Met een nieuwe bril op mijn neus lijkt het of de mist in mijn hoofd die er de afgelopen maanden heeft gezeten is weggetrokken. Alles lijkt ineens veel duidelijker en Ik bekijk de wereld weer met een helder beeld.
Helder beeld
Gevolgen, klein en groot,
4 februari Wereldkankerdag 2019
Op 4 februari is het weer wereldkankerdag. Dé dag waarin extra aandacht wordt besteed aan de ziekte kanker en alles wat daarmee samenhangt. De (ex) patiënt, de partner en geliefden van, de medicatie, de diagnose, de behandeling en de (rest) klachten. Dit jaar is er extra aandacht voor de latere gevolgen. Want die zijn er… volop!
Ballen in de lucht..
Met een wit gezicht en een hoofd vol snot, dichtvallende ogen en een rauwe zere keel zit ik op de bank. Teruggefloten door mijn eigen lijf. Moe van de drukte van de laatste weken, maanden eigenlijk of veel langer als ik terug ga denken. Een koel glas water spoelt de antibiotica weg. Werd alles maar zo gemakkelijk weggespoeld denk ik een beetje emotioneel. Ik voel mezelf gevangen in gedwongen stilstand. Zoals ik altijd doe wanneer ik ziek, zwak of misselijk ben, verzet ik me hevig tegen het ziek zijn. Het komt nu niet uit!
2018 Mijmeringen en dromen
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Een warm bad
Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Over passie en verbindingen
Kersttijd, een tijd van terugkijken op hoe snel het jaar is verlopen, hoe druk het was, hoe mooi het was, de geluksmomenten maar ook welk verdriet het heeft gekend, een tijd waarin we reflecteren maar ook een tijd waarin we kijken naar de toekomst. Leven en werken uit passie, verbindingen maken..
the bare necessities of life (de primaire behoeften van het leven)
Gedachtenloos gaan mijn vingers over de toetsen van mijn telefoon. Felgekleurde diamantjes razen over mijn scherm. Zonder nadenken haal ik de benodigde punten binnen en breng mijn spel tot het volgende level. De zaterdag gaat geruisloos voorbij in het niks. Ik ben leeg en lusteloos. Letterlijk, want na een fixe griep, kwamen gisteren mijn darmen plotseling in opstand. Ach, je kan het ook maar allemaal gehad hebben, denk ik. Vanaf nu kan het alleen maar weer beter gaan. Met deze wijze gedachte, laat ik het stomme spelletje voor wat het is en verzet mijn gedachten naar vorige week.
Ondanks dat ik qua geluid meer in Pieterburen thuishoor rijden we doelbewust de andere kant op in zuidelijke richting. Eindbestemming ‘Neverland’. De weken ervoor zijn moeilijk geweest. Qua gezondheid zit ik allesbehalve lekker in mijn vel, daarnaast zorgt de overgang voor steeds meer overlast en was ik mijn richting compleet even kwijt. Ik begon te denken in termen als ‘niemand en iedereen’, ‘alles en iets’ en ‘altijd en nooit’. Een teken aan de wand dat mijn gemoedstoestand niet de goede kant op gaat. Tijd om even los te laten en mezelf te voeden met rust en ontspanning. 500 kilometer verder vinden we wat we nodig hebben.
De magie van Disney doet zijn werk goed als ook de buitenlucht voor mijn benauwde zeehondenblaf. Krijg je daar nou nooit genoeg van, vraagt een vriendin. Nee! Is ons volmondige antwoord. Wat wij daar binden is zoveel meer dan wat het op het oog lijkt te zijn. Voor ons is Disney niet alleen maar een pretpark met attracties, lange rijen, jammerende kinderen en veel te duur eten en drinken. Het klinkt raar voor mensen die ons gevoel niet delen, maar wij vinden er geluk. Het doet ons denken aan ‘the bare necessities of life’, quality time samen in iets wat ons compleet maakt. Het doet alles waar ik me druk om maak even vergeten. Het geeft me de nodige kracht en geloof dat alles mogelijk is zolang je kunt dromen. Dat als je voorbij je comfortzone durft te gaan de beloning het waard zal zijn. Dat je wonderen tijd kosten. Dat als je op het verleden blijft richten, je nooit zal kunnen zien wat er voor je ligt. Dat je de macht hebt om je eigen lotsbestemming te vinden zolang je maar de moed vind ik je hart. Dat je vooral lol moet hebben in het werk dat je doet. Dat het probeem op zich niet het probleem is maar de wijze hoe jij er zelf mee omgaat. Dat vandaag een goede dag is om te proberen. Dat je ook kunt zweven in plaats van te vliegen. Dat de dingen die mij verschillend maken van anderen, MIJ maken. Dat je naar je hart moet luisteren. Dat het niet uitmaakt welke weg je kiest zolang je maar weet waar je heen wilt. Dat je geweten je gids moet zijn en vooral wat de primaire behoeften van het leven zijn.
