Revalidatiedagboek (6)
Frustratie en boosheid voeren sinds vorige week de boventoon. De weerstand die ik voelde toen ik aan het eind van de week naar het revalidatiecentrum reed, is nog steeds voelbaar als een paar dagen later weer de kamer van de psycholoog binnen wandel. Hoe was je week? Vraagt de psycholoog voorzichtig bij het zien van mijn gezicht. En dan komt het…
In een persoonlijk dagboek vertel ik over de weg naar herstel gericht op inzicht in en acceptatie van klachten door extreme vermoeidheid na Covid19 en pijn door wervelkolomartose en een onstoken schouderkapsel.(frozen shoulder)
Wanneer stop je dan? Vraagt de reporter. “Als ik dood ben”. Een akelig confronterende herkenning zijn de woorden die in mijn hoofd blijven zitten na het zien van de documentaire ‘Het andere gezicht’ over Fred van Leer.
De dag na Kerst ben ik zoals altijd een beetje zoekende. Een beetje triest eigenlijk. De gezelligheid en de warmte van de dagen er voor lijken voor een jaar verdwenen. Wat rest zijn de overblijfselen van de gourmet inclusief de vettige lucht die een beetje in huis blijft hangen. Ik heb een kater maar niet van de drank. Terwijl ik mijn vijfde kop koffie zet, luister ik zoals elk jaar naar de top 2000. Mijn hart stroomt over. Bijna iedere song kleeft vast aan een moment, een gevoel, een herinnering…
Zo veel gevoelens razen door mijn lijf , zo veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Gedachten die door elkaar heen woelen als een kluwen wol in de war gebracht door een spelende kat. Rustig probeer ik de draadjes weer uit elkaar te halen en netjes op zijn plek te krijgen, maar op een of andere manier lijkt het alsof ik steeds een draadje over heb. Gevalletje draadje los of eigenlijk een draadje te veel.