Morgen is het zover. We hebben er lang naar uit gekeken. Het was een hectisch jaar waarin we vrij abrubt hebben besloten na 16 jaar te gaan verhuizen. De periode tussen deze plotselinge beslissing en de uiteindelijke koop en verkoop gingen niet zonder slag of stoot. Uiteraard niet, anders zou het maar saai zijn geweest. Nee gelukkig ging alles niet op rolletjes en was de spanning op momenten om te snijden. Wie wil er nu geen spanning?
“Wanneer ga je nou eens voor jezelf zorgen?” is de vraag die me vanmorgen wordt gesteld. Een goede vraag waar ik het antwoord niet direct op heb. Ik ben gewend te zorgen en zet mezelf daarin vaak op de laatste plaats. Dat begint al simpel wanneer ik me voorneem een kopje thee voor mezelf te zetten als ik uit mijn werk kom en er iets tussen komt. Het gevolg is koude thee of een leeg kopje naast de waterkoker met een theezakje erin dat al een tijdje klaarhangt om gebruikt te worden. Kortom: geen thee!
“Je moet onthaasten”, zegt de huisarts. Oke fijn denk ik, maar hoe doe je dat? Met tientallen dozen en lege kasten om me heen zit ik op de bank. Op de achtergrond draait de uitzending van gisteren ‘De Beste zangers’. Het raakt me hoe verschillende muziekstijlen zich mengen en letterlijk verbroederd. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen tijdens “the Shallow” versie van Tim en Floor, kijk ik onnadenkend naar een hoekje in de kamer en ineens schiet het door mijn hoofd. Daar staat een deel van mijn leven klaar om verder te gaan, met mij.
Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor het is zo stil in mij… (van Dik Hout}
Na twee weken heftig hoesten, piepen en knetteren is het eindelijk stil. Het hoesten beperkt zich nog enkel nog tot een kuch wanneer er weer wat slijm los moet maar daarmee houdt het gelukkig op. Deze stilte is gewenst. Anders dan de stilte in mij die me al heel lang parten speelt. Stilte die vraagt om woorden, om uiting van gevoel , om een goede nacht slaap, om een lach.
Toen ik nog een klein meisje was, zag ik het voor het eerst. Ik weet nog dat ik dacht. Ooit zal ik daar heen gaan. Toen ik opgroeide dacht ik er vaak aan. Alleen de stelligheid waarmee ik ooit dacht dat ik daar ooit heen zou gaan werd meer een vraag. Zal ik daar ooit heen gaan? Het werd een soort van bucketlist dingetje. Ik heb niet echt een bucketlist. Sinds dat ik ziek ben geweest, ben ik juist van mening dat je moet genieten van ieder moment. Het speciale zit hem in de kleinste dingen. Dingen die vaak niet worden genoemd op een bucketlist. Je moet gewoon doen wat je wil, kan, wat in je vermogen ligt en vooral genieten, want het leven is zo voorbij.
Ken je dat gevoel dat je op het topje van de wereld staat. Dat alles letterlijk aan je voeten ligt met boven je alleen maar lucht en jij alles kunt overzien als een adelaar die met de wind door de veren over de vallei heen vliegt op zoek naar prooi. Ik wel.. Ik voelde het in Canada op de tweede dag in Algonguin Park hoog boven op een rots. Een allesomvattend gevoel van geluk en rust.
Voor alles is een laatste keer zegt men wel eens. Zo ook voor de zelfgemaakte pannenkoeken van Cooky. “I will miss making your pancakes” zegt hij weemoedig als we voor de laatste keer van zijn ontbijt genieten. “Maar je hoeft ons niet te missen”, zeg ik terug. “Ik heb een cadeautje voor je” en in zijn hand leg ik de kleine Delft blauwe klopjes die we meegenomen hebben uit Nederland om mensen die we tegenkomen die indruk maken mee te verrassen. Verbaasd en aangedaan door het kleine gebaar blijft hij met de klompjes in zijn hand staan. Als de taxi komt om ons naar het vliegvel te brengen om de huurauto op te halen, staat hij er nog steeds. Met de ene hand omklemt hij de klompjes en met de ander blijft hij zwaaien totdat we de hoek om zijn. Waar kom je dit nog tegen? Ik pink een traantje weg en met de zoete smaak van de pannenkoeken nog op mijn lippen blijf ik omkijken totdat Cooky en daarna de CN Tower uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen.
Een vriendelijke Chinese man die al heel wat jaren in Toronto woont brengt ons naar het vliegveld. Omdat we midden in de drukte van Toronto geen auto wilden hebben, hebben we ervoor gekozen deze later op te halen om verder te reizen. Het verhuurbedrijf probeert ons een extra verzekering aan te smeren. Iets waar we al voor gewaarschuwd waren in Nederland. We bedanken vriendelijk doch dwingend wat helaas niet leidt tot een beter humeur van de toch al chagrijnige verhuurder. Het maakt ons lacherig. Na alle papierwerk mogen we een auto uitzoeken. Er staan er twee. Met één blik op beide auto’s weet ik meteen welke mijn lief gaat kiezen. Ik krijg gelijk. Het wordt een dikke antraciet kleurige Dodge Charger. Even later zijn we op de weg, bestemming Algonquin Park waar we een tweepersoons blokhut hebben geboekt.
De weg naar het National park is adembenemend mooi. Een uitgestrekt natuurgebied vol bomen, meren en groene velden. Het is een kleine 4 uur rijden maar het is absoluut geen straf om hier kilometers te maken. Sowieso niet. De wegen zijn rustig en breed en de Dodge lijkt te zweven over de weg in plaats van te rijden. Onderweg stoppen we bij de goed aangelegde plaza’s waar je verschillende ‘fastfood’ ketens, toiletvoorzieningen en zitjes met zelfs relaxfauteuils met massagefuncties vindt. Wanneer we bijna bij onze bestemming zijn, stoppen we bij een supermarkt om inkopen te doen voor de geplande BBQ die avond en voor het ontbijt en natuurlijk een lekker wijntje voor bij het vuur.
Het welkom bij Parkway Cottages in Dwight is allerhartelijkst. We voelen ons meteen thuis. De blokhut is gezellig, schoon en compleet op een handdoekenpakket na die je eenvoudig kunt huren in het winkeltje waar ook de Buiten hebben we een eigen zitje en gas BBQ. Snel bergen we onze boodschappen op en verkennen we de directe omgeving van onze blokhut. Om de hoek ligt een prachtig meer. We kunnen er vrij gebruik van maken evenals van de kajaks, de waterfietsen, zwemvesten en andere waterattributen. Voor nu is het al lekker om onze slippers uit te gooien en met onze voeten het koele water in te lopen. We maken kennis met andere parkbewoners waarvan 1 jonge dame van Italiaans-Canadese afkomst die dolgraag naar Nederland zou willen gaan om daar te studeren. Mijn lief belooft haar een cadeautje voor de volgende keer als we haar zullen zien. Als de rust op het kleine strandje is wedergekeerd en we alleen achter blijven dwarrelen er twee prachtige vlinders over het strand. Vlinders die mij altijd doen denken aan twee mensen die ons zo lief waren en waar we voorgoed vaarwel tegen hebben moeten zeggen. Maar is dat werkelijk voorgoed? De vlinders bewijzen van niet.. Ik voel me intens gelukkig..
De regen komt met bakken uit de hemel. Van een veel te hete week, lijkt het weer omgeslagen te zijn naar de herfst. Ik zet een kop koffie. Terwijl ik met mijn kopje naar de bank loop zwiept een klein gouden blaadje zachtjes heen en weer tegen mijn pols. Mijn gedachten dwalen af ..
Na een spookachtige eerste nacht in onze bed & breakfast worden we wat gedesoriënteerd wakker. The Queen kijkt ons vanaf de muur geruststellend aan. Vanuit de keuken beneden komt de geur van versgebakken eireren en spek. Nieuwsgierig loop ik naar beneden. Een vriendelijke man wenst me een goedemorgen toe. Hij noemt zijn naam maar ik ben hem meteen weer vergeten. De rest van ons verblijf in ons ‘spookhuis’noemen we hem Cookie. Ik leg hem uit dat de gastendoekjes toch echt te klein zijn om mijn ietwat brede lijf te drogen. We lachen er smakelijk om en binnen vijf minuten liggen er 4 dikke grote handdoeken in de badkamer.
Spoken
De regen klettert tegen de ramen, de bliksem verlicht mijn inmiddels donker geworden woonkamer. Ik ben net op tijd terug vanuit mijn werk. Ik houd niet van onweer. Het spookt buiten. Net als toen we op het punt stonden te vertrekken met het vliegtuig naar Canada.