‘Achter de wolken schijnt de zon’ Een gezegde waar ik ondanks vele tegenslagen altijd achter ben blijven staan. Terwijl de regen met bakken uit de lucht valt en de donkere wolken de hemel verduisteren, klaart voor mij persoonlijk letterlijk de lucht langzaam op. Er is lucht aan het einde van de tunnel.
Wanneer stop je dan? Vraagt de reporter. “Als ik dood ben”. Een akelig confronterende herkenning zijn de woorden die in mijn hoofd blijven zitten na het zien van de documentaire ‘Het andere gezicht’ over Fred van Leer.
Verdwaasd kijk ik de huisarts aan. Zijn nieuwe diagnose moet ik even laten bezinken. Mijn keel is kurkdroog en tegelijkertijd breekt het zweet me uit. Ik slik en met het puntje van mijn tong bevochtig ik mijn lippen. Zelfs zonder tranen proef ik het zout. Het vermeende Corona avontuur heeft een nare nasmaak achter gelaten.
Een groot protest op de Dam veroorzaakt een groot protest in het land via de sociale media. Terecht vind ik persoonlijk, want waar mensen worden gevangen in de regels van de RIVM en de overheid, het complete sociale leven van mensen stil legt door boetes en zelfs strafbladen uit te delen als je met drie of meer man op anderhalve meter van elkaar staat te praten. Uitgaan, horeca, openbaar vervoer etc slecht op 30% mag draaien. Er een vragenlijst op je wordt afgevuurd voordat je een restaurant of hotel binnen mag, vakanties worden geannuleerd, mensen hun banen verliezen en ouderen van eenzaamheid sterven omdat familie ze niet mag bezoeken, festivals worden afgelast vanwege te grote groepen die bij elkaar komen, staat de Dam met toestemming van de burgemeester gewoon met 5000 man bij elkaar op veel minder dan 1,5 meter te protesteren.
Nog steeds is mijn gemaks antwoord “goed” wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, Hoewel ik ook wel steeds vaker de lastigere versie van mijn antwoord geef omdat het uitmaakt wie de vraagsteller is. Ook omdat mijn laatste blog door zo veel mensen is beantwoord met een positieve respons júist omdat ik zo open en eerlijk mijn frustraties benoemde, durf ik me meer open te stellen. Door alle frustraties heen is er één ding dat voorop staat. We maken er het beste van.
Hoe gaat het nu met je vraagt een bekende me vriendelijk. “Goed’ luidt het standaard antwoord. Iets wat me akelig bekend voorkomt vanuit de periode na de kankerdiagnose. Het is te lastig om uit te leggen hoe het werkelijk gaat dus beperk ik me tot het gewenste antwoord. Althans dat denk ik….
Eerlijk gezegd zag ik vreselijk op tegen deze Koningsdag die vanwege de coronacrisis omgedoopt was tot woningsdag. Maar zoals zo vaak als je ergens geen zin in hebt of ergens tegenop kijkt, blijkt het achteraf enorm mee te vallen. In dit geval kan ik alleen maar zeggen dat meevallen een understatement is. Dit was de leukste Koningsdag in jaren.
Je kunt de televisie niet aanzetten of ik hoor de stem van premier Rutte over het nieuwe “normaal”. Ik merk dat ik me er aan begin te ergeren. Het nieuwe ‘normaal’ bestaat net zo min als dat ‘goede’ kanker bestaat. Maar wat is dan nog normaal in deze periode van lockdown en quarantaine? Heel eerlijk? Ik weet het niet, Jij wel?
Andrea Bocelli op het lege plein van de Dom in Milaan, de lege straten van Parijs, Londen en new York, de Passion, paaseitjes in de tuin, een zeurende hoofdpijn en de vieste Indische rijsttafel ooit. Pasen 2020 zal in mijn herinnering blijven als een van de meest intense Paasdagen van mijn leven.
In een paar weken tijd is ons leven ineens veranderd in grote onzekerheid. Worden we ziek, en als we ziek worden, hoe erg zal dat dan zijn? Hoeveel doden gaan er nog vallen? Zullen de IC’s deze druk aan blijven kunnen? Zullen bedrijven blijven bestaan? Hoe zal de economie er uit gaan zien? Hoe gaan we om met die onzekerheid? Een ding weet ik zeker, dat alles onzeker is en daaraan houd ik me vast.