties, lange rijen, jammerende kinderen en veel te duur eten en drinken. Het klinkt raar voor mensen die ons gevoel niet delen, maar wij vinden er geluk. Het doet ons denken aan ‘the bare necessities of life’, quality time samen in iets wat ons compleet maakt. Het doet alles waar ik me druk om maak even vergeten. Het geeft me de nodige kracht en geloof dat alles mogelijk is zolang je kunt dromen. Dat als je voorbij je comfortzone durft te gaan de beloning het waard zal zijn. Dat je wonderen tijd kosten. Dat als je op het verleden blijft richten, je nooit zal kunnen zien wat er voor je ligt. Dat je de macht hebt om je eigen lotsbestemming te vinden zolang je maar de moed vind ik je hart. Dat je vooral lol moet hebben in het werk dat je doet. Dat het probeem op zich niet het probleem is maar de wijze hoe jij er zelf mee omgaat. Dat vandaag een goede dag is om te proberen. Dat je ook kunt zweven in plaats van te vliegen. Dat de dingen die mij verschillend maken van anderen, MIJ maken. Dat je naar je hart moet luisteren. Dat het niet uitmaakt welke weg je kiest zolang je maar weet waar je heen wilt. Dat je geweten je gids moet zijn en vooral wat de primaire behoeften van het leven zijn.
Dat laatste is iets wat ik mee naar huis heb genomen. Want wat heb ik eigenlijk nodig? Waarom ben ik nooit tevreden met wat ik heb en wil ik altijd geprikkeld blijven tot meer? Waarom ben ik atijd op zoek naar een nieuw doel? Begrepen te worden? Beter worden, groeien, gezien worden? Is het niet een keer klaar met mezelf te willen bewijzen net zoals dat ik klaar ben met de kanker en alles wat daarbij hoort. Is het niet juist belangrijk dat ik mezelf zie? Dat ik weet waar ik naar toe wil of er misschien al wel ben?
Het antwoord ligt recht voor mijn neus. Ik vind het in Disney als ik de vrolijke parade aan me voorbij zie gaan, Ik vind het in een goed gesprek met iemand die me heeft gelezen. Ik vind het in de kerstboom die de warmte de kamer instraalt en ik vind het een hoopje hond in de mand naast me. Ik laat los wat ik zo wanhopig vasthoud en me door het gewicht naar de bodem doet zakken. Ik laat los…. en zweef..
Misschien voor de lieve vrede omdat confrontaties niet altijd het gewenste resultaat leveren? Misschien omdat ik bang ben dat de ander me nadien niet meer zo aardig vind? De angst veroordeeld te worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vroeger heel anders was. Er was ooit een tijd waarin ik je recht in je gezicht zou zeggen dat ik je niet aardig vind, dat ik vind dat je de kantjes ervan af loopt, dat ik last heb van jouw gedrag, dat ik negatief wordt door jouw manier van doen of dat je me pijn heb gedaan en ik me door jou in de steek gelaten voel. Wanneer dat is veranderd weet ik niet precies. Er zit geen datum aan. Het zal zo zijn gegroeid door meerdere keren tegen een muur aan te zijn gelopen door eerlijk te zijn.
De laatste tijd verlang ik echter terug naar dat vroeger. Ondanks de muur die ik tegen kwam, keek ik wel helderder de spiegel in. In plaats daarvan doe ik mezelf te kort door in te slikken wat ik wil zeggen, te glimlachen en te knikken. Als ik er over nadenk weet ik eigenlijk stiekem best waarom mijn eerlijkheid lijkt te blokkeren in bepaalde situaties. Het heeft alles te maken met een gevoel van veiligheid. Mijn lief en mijn kinderen bijvoorbeeld zullen me niet veroordelen of verlaten. Bij hen kan ik mijn gevoel de vrije loop laten gaan en zo zijn er nog een paar mensen in mijn leven. Zodra het verder gaat dan die selecte groep is de veiligheid echter niet meer gewaarborgd en begint het inslikken.Want stel je voor dat mijn eerlijkheid consequenties heeft.
Het iriteert me. Het feit dat een ander in staat is mezelf minder te laten voelen dan dat ik waard ben. Het feit dat ik blokkeer mijn ongezouten mening te geven wanneer ik voel dat ik zelf of een ander wordt benadeeld. Wanneer de dingen waar ik vol passie warm voor loop, de ander koud laat. Ik wil het leren, die kunst van de eerlijkheid beheersen dat ik kan zeggen wat voel en denk zonder het hoofd van de ander er af te bijten, zonder iemand pijn te doen. Wat moet het opluchting geven om gewoon te kunnen zeggen tegen de ander wat je denkt in een verstaanbare, begrijpelijke taal die de ander ook kan verwerken tot positieve informatie. Ik benijd hen die dat kunnen. Dr. Seuss had wel een punt.. ‘Wees wie je bent en zeg wat je voelt want belangrijke mensen maakt het niet uit en wie het uitmaakt, is niet belangrijk.’