Dat laatste is iets wat ik mee naar huis heb genomen. Want wat heb ik eigenlijk nodig? Waarom ben ik nooit tevreden met wat ik heb en wil ik altijd geprikkeld blijven tot meer? Waarom ben ik atijd op zoek naar een nieuw doel? Begrepen te worden? Beter worden, groeien, gezien worden? Is het niet een keer klaar met mezelf te willen bewijzen net zoals dat ik klaar ben met de kanker en alles wat daarbij hoort. Is het niet juist belangrijk dat ik mezelf zie? Dat ik weet waar ik naar toe wil of er misschien al wel ben?
Het antwoord ligt recht voor mijn neus. Ik vind het in Disney als ik de vrolijke parade aan me voorbij zie gaan, Ik vind het in een goed gesprek met iemand die me heeft gelezen. Ik vind het in de kerstboom die de warmte de kamer instraalt en ik vind het een hoopje hond in de mand naast me. Ik laat los wat ik zo wanhopig vasthoud en me door het gewicht naar de bodem doet zakken. Ik laat los…. en zweef..
De kunst van de eerlijkheid
Wanneer iemand me vraagt naar mijn eigenschappen zal ik antwoorden dat ik een positief, maar realistisch mens ben, eerlijk en oprecht met een enorme dosis doorzettingsvermogen en trouw. Toch vraag ik mezelf kritisch af of die oprechte eerlijheid wel helemaal klopt. Want waarom slik ik dan 9 van de 10 keer in wat ik eigenlijk zou willen zeggen?
Misschien voor de lieve vrede omdat confrontaties niet altijd het gewenste resultaat leveren? Misschien omdat ik bang ben dat de ander me nadien niet meer zo aardig vind? De angst veroordeeld te worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vroeger heel anders was. Er was ooit een tijd waarin ik je recht in je gezicht zou zeggen dat ik je niet aardig vind, dat ik vind dat je de kantjes ervan af loopt, dat ik last heb van jouw gedrag, dat ik negatief wordt door jouw manier van doen of dat je me pijn heb gedaan en ik me door jou in de steek gelaten voel. Wanneer dat is veranderd weet ik niet precies. Er zit geen datum aan. Het zal zo zijn gegroeid door meerdere keren tegen een muur aan te zijn gelopen door eerlijk te zijn.
De laatste tijd verlang ik echter terug naar dat vroeger. Ondanks de muur die ik tegen kwam, keek ik wel helderder de spiegel in. In plaats daarvan doe ik mezelf te kort door in te slikken wat ik wil zeggen, te glimlachen en te knikken. Als ik er over nadenk weet ik eigenlijk stiekem best waarom mijn eerlijkheid lijkt te blokkeren in bepaalde situaties. Het heeft alles te maken met een gevoel van veiligheid. Mijn lief en mijn kinderen bijvoorbeeld zullen me niet veroordelen of verlaten. Bij hen kan ik mijn gevoel de vrije loop laten gaan en zo zijn er nog een paar mensen in mijn leven. Zodra het verder gaat dan die selecte groep is de veiligheid echter niet meer gewaarborgd en begint het inslikken.Want stel je voor dat mijn eerlijkheid consequenties heeft.
Het iriteert me. Het feit dat een ander in staat is mezelf minder te laten voelen dan dat ik waard ben. Het feit dat ik blokkeer mijn ongezouten mening te geven wanneer ik voel dat ik zelf of een ander wordt benadeeld. Wanneer de dingen waar ik vol passie warm voor loop, de ander koud laat. Ik wil het leren, die kunst van de eerlijkheid beheersen dat ik kan zeggen wat voel en denk zonder het hoofd van de ander er af te bijten, zonder iemand pijn te doen. Wat moet het opluchting geven om gewoon te kunnen zeggen tegen de ander wat je denkt in een verstaanbare, begrijpelijke taal die de ander ook kan verwerken tot positieve informatie. Ik benijd hen die dat kunnen. Dr. Seuss had wel een punt.. ‘Wees wie je bent en zeg wat je voelt want belangrijke mensen maakt het niet uit en wie het uitmaakt, is niet belangrijk.’
Welkom Sinterklaas en gouden Piet!
‘We varen de verkeerde kant op’ roept Sinterklaas verwonderd uit naar zwarte Piet. ‘Nee hoor’, zegt Piet, ‘we gaan naar Engeland want er zit te weinig water in de rivier en daarbij, we zijn nergens in Nederland meer welkom…’
‘Bij mij wel hoor’, mompel ik tegen de televisie terwijl ik van een pepernootje snoep. De foto van de Sint heeft een prominente plaats op de kast. Jaren geleden heb ik hem gemaakt bij de intocht van Sinterklaas in Zaltbommel . Ik zie ons nog staan daar aan die kade met twee blije kindergezichtjes naast ons die niet stil konden staan van enthousiasme. Ik voel nog steeds de tranen van intens geluk die langs mijn gezicht biggelden toen pakjesboot 12 met luid getoeter aan kwam varen. De pieten die over de daken klommen, de fanfare die al die oude bekende liedjes speelden zonder aanpassingen, de kinderen die luidkeels meezongen en Sinterklaas die met een luid hallooooo aan wal stapte. Magisch was het.
Er was nog geen sprake van protesten om de kleur van zwarte Piet. De motieven van Sinterklaas, veegpieten, roetpieten, kaaspieten, taakstraffen en rechtzaken en het recht om te protesteren om Sinterklaas te weren om voet aan wal te zetten. Er was enkel blijdschap en verwachting. Het enige recht dat gold was het recht van het kind op het bezoek van de Sint met honderden Pieten die cadeautjes kwamen brengen. Hoe is al dat geluk zo snel omgedraaid naar de dag van vandaag?
Al mijmerend kijk ik naar de aankomst van de Sint. Vandaag kijk ik, misschien wel voor het eerst in jaren, alleen. Stiekem houd ik mijn hart vast of alles wel goed zal verlopen. Hopend met heel mijn hart dit feest niet nog verder verpest gaat worden voor al die kinderen die vol verwachting wachten op zijn komst. Als Sint al twijfelde of hij wel welkom zou zijn, is hopelijk vandaag weer bevestigd dat het slechts de volwassenen zijn die hun eigen ongerief, angst en onzekerheid uitvechten over de rug van de kinderen. De kinderen nog onschuldig en zonder zorgen delen al die volwassen gedachtenspinsels over een vermeend racisme duidelijk niet. Wanneer Sinterklaas met zijn zwarte Pieten, veegpieten, pieten met en zonder muts met of zonder veer van de pakjesboot komt, staan er duizenden kinderen langs de kant te juichen. Het is feest! En daar ligt de essentie. Het is immers van oudsher een kinderfeest.
Welkom in Zaastad staat er langs de kant van de weg. En zo is het! Het is flink druk langs de route. Gezellig, vrolijk en blij. Het doet me weer terug denken aan de intocht in Zaltbommel jaren geleden. Wat maakt het de kinderen uit welke kleur zwarte Piet heeft, wel of geen muts heeft, oorringen in heeft of een veer op zijn muts heeft? De Sint en de Pieten zijn er om de kinderen blij te maken. Zo simpel is het. Een andere grondslag ligt er niet. Voor hen is zwarte Piet van goud!
Onder moeders vleugels
Een lief, vertrouwd gezicht kijkt me lachend aan. Ze heeft een klein meisje met grote ogen en bolle wangen op haar schoot. Met twee warmen armen houdt ze haar stevig vast. Niets zal haar overkomen…Liefdevol houd ik het fotolijstje in mijn hand, zet haar voorzichtig op de vensterbank en steek mijn kaarsje aan.
Het is lang geleden dat ik veilig onder mijn moeders vleugels zat. Al jong, op mijn 19e ,ben ik zelfstandig gaan wonen. Nog wel om de hoek, zodat ik na schooltijd vaak nog gezellig met mijn moeder aan de thee zat, maar niet lang nadat ik op mezelf ging, vertrokken mijn ouders naar een andere provincie. Ik was op mezelf aangewezen. Voor mij was dat een goede ontwikkeling. Volwassen worden ging vanzelf. Met vallen en opstaan natuurlijk, maar ik wist al snel mijn eigen boontjes te doppen, rekeningen te betalen, schoon te maken en de was te doen.
Mijn moeder en ik belden elkaar vaak, ik denk zelfs wel om de dag, maar zeker één keer in de week. Onze gesprekken gingen over alles. Van koetjes en kalfjes en wat eten we vandaag tot diepgaande zaken van moeder tot dochter en andersom. Onze band was sterk, hecht en vol liefde. Net als iedere andere dochter ergerde ik me wel eens aan haar moederlijke zorg en bemoeienis, maar liefde overwon alles. Totdat ze stierf. Vijf minuten later toen we ophingen van wat toen bleek, ons allerlaatste telefoongesprek.
Ik denk veel aan haar. Zoals bijvoorbeeld vandaag met allerzielen als mijn kaarsje voor haar brand of zoals een paar weken terug toen ik met hoge koorts ziek op de bank lag. Ik dacht aan vroeger hoe ik als kind op de bank lag wanneer ik ziek was. Ondergestopt met een aai over mijn voorhoofd door mijn moeder. Een glaasje sap op het tafeltje naast me, de plaat van Paulus de Boskabouter die draait op de pick-up. Vaak kocht ze een bosje narcissen voor me als ik ziek was om me op te fleuren. Als ik nu narcissen zie, denk ik daar altijd met warmte aan terug. De gedachten maken me weemoedig. Een groot gemis van een liefdevolle hand. Alsof mijn hond mijn gevoel oppikt, krijg ik een lik over mijn hand. Waar ik vroeger ziek zijn bijna fijn vond, vind ik het nu verschrikkelijk. Ik kan me er niet aan over geven. Na een paar dagen komen de muren letterlijk op me af en vlucht ik naar buiten. Mijn moeder kijkt me vanaf de vensterbank hoofdschuddend aan alsof ze me wil zeggen dat ik gewoon moet ontspannen. Bij gebrek aan de plaat van Paulus de Boskabouter zet ik een Disney film op en schenk mezelf een sapje in. Er is geen tijd om ziek te zijn. Het is tijd om de vleugels te spreiden en weer te vliegen